“Rıza” (razı olma) kavramını
siyaset bilime ve siyasal analizlere taşıyan kişi, önde gelen Marksist
düşünürlerden Antonio Gramsci.
Özgünlüğüyle dikkat çeken
Gramsci’nin “rıza” vurgusunu bir adım daha ileriye taşıyan Noam Chomsky
ise “rıza mühendisliği” (the engineering of
consent) ve “rıza imalatı” (manufacturing consent)
gibi kavramları siyasal analizlerinde kullanmış durumda.
Nitekim Chomsky’nin Türkçe’ye çevrilen bir
kitabı Rızanın İmalatı ismini taşıyor.
*
Egemenlik/hakimiyet yerine aynı
anlamda hegemonya kavramını kullanan Gramsci, hegemonyanın salt “zor”a
(baskı ve şiddete, “kuvvet”e) dayanmadığını, onun asıl önemli ayağını “rıza”nın
oluşturduğunu ileri sürdü.
Kapitalist devlet; eğitim-öğretim kurumları, üniversiteler, dinî müessese ve yapılar, siyasal partiler ve sendikalar gibi “rızanın kaynağını” teşkil eden oluşumlar (ve bu oluşumlarla ilişkili medya) vasıtasıyla kendi “değerler”ini herkesin “ortak düşüncesi” haline getiriyordu.
Böylcce insanlarda, kapitalist devletin
“değerler”inin toplum için “doğal” ya da “normal” değerleri temsil
ettiği düşüncesi oluşuyordu.
Buna bağlı olarak bir “uzlaşma
kültürü” gelişiyor ve insanlar (toplumun sömürülen kesimleri de dahil olmak
üzere) kendi iyiliklerinin kapitalist devletin iyiliğiyle özdeş olduğu
kanaatine varıyorlardı.
Bunun sonucunda kapitalist devletin
hegemonyasını (egemenliğini) tahkim eden “rıza” teşekkül etmiş oluyor, toplumu
gütmek için “zor”a başvurmaya gerek kalmıyordu.
Bu, kapitalist devletin “sivil
toplum”u içinden fethetmesi ve hegemonyasının devamına hizmet eder hale
getirmesi anlamına geliyordu.
*
“Rıza” kavramı, İslam itikadı
açısından da büyük önem taşımaktadır.
Mesela, küfre rızanın küfür
olduğu konusunda ulema arasında görüş birliği vardır.
Bir insan fiilen ölüm tehdidi
(kuru tehdit değil, bunu yapmaya o anda fiilen kadir olanların tehdidi) altında
olduğunda küfür sözü razı olmadan söylese küfre düşmüş olmaz, fakat kalben
rıza gösterdiğinde kâfir olur.
Böyle bir tehdit vaki olmadan küfür
sözü (anlamını bilerek) söyleyen, yani imanı ciddiye almayan, onu oyuncak
haline getiren kişi ise otomatikman küfre düşer.
*
Şeyhülislam Mustafa Sabri Efendi, laik bir devlete/hükümete
razı olmanın küfür olduğunu söylüyor.
Hepsi bu..
Mesele gayet açık, ve çok basit.
İslam’ın “küfürdür, bid’attır, caizdir” gibi
hükümleri laik (siyasal dinsiz) devletlerin keyfine bağlı değildir.
Devlet dine uymuyor diye, İslam'dan, aralarında uyum
olsun diye, kendisini devlete uydurması istenemez.
“Selanikli Mustafa Atatürk, Allahu
Teala’nın emir ve yasaklarını umursamadı, o halde Allahu Azîmüşşân’ın dini,
Selanikli’nin keyfine göre güncellensin..”
Böyle bir ciddiyetsizliği ve laubaliliği İslam kabul etmez.
Samimi müslümanlar da.. (Ki bu samimi müslümanlara birçokları günümüzde
Siyasal İslamcı ya da sadece İslamcı diyorlar.)
Laik devletçiler İslam ile devletin politikaları
arasındaki uyumsuzluktan rahatsız oluyorlarsa, uyumu çok istiyorlarsa dini
değil devleti güncellesinler, ve de kendilerini devlet olarak gören
siyasetçi ve bürokratlar topluluğu, dine uysunlar, olsun bitsin.
Fakat devletlu beyzadelerin kibirleri yerinde, burunlarından kıl aldırmıyorlar.
Dine uymaya tenezzül etmiyor, "devlet düzeyinde tarafsız" takılıyor, İslam'ın kendi keyif ve zevklerine göre güncellenmesini istiyorlar.
*
Mısır’da Şeyhülislam Mustafa Sabri Efendi’nin ilminden
istifade etmiş olan merhum Emin Saraç hoca, bir röportajında, Şeyhülislam
ile Zahidü’l-Kevserî’nin evliyaullahtan oldukları kanaatini taşıdığını
söylemişti.
Merhum Ali Ulvi Kurucu da Hatıralar’ının
ikinci cildinde Şeyhülislam’dan uzun uzadıya bahsediyor.
Mehmed Zahid Kotku rh. a. de
bir kitabında Şeyhülislam’a ismen atıfta bulunmaktadır.
Şeyhülislam’ın konumuz (devletin/hükümetin dinsizliği,
laiklik) ile ilgili açıklamalarına gelelim.. Kaynağımız Hilafet ve Kemalizm adlı kitabı (İstanbul:
Araştırma Yayınları, 1992).
Latin harflerine aktarıp sadeleştiren kişi, saygıdeğer
gazeteci büyüğümüz, ağabeyimiz, duayen araştırmacı-yazar Sadık Albayrak.
Evet, bu kitaptan merhum Şeyhülislam’ın bazı
ifadelerini aktaralım (http://belgelerlegercektarih.com/tag/hilafet-ve-kemalizm/):
“Kemalistlerin, hükümeti hilâfetten
ayırırken dinden de ayırmış oldukları; gerek mantıkî gereklerde, ve gerek din ile dünyayı veyahut din ile siyaseti ayırmak gibi yarı
açık yarı kapalı tabirler altında kendi itirafları ile tamamen
sübût bulduktan (sabit olduktan) sonra, bunun mahzurlarının da o kadar
büyütülecek bir şey değilmiş gibi sayıldığını görüyor, ve Kemalcilerin
İslam dinine yönelik suikastına karşı bu derece mütegafil davranan İslam
âleminin dalgınlığından me’yus (ümitsiz, kederli, ye’se düşmüş) oluyordum.
“ ‘Be gâfiller, dünyadan ve
siyasetten ayırdığınız dini ahirete mi gönderiyorsunuz?’ diye bağıran bir
müslüman sesi duyulmaması ne kadar gücüme gidiyordu.
“Dünyayı ve siyaseti, yani
hükümeti dinin müdahalesinden kurtaracak, dini, hukuk-u
medeniye ve siyasiyesinden iskat etmiş (düşmüş, hükümsüz kalmış) olan bir
memlekete, Dâr-ı İslam denebilir miydi?!”
Burada bir duralım.
Dört mezhebe göre de dâru’l-İslam olmanın
şartı, İslâm hukukunun uygulanıyor olmasıdır.
Hayrettin Karaman’ın bu
konuda delilsiz bir biçimde iddia kabilinden bile bile yalan söylediğini, Prof.
Ahmet Özel’in konuyla ilgili kitap ve makalelerini kaynak göstererek birkaç
defa yazmıştık.
(Daru’l-harp kavramı, İslam’ın hakim olmadığı belde
anlamına geliyor.. İlla da savaş yaşanıyor olması gerekmiyor.)
*
Şeyhülislam devam ediyor:
“Başı şeriata bağlı olmamak üzere
müteşekkil bir hükümet, İslam hükümeti olamayacağı
gibi, o hükümet bir ecnebi (yabancı) hükümet değil de, halkın, milletin kendi kendine teşkil ettiği bir millî hükümet ise,
öyle bir milletin de kişilerce isimleri Ahmed, Mehmed olmasına rağmen, İslam dini ile ilgilerinin, hükümetleri vasıtasıyla toptan kesilmiş olması zarurî idi.”
Burada da duralım.
Laik bir hükümet zaten kendisinin dinler arasında
tarafsız olduğunu, İslam hükümeti olmadığını açıkça ilan eder.
Kendisinin İslam hükümeti kabul edilmesini devletin
düzeninin dine uydurulması ve laikliğin çiğnenmesi olarak görür.
Burada Şeyhülislam şunu anlatmaya çalışıyor:
Millî, yani “millete ait”
hükümetin İslam hükümeti olmaması, milletin de dinle alâkasının kalmaması
anlamına gelir.
Ya da millet, o hükümetin/devletin, kendisinin hükümeti/devleti olmadığını kabul etmek zorundadır.
Yani bu durumda ya laik (siyasal dinsiz, dinler
arasında tarafsız) hükümetine/devletine, ya da İslam’a bağlı olma seçenekleri arasında
tercih noktasındadır.
*
Eğer devletler İslam ile küfür, yerlerin ve göklerin
yaratıcısı Allahu Teala’nın hak dini ile öküze tapma dini arasında
tarafsız kalıyorlarsa, müslüman da, bu “siyasal dinsiz” devletler arasında
tarafsız kalır.
Dünyaya geldiğinde hasbelkader kendisini böyle bir
devletin vatandaşı olarak bulması, onun gönlünü o devlete bağlaması, o devletin
küfrüne “razı” olması (küfrün hegemonyasını, egemenliğini, siyasal
otoritesini “yürekten” kabul etmesi) için gerekçe olmaz.. O, “fikri hür,
irfanı hür, vicdanı hür” birey olduğunu aklından çıkarmaz.
Evet, müslüman, böylesi bir durumda ya laik
(siyasal dinsiz, dinler arasında tarafsız) hükümetine/devletine, ya da İslam’a bağlı olma
seçenekleri arasında tercih noktasındadır.
Dinini tercih ederse, laik/dinsiz hükümeti/devleti kendi
hükümeti/devleti kabul edemez.. Onun kurşun askeri, propagandacısı ve dâîsi haline
gelemez.
Hükümeti/devleti kendi hükümeti/devleti, kendisi namına iş gören,
kendisini temsil eden hükümet/devlet olarak görürse, yaptıklarına razı
olursa, bu durumda da İslam’la ilgisi kalmaz.
*
Kısacası Şeyhülislam, dinî bilgisi imam hatip lisesi
düzeyinde olan Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın iddiasının aksine,
“Devlet laik olur, kişiler olmaz” sözünün anlamsız ve boş olduğunu ortaya
koymaktadır.
“Devlet laik olur, kişiler olmaz” diyenler, bu
sözleriyle, kişilere “Laik olamazsınız, dindar olacaksınız” şeklinde bir
dayatmanın yapılabileceğini söylemek istemiyorlar. İsteyen kişiler zaten
istedikleri gibi laik oluyorlar.
Fakat şeriatçı, yani İslam hukukunun
yürürlükte olması gerektiğine inanan müslüman olduğunuz, yani laik
rejimin istemediği türden müslüman olduğunuz zaman, sorun başlıyor.
O zaman laik devlet, dinler arasında tarafsız olduğunu
unutuyor, sana dinini öğretmeye kalkışıyor.. Seni kendi dininle, inancınla başbaşa
bırakmıyor.
Evet, işte o zaman birileri “Devlet laik
olur, kişiler olmaz” diyerek, “Devletin laikliğini kabul et,
bunun senin dindarlığına bir zararı yok. Sen dindar olabilirsin, sorun yok, ama
devlet laik olur, olabilir, buna karşı çıkmayacaksın” anlayışını kabul
ettirmeye çalışıyorlar.
Devreye rıza mühendisliği giriyor, rıza
imalatı atölyelerindeki çarklar harıl harıl dönmeye başlıyor.
İşte Şeyhülislam bu noktaya işaret etmekte, devletin
laik olmasına razı olan kişinin imanının gideceğine işaret
etmektedir.
Razı olmakla, "aciz" bireyler olarak mecbur ve maruz kalmak farklı şeylerdir.
*
Şeyhülislam’ın sözlerine dönelim:
“Yalnız bu hallere karşı [her ne kadar ses çıkaramasa da] içinden kan ağlayan ve [düzeltmek için]
elinden bir şey gelmediği gibi memleketinden hicret imkânını da bulamayan halkın güçsüzleri için bir mazeret hakkı kalıyor.
“Fakat bunlara bedel Türkiye
dışında, Ankara hükümetinin din ve dünyayı birbirinden
ayırmaya ve bu suretle dini ahirete bırakarak dünyadan vücudunun izâlesine
(ortadan kaldırılmasına) matuf (yönelik) icraat ve
kararlarındaki cinayeti Mustafa Kemal’in hatırı için kapatmaya
veya hafif (önemsiz) göstermeye çalışan müslümanların!!! ve bilhassa
akıllılarının vaziyetleri, İslâmî kaideler nokta-i
nazarından pek tehlikeli bir halde bulunuyordu. … [Çünkü bunlar, zor ve baskı altında değillerdi.]
“… Kanun-u Esasî’nin (Anayasa’nın)
başına, devletin dinini yazmaktan maksat da devleti teşkil
eden milletin, kendisinin kıymet ve muhafazasına, memleketin
muhafazası kadar ve belki daha fazla önem verdiği mukaddesatının başında
dininin bulunduğunu hükümete anlatmak ve ona göre
hareket etmesi için hükümeti taahhüt altına almaktır.”
Burada da bir duralım.
Şeyhülislam’a göre, mukaddesatın muhafazası memleketin
muhafazası kadar ve belki daha fazla önemli.
Mukaddesatın başında da din geliyor.. Daha doğrusu,
mukaddesat sadece dindir.
İşte, Anayasa’ya “Devletin dini, din-i
İslam’dır” yazmak da, mukaddesatın muhafazası anlamına gelmektedir.
Kısacası Şeyhülislam, “Mevzubahis olan vatansa gerisi
teferruattır” diyen ve dini de teferruat olarak görenlerin aksine, “Mevzubahis
olan din ve imansa, gerisi teferruattır” demektedir.
Vatanını muhafaza etmiş fakat dinini muhafaza
edememişsen, istiklal harbini aslında yitirmişsindir.
*
Şeyhülislam devam ediyor:
“Şimdi milletle hükümet arasındaki
esas mukavelenameden (sözleşmeden, yani anayasadan) [1927’den itibaren] din
maddesinin kaldırılmasına razı olan Türk
milleti, millî maksatları arasından dini çıkararak, nazarında kıymet ve ehemmiyeti kalmadığını kabul etmiş ve hükümeti de artık dinine hürmet ve riayet mecburiyetinden âzâde
bırakmış oluyor.”
Anayasadan “Devletin dini, din-i İslam’dır” maddesinin
kaldırılması, buna razı olanlar nazarında dinin kıymet ve
öneminin bulunmaması anlamına gelir.
Bu da, İslam’dan berî/uzak olduğunu söylemek, onu değersiz görüp kaldırıp atmak, kısacası dinden dönmek demektir.
Ancak değer vermediğiniz, "faydasız yük" olarak gördüğünüz şeyleri kaldırır çöpe, çöplüğe atarsınız.
Bu zihniyettekilerin din (İslam) için kılları kıpırdamaz,
fakat laikliği (siyasal dinsizliği) “değiştirilemez, değiştirilmesi teklif
dahi edilemez”, yani “vazgeçilmez, taviz verilmez” hayat ilkesi kabul
ederler.
Uğrunda “kan dökmeyi” göze aldıkları iman
esasları laiklik, yani siyasal dinsizliktir.
Dinsizliğin gözü kara fedaileridirler.
O kadar ki, bu gaye doğrultusunda örtülü ve
gizli yollardan kan dökmekten de geri kalmazlar.
Kalmıyorlar.
*
Şeyhülislam’ın sözlerine dönelim:
“Demek ki Kanun-u Esasî’de (anayasada) mevzubahis olan devletin dini,
hakikatte milletin dinidir. Ve onu yürürlükten kaldırmak, milletin dinini yürürlükten kaldırmaktır.”
Yani millet buna razı olduğunda, dinini terk etmiş,
kâfir olmuş demektir.
Razı olmadığı halde (gücü yetmediği için) mecbur
ve maruz kalması durumu başka.
Şeyhülislam, bu sözlerinin ardından, “Dini hakkında bu
düşüşü kabul eden millet nasıl dinli kalabilir?!” diye soruyor.
Cevap belli, razı olduğunda kalamaz.
Namaz da kılsa, oruç da tutsa, hacca da gitse, umre de yapsa, oruç da tutsa, kurban da kesse kalamaz.
*
Şeyhülislam sözlerini şöyle sürdürüyor:
“ ‘Dinin dünyadan, bir başka
tabirle, hükümet ve siyasetten ayrılmak meselesini ‘çıkaranlar İslam dinine en kestirme yoldan suikast etmek
istemişlerdir.
“Müslümanlığın kuyusunu kazmak için
düzenlenen Kemalist kaziyyesinin (iddiasının, önermesinin) en müthiş
kısmını bu nokta teşkil ettiği halde bunu haddizatında Müslümanlığa
sığar bir şey gibi göstererek Müslümanların gözüne perde çeken gizli din
düşmanları bizim aramıza girmiş, teker teker millet fertlerini dinsiz yapmak müşkil olacak ve uzun
sürecek, belki de [müslümanların uyanmasına neden olup] dinsizler üzerine
tehlike davet edecek olduğundan, böyle yapmaktan ise hükümeti dinsizleştirip
“bundan halkın dinine zarar gelmez” dersek,
sonra dinsiz hükümet de, milletin dininin icabına bakar demişlerdi.
“Bu açık dönme dolabın
anlaşılmayacak neresi var?
“Dindar ahalinin başına dinsiz
hükümeti niye dikiyorlar?
Böyle bir hükümeti hâlâ müslümanlık
davasında bulunan millet kabul etse bile Müslümanlık kabul eder
mi?
“Yok, yok!…
“İslam dini kendisini tanımayan hükümeti
tanımak gaflet ve zilletinde bulunamaz…”
Şu taksimin güzelliğine bakın; devlet, dini
tanımayacak, fakat din açısından bu devlet, “son kale” olacak, uğrunda
ölürsen şehit olacaksın.
Böyle bir din istismarcısı hokkabazlık tarihte görülmemiştir.
*
Şeyhülislam’ı dinlemeye devam edelim:
“Türkiye’de devletle dini ayıranlar,
dine inanmadıklarından, düşmanlıklarından ayırdılar. Onlara bir diyeceğimiz
yok. Fakat İslam dinine inanmakla beraber din ve devlet
ayırımına İslam’ın müsaade edebileceğini sananların da,
müslümanlığı hiç bilmediklerine hükmetmek lâzım gelir…
“Bir kere “devlet” ve “hükümet”
tabirleri birbirinden farklı olarak “devlet”e halk dâhil
olduğundan başka, farz ve takdir (varsayım) olarak mezkûr (anılan)
Anayasa maddesindeki “devlet” ten “hükümet” mânâsı kastedilmiş olsa bile “millî hükümet”, “halk hükümeti”, “cumhuriyet hükümeti”
adları bile, özellikle böyle millete izafe
edilen bir hükümetin açıktan dinsizliğini ve müslüman hükümeti
olmadığını îlân etmesi üzerine de onu hâlâ kendisine hükümet ve metbu’ (tabi
olunan makam) tanıyan ve onun din kanunları yerine kasten
ikâme ettiği dinsiz kanunlara rızası ile itaat eden millet,
teker teker kişiler itibariyle değil de toptan irtidat etmiş (İslam’dan dönmüş)
olacağı gibi dindar millete dinsiz millî hükümet teşkil etmelerini tecvîz ve
tavsiye eden (caiz ve meşru, mahzursuz birşey gören ve tavsiye eden) dışardaki
tevilci (iyiye yoran) Müslümanların kendileri bile içerdeki milletle beraber dinden çıkmış olurlar ki
bunu kabul etmemek küfür inadı değilse, budalalığın en son derecesidir.”
Basitleştirirsek, Şeyhülislam şunu anlatıyor:
Devlete "millet/halk" da dahil olduğu, onun üç
öğesinden (halk, "ülke/toprak/vatan" ve egemenlik öğelerinden) birini millet teşkil ettiği
için, “Devletin dini yoktur, dinler arasında tarafsızdır” demek, “Milletin
dini yoktur, dinler arasında tarafsızdır, dinsizdir” demek olur.
Millet fertleri devletin laikliğine (dinsizliğine) razı olurlarsa, kendileri de dinsiz (imansız) hale gelmiş olurlar, çünkü bu, imana mugayirdir.. Razı olmazlarsa, dinleri üzere kalırlar.
Devletin dinsizliği, milletin dinsizliğidir.. Devletin öğelerinden sadece milleti ilgilendirir.
Çünkü, devletin öğelerinden ülke (toprak,
vatan), din sahibi olabilecek, iman etmekle yükümlü görülebilecek canlı bir varlık değil.
Egemenlik de (kendi başına varlığı olan) müşahhas/somut/mücessem bir varlık
değil; bir araz, bir sıfat, itibarî bir kavram.
*
İnsanın özgürlüğü/hürriyeti de böyledir;
özgürlük müşahhas bir varlık değildir, itibarî bir kavramdır, zihinsel
soyutlamadır.
Bir insanın şahsının dindar, özgürlüğünün
ise dinsiz (dinler arasında tarafsız) olması düşünülemez.
Özgürlük, şahsın kendisinden ayrı düşünülebilecek,
şahsın zatından bağımsız şekilde tek başına varlığı olan bir nesne
değildir.. Şahsın bizzat kendisi olmamakla birlikte, ondan ayrılmayan, ondan
ayrıldığında yok olan bir sıfattır.
Mesela Mehmet özgürse özgürdür, özgürlüğünü
yitirdiğinde, geride, “Mehmet’in özgürlüğü” diye varlığını sürdüren, insanların
“Bu, Mehmet’in özgürlüğüydü, onunla yolları ayrıldı, şimdi kendi başına serbest
dolaşıp duruyor” dedikleri bir nesne kalmaz.
İşte, devletin öğelerinden egemenlik de bu
şekilde milletin bir sıfatıdır.. “Milletin dini olur, egemenliğinin (devletinin)
olmaz” dediğinizde, “Mehmet’in dini olsun, özgürlüğünün dini ise olmasın” demiş gibi
saçmalamış olursunuz..
Bu aslında milleti, din sahibi olma noktasında “egemen”
kabul etmemek, “egemenlikten/hakimiyetten mahrum, vesayet altında ve mahcur”
kabul etmek demektir.
“Mehmet’in dininin olmasına izin veriyoruz, fakat özgürlüğü dinsiz
olacak” dediğinizde (Ki hiç kimse böyle saçma bir cümle kurmaz), bunun anlamı, ona din sahibi olma özgürlüğünün
verilmemesidir.. Gerçekte hür/özgür değildir.
"Milletin dini olsun, fakat devletin (millet egemenliğinin/hakimiyetinin) dini olmasın" sözü de saçmalık bakımından aynı durumdadır.
Milletin dininin olması, fakat ("Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir" düsturu gereği) sahibi/hakimi durumunda bulunduğu kabul edilen devletinin (egemenliğinin) dinli veya dinsiz olması konusunda
söz hakkının bulunmaması, ve buna bağlı olarak devletin dinsizliğinin (millet tarafından bile) “değiştirilemez,
değiştirilmesi teklif dahi edilemez” ilke katına yükseltilmesi, gerçekte milletin
egemenliğinin ve kendisine ait bir devletinin bulunmaması demektir.
*
Evet, milleti devletin bir öğesi kabul edersek, durum
bu.
Eğer milleti devletten ayrı kabul edersek (millet ile
egemenliğini birbirlerinden ayrı varlıklar olarak düşünürsek), bu defa da, “millî
irade”den, cumhuriyetten /cumhura bağlılıktan, “millî / milleti temsil eden
hükümet”ten, halk hükümetinden söz etmek anlamsız hale gelir.
Ayrıca, hükümetin İslam/müslüman hükümeti olmaması karşısında,
halk şayet bu hükümeti “kendi hükümeti” kabul ederse, yine, dininden dönmüş sayılır.
Halkın böyle bir hükümeti kendi hükümeti kabul
etmesinin dinen mahzurlu olmadığını ileri sürenler de aynı şekilde küfre
düşerler.
Mecbur ve maruz kalmakla razı olmak farklı
şeylerdir. Şeyhülislam’ın anlatmak istediği bu.
Burada şunu da belirtmek gerekiyor. Birçok kimse
aslında devlet denilince milleti hiç hesaba katmaz, onlar nazarında devlet, “örgütlü
siyasetçiler, silahlı ve silahsız bürokratlar ve memurlar topluluğu”dur.
Nitekim anayasa hukuku profesörü
İbrahim
Kaboğlu, “Kendi başına ‘devlet’ kavramı
olsa olsa devleti yönetenleri ifade eder” demektedir. (Bkz. https://artigercek.com/politika/prof-dr-kaboglu-yargi-devletin-degil-hukukun-emrinde-olabilir-76285h)
*
Okumaya devam edelim:
“Milletin dini varmış da kendisi
muzâf (bağlanmış, katılmış) olmak üzere niye dinsiz hükümet teşkil etmiş?!
“Millî hükümet (millete ait hükümet),
milletin mümessili olduğuna nazaran (temsilcisi olduğuna göre) dindar millet nasıl olur da kendisine dinsiz mümessil (temsilci) tayin
ederek kendi namına ve kendi üzerine dinsizce icrâ-i ahkâm
olunmasını (hükümlerin uygulanmasını) kabul eder?!
“Bu açıktan
açığa küfre rızâ değil midir?! [Ki küfre rıza, küfürdür.]
“ ‘Hükümetim benim üzerimde ahkâm-ı
diniye (dinî hükümler) ile hükmetmesin de başka ahkâm ve kanunlarla hükmetsin; ben
üzerimde şeriatın, yani Allah ve Rasûlü’nün hâkim olmasını istemem’ demek,
ne demektir?
“Mesele bu kadar açık olduğu halde
her havaya uyan ve dinlerini kendilerine oyuncak
yapan yalancı müslümanlar, zırva tevili tarzındaki sözlerle
Kemalistlerin savunuculuğunu ve yalancı şahitliğini yapmakta devam ediyorlar.”
Bir millet için kendi millî hükümetinin/devletinin
dinsizliği, bazı açılardan, işgalci bir gücün dinsizliğinden daha
zararlı, tehlikeli ve tahrip edicidir.
Çünkü milletin büyük çoğunluğu, işgalci gücün kendisi
üzerindeki hakimiyetine “razı” olmaz ve onun devlet anlayışı ile
kanunlarını ve rejimini yabancı kabul eder, benimsemez.
Mesela Türkiye’de cumhuriyet ilan edildiği sırada Suriye
Fransızlar'ın, Irak, Kuveyt vs. ise İngilizler’in elinde idi.. Selanikli
Mustafa Atatürk’ün yaptığı türden “ilke ve inkılaplar” oralarda
hayata geçirilmedi, geçirilemedi.
İngilizler ve Fransızlar, sömürgelerinde,
Selanikli’nin “millî kimlik” açısından Türkiye’de yaptığı tahribatın
onda birini bile yapamadılar.
Bu yüzden şu anda İslam ülkelerinde (halkı müslüman
ülkelerde) “Şeriat’le yönetilmek istiyor musunuz?” sorusu etrafında yapılan
anketlerde Türkiye halkı çok geri bir noktada duruyor.
Türkiye insanı (Türk'ü, Kürd'ü, Çerkez'i, Laz'ı vs. ile) büyük ölçüde laikliği (siyasal dinsizliği) benimsemiş durumda.
Bu kadarını işgalci bir güç başaramazdı.
*
Evet, millî (millete ait) bir hükümetin/devletin
dinsizliğinin millete zararı, işgalci bir gücünkinden fazla olabiliyor.
İç siyasette de benzer bir durum söz konusu.
Türkiye’de dindar/mütedeyyin kesimin laikleşmesinde
(siyasal dinsizlik taraftarı haline gelmesinde) AK Parti gibi partilerin
(rıza imalatına dayalı) laikçiliği, CHP’nin (zora dayalı) laikçiliğine
göre daha etkili olabiliyor.
Nitekim bugün, CHP’nin yapamadığını AK Parti yapmış,
ardına taktığı kitleyi büyük ölçüde laikleştirmiş durumda.
Rejim bunu bildiği için, son dönemde, dindarları
laikleştirme faaliyetinde (özellikle “cemaat liderlerini satın almak suretiyle”
içeriden ele geçirdiği) cemaatleri ve tarikatları kullanmaya başlamış
bulunuyor.
[Prof. Mahmud Esad Coşan hoca ile Yeni
Asya’cıların lideri Mehmet Kutlular MİT’in işbirliği teklifini
kabul etmediler ve bunu açıkça söylediler; kabul edenlerin durumu ise, MİT’in “gizli”
servisliğine yakışır şekilde gizli.. Ancak, nasıl sarımsak yiyeni ağız
kokusu ele verirse, bunları da ağızları ele veriyor. “… Ve sen onları hiç
şüphesiz sözlerinin edasından (fî lahni’l-kavl) kesinlikle tanırsın….”
(Muhammed, 47/30)]
*
Şaşırtıcı şekilde günümüzde bazı cemaat ve tarikatlar,
CHP’ninkine benzer katılıkta Siyasal İslam ve İslamcılık düşmanlığı sergiliyor,
Selanikli Mustafa Atatürk’ten daha Atatürkistçe laiklik havariliği yapıyor,
Eski Yunan’ın putperestlerinden daha fazla demokrasi taraftarlığı
sergiliyorlar.
(Oyunun bir ayağını da, Aczimendeburi tarikatı
şeyhtanı Fadimeci Müslüm Gündüz gibi soytarılara Şeriat savunuculuğu
yaptırılarak Şeriatçılığın itibarsızlaştırılması oluşturuyor.)
Böylece Türkiye toplumu, hem dünyasını hem de
ahiretini berbat etme yönünde son sürat mesafe kat ediyor.
Perşembenin gelişi çarşambadan bellidir.
Allah Azze ve Celle imhal eder (mehil/süre verir),
ihmal etmez (hesabı mutlaka görür).
Bizden söylemesi.
