İSLAMCI CİHADİZM İLE LAİK ŞEHADETİZMİN SAVAŞI

 

Batılı sosyal bilimcilerin bazıları İslam’ı bilimsel bir çalışmanın nesnesi olarak görüyor ve anladıklarını aktarmaya çalışıyorlar.

Bunların yazdıkları da her ne kadar kendi kültürel kodlarının süzgecinden geçerek oluşuyorsa da, özel bir çarpıtma gayreti taşımıyor.

Buna karşılık, Batılı istihbarat örgütlerinin (gizli servislerin) hizmetine girmiş birçok akademisyenin özel olarak çarpıtma gayreti içinde kalem oynattıkları görülüyor.

Özellikle de son dönemde..

Soğuk Savaş’ın bitmesi, Sovyetler Birliği’nin dağılması ile birlikte bu süreç başlamış durumda.

Dönüm noktası, 1990 yılı..

Batı, yeni tehlike olarak İslam’ı hedefe koymuş bulunuyordu. (Putin sayesinde eski tehlikeyi yeniden hatırladılar, fakat biraz geç kaldılar.)

Böylece Batı’da “kendini doğrulayan kehanet” (self fulfilling prophecy) babından “Siyasal İslam’ın iflasını” müjdeleyen kitaplar kaleme alınmaya başladı.

NATO’nun yeni düşman konsepti Türkiye’de de etkisini göstermekte gecikmedi. “İslam birliği” idealini dilinden düşürmeyen Erbakan’ın liderliğindeki hareket İslamcı biliniyordu ve Siyasal İslam’ın Türkiye versiyonu olarak görülüyordu. Bu yüzden 28 Şubat postmodern darbesiyle bu hareketin defteri dürüldü.

*

Türkiye’deki rejim (derin devlet), Batı’nın verdiği ev ödevlerini yerine getirmekte ihmalkârlık ve tembellik göstermiyor, fakat karşılığında birşey alamıyor.

Daha doğrusu karşılığında kazık üstüne kazık yiyor.

Kemalistler/Atatürkçüler Yahudi-Hristiyan konsorsiyumuna sadakatle hizmet edip Erbakan’ı ekarte ettiler, fakat karşılığında onun “Batı’dan icazet almış talebesi Erdoğan” ile FETÖ’nün önünün açıldığını gördüler.

Yedikleri en taze kazıklardan biri bu.

Kendilerinin de, Kemal’lerinin de, Kemalist Türkiye’nin de Batı’nın umurunda olmadığını anlamak istemediler.

Batı bir taraftan bu Kemalist/Atatürkçü budalaları içeride “İslamcı”lara karşı kullanırken, öte taraftan da Kuzey Irak’ta bir Kürt devletinin kurulmasını sağlamıştı.

Türkiye’nin derin akılsızları dönen dolabın ne olduğunu bile anlayamadılar.

Anlasaydılar aynı kazığın bir benzerini Suriye’de yemezlerdi. Yediler.

Sıra Suriye’ye gelmişti. Bir Kürt devleti de orada kurulmalıydı.

Suriye yönetimine karşı neredeyse “İslamcıların hamisi” kesildiler, rejimi değiştirmek için kolları sıvadılar, gizli gündemlerinde ise yeni bir Kürt devletinin kurulması vardı.

Türkiye’nin “analiz” harikası vizyoner “derin devleti”nin aklı başına geldiğinde atı alan Üsküdar’ı da, Üsküb’ü de geçmişti.

*

Türkiye’nin Batı’ya bağımlılığı öncelikle zihinsel.. Zihniyet düzeyinde..

Bağımsızlık önce düşüncede başlar.. Bu da, kavramlarınızın kendinize ait olması anlamına gelir.

Türkiye’nin “düzen” başlarının İslam dünyasını ve İslamî hareketleri analiz ederken kendilerine ait bir kavramsal çerçeveleri, bir paradigmaları, bağımsız bir yaklaşımları var mı?

Yok!

Batılılar neyi ortaya atıyorlarsa aynısını tekrarlamakla meşguller..

Batılıların laflarını tercüme ediyorlar, entel görünmek için arada birkaç kelimeyi de tercüme etmeden orijinal haliyle bırakıyorlar, böylece güya çağı yakalamış, gündemi yakından takip etmiş, gelişmelerin gerisinde kalmamış oluyorlar.

Türkiye’nin derinlerinin de, istihbaratçılarının da, medyasının da, akademyasının da durumu bu.

*

Evet, ülkemizde sırf entel/aydın bilim adamı, sosyolog, siyaset bilimci vs. görünebilmek için Batı'nın psikolojik savaş uzmanlarının hurafelerini ezberleyip papağan gibi tekrarlayan yazar çizerlerden, akademisyenlerden geçilmiyor.

Bir örnekle duruma açıklık getirmek yararlı olur.

Mesela “Quo Vadis Jihadism? Reconstruction of the Jihadist Discourse in the Middle East” (Cihatçılık Nereye? Ortadoğu’da Cihatçı Söylemin Yeniden İnşası) başlıklı makale örnek gösterilebilir (Ortadoğu Etütleri, vol. 7, no. 1, July 2015).

Yazarları Hacer Coşkun ile Ayşe Ömür Atmaca..

Yazdıklarına bakınca, “Quo vadis Hacer, quo vadis Ayşe?” demek gerekiyor.

Çünkü ne yazdıklarından ve nereye gittiklerinden haberleri yok.

*

İngilizce makalenin Türkçe özeti şöyle:

Ortadoğu siyaseti, askeri faaliyetlerdeki motive edici rolünden dolayı, cihat söylemi ile iştigal edilmiştir. Cihat Kur’ani bir kavramdır, bu da kutsal kitapta tanımı yapılan terimin İslami kurallara göre yeniden yorumlanmaya mevzu bahis olmaması anlamına gelmektedir. Kur’an’daki açık anlamına rağmen siyasi aktörler terimi farklı politik koşullara göre uyarlamaktadırlar. Klasik cihat anlayışından farklı olarak, günümüz radikal İslami hareketler cihatçı söylemi var olan uluslararası sistemi yıkmak, Müslüman toplumlar arasındaki sınırları yok etmek ve şeriat kurallarını yeniden kurmak amacıyla kullanmaktadırlar. Cihat’tan cihatçılığa doğru gelişen söylemsel dönüşüm ise Ortadoğu’da İslam’ın siyasi bir araç olarak nasıl manipüle edildiğini göstermektedir. Çalışma, zaman ve mekanın tarihsel bağlamları içerisinde cihadın farklı anlamlarını incelemektedir. Çalışmada cihat kavramının tarih boyunca bir devlet politikası, bir doktrin aracı ve onlarca savaş, işgal, fetih ve direnişe sebep olan bir enstrüman olmak üzere çok çeşitli biçimlerde kullanıldığını ileri sürülmektedir.

Makalenin İngilizce yazılması, Türkçe’nin daha fazla katliama uğramaması bakımından yararlı olmuş..

Özetin ikinci cümlesinde önce “usul” dersi veriliyor:

“Cihat Kur’ani bir kavramdır, bu da kutsal kitapta tanımı yapılan terimin İslami kurallara göre yeniden yorumlanmaya mevzu bahis olmaması anlamına gelmektedir.”

Madem böyle, bu yazarların da tutarlılık adına cihat hakkında gevezelik yapmamaları, doğrudan Kur’an ayetlerini aktarmaları gerekirdi. Fakat, yazılarında bir tane bile ayet meali yok.

Ya ne var?

Batılıların Kur’an’daki cihata dair yorumları var.

Hani yorum yapılamıyordu?.. Niye ayeti değil de, gâvurun yorumunu aktarıyorsun?

Aktardıkları (İslam âlimlerini geçtik) sıradan bir müslümanın bile değil, gâvurun yorumu.. Önce müslümanların yorumunu aktarsalar da “Batılılar da aynı gerçeğe işaret ediyorlar” deseler anlayacağız.. Yok!

Üçüncü cümle ya da zırva şöyle:

Klasik cihat anlayışından farklı olarak, günümüz radikal İslami hareketler cihatçı söylemi var olan uluslararası sistemi yıkmak, Müslüman toplumlar arasındaki sınırları yok etmek ve şeriat kurallarını yeniden kurmak amacıyla kullanmaktadırlar.

Bundan anlaşıldığına göre, “klasik cihat anlayışı” (Ki, önceki cümleye yani zırvaya göre burada “klasik anlayış” Kur’an’ın yorumlanmayıp aynen alınması gereken ayetleri demek oluyor) statükonun bekçisiymiş, “var olan uluslararası sistem”in bekasını hedefliyormuş.

Ayrıca, “müslüman toplumlar arasındaki sınırlar”ı dokunulmaz kabul ediyormuş. Müslümanların birlik ve beraberliği gereksizmiş. Esas olan bölünme ve bölücülükmüş.

Şeriat kurallarını “yeniden kurmak” için de cihat yapılamazmış.

Yazarlar cihat kavramının tarih boyunca fetihler için “kullanılması”ndan da söz ediyorlar ki, bu anlayışa göre şimdi Türk milletinin Ötüken’de yaşıyor olması gerekirdi.

Bu tür “entel”liklerin bir adım sonrasını, cihatçı ataların torunu Türkler’in İstanbul’da, Anadolu’da, Balkanlar’da, Kıbrıs’ta, Trakya’da ne aradıkları sorusunun oluşturacağını anlamak için ya İslamcı olmak zorundasınız ya da bu lafları yerli-milli geri zekâlıların boş kaflarına yerleştiren derin Batılı..

*

Şeriat kurallarını yeniden kurmak tabirini şayet o kuralların yeniden yorumlanması olarak alırsak, bunun için cihada gerek yoktur. Bu, söylem düzeyinde (kitap vs. yazmak suretiyle) gerçekleşecek birşeydir.

Yok eğer yeniden hayata geçirmeyi kast edersek, işte Hz. Ebubekir’in Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellemin vefatından sonra yaptığı tam da buydu. Bedevîler “Şeriat’in zekât emrine uymayacağız” dedikleri için onlarla savaşıldı.

Tahmin edilebileceği gibi söz konusu makalenin yazarları Bassam Tibi’nin bir kitabına da atıfta bulunuyorlar. Batılılar konu hakkında ne demişlerse kafalarını (varsa eğer) kullanmadan almışlar.

Bunların bu zırvaları da Türkiye’de makale diye yayınlanıyor. İngilizce olunca hele havasından hiç geçilmiyor.

*

Bugünkü Türkiye’ye baktığımızda cihat kavramının değil fakat şehadet kavramının istismar edildiğini görüyoruz.

Bir asker ya da polis, yaşarken Allah yolunda cihat edemiyor (Ki cihad, tanım gereği Allah yolunda yapılır), fakat ölünce şehit oluyor. En yüce mertebe..

Halbuki, İslam’a göre ancak “Allah yolunda” cihat eden, Allah’ın sözü/vahyi/şeriati yüce olsun diye çarpışan kişi şehit olabilir.

Ve, bu topraklarda Allah’ın sözünün yüce olması için (savaş anlamında) cihattan önce yapılacak daha kolay şeyler var.

Anayasa’ya “Devletin dini İslam’dır” diye yazar, yasaların Allah’ın sözüne/vahyine aykırı olamayacağı hükmünü koyarsınız.

Ayrıca, bu hükmün değiştirilemeyeceğini, değiştirilmesinin teklif dahi edilemeyeceğini belirtirsiniz.

Bunun yanı sıra, “Allah’ın Elçisi’nin ilke ve inkılaplarına bağlılık” yemini etmeyen kişilerin bu ülkede milletvekili olamayacağını (millete vekâlet edemeyeceğini), cumhurun başkanı olamayacağını ilan edersiniz.

İşte Allah’ın sözünü yüceltme böyle olur.  

*

Türkiye’ye gelelim.. Türkiye’de Allah’ın sözünü yüceltme diye birşey var mı?

Neresinde, ne kadar var?

Devlet laik (dinsiz, dinler arasında tarafsız)..

Dahası, Ali Rıza ile Zübeyde’nin oğlu Mustafa’nın ilke ve inkılapları adı verilen bir dogmalar yığınını Allahu Teala’nın vahyine tercih ediyor.

Ve, bu devletin askeri ve polisi (din ile devlet işleri birbirine karıştırılamayacağından) yaşarken devlet işlerini Allah’ın emri doğrultusunda tedvir edemezken, ölünce nasıl oluyorsa Allahu Teala’nın en şerefli kulları haline geliyorlar. Şehit oluyorlar.

Dirileri Mustafa’nın hizmetinde, ölüleri ise Allahu Teala’ya bırakılıyor.

Hacerler, Ayşeler, “cihadist” adını verdikleri kim ya da ne oldukları belirsiz yeldeğirmenlerine Batı’nın zırvaları eşliğinde saldırmak yerine “modern-laik şehadetist devletin şehadetizm”i üzerinde dururlarsa hayalî konularla vakit öldürmek yerine “gerçek” sorunlara eğilmiş olurlar.

Cihadizm kötü ise, şehadetizm nasıl iyi olabiliyor? Bu soruya cevap arasınlar.

Cihat kötü ise, cihadın bir sonucu olan şehadet nasıl bu kadar değerli hale gelebiliyor?

Yoksa İslam, yaşayanların değil de ölülerin mi dini?

Sadece ölülere mi layık görülüyor?