İLAHİYATBANK TOSUNCUĞU AKREDİTE TARİHSELCİLER

 

Tarihselci modernist ilahiyatçılar özellikle bu iktidar döneminde palazlanıp şımardılar.

Önceden bu tipler ancak CHP’den yüz bulabiliyorlardı (Misal Yaşar Nuri).

Akparti iktidarında ise CHP’ye mahkum olmaktan kurtuldular.. Öyle ki, bu iktidarın devr-i dilârâsında, onlar gibi düşünmeyenler, eski CHP ağzıyla söylenmiş “İslam'ın güncellenmesinin gerektiğini bilmeyecek kadar da aciz bunlar. Siz İslam'ı 14 asır öncesi hükümleri ile bugün uygulayamazsınız” şeklindeki sözlerle azar işitmeye başladılar.

Türkiye Cumhuriyeti’nin Atatürkçü rejiminin artık CHP’ye ve CHP "ruh"una fazla ihtiyacı kalmamıştı, çünkü bütün partiler bir ölçüde CHP’lileşmişlerdi..

*

Bazıları (mesela kafayı başbakanlıkla bozmuş olan Akşener gibiler) “FETÖ gitti METÖ geldi” diyorlar.

METÖ gelmedi, MİTÖ geldi..

Bunlar kimler mi?..

Oldukça kalabalıklar.. Mesela turfanda Atatürkçü, cübbesi kendisinden daha değerli derin Ehlî Sünnetçiler bunlardan..

Yine "Sünnet"siz sonradan görme Kemalist Mustafa İslamoğlu gibiler de bunlar arasında yer alıyor.

Devletçiliği neredeyse imanın yedinci şartı haline getiren lüks otomobilci, köşkçü, konakçı ve de kundakçı (“İtibardan tasarruf olmaz” diye düşünen) sarıklı şımartılmış şovmenleri de unutmamak gerekiyor..

Turpun büyüğü ise heybede: Laiklik hesabına Şeriat’ı tarihe gömen tarihselciler..

1970’li yıllarda Fethullah’a ve benzerlerine verilmiş olan derin ihale şimdi bu gruplara tahsis edilmiş durumda..

Yani MİTÖ’ye.. (M: Mustafa Kemalciliğin M’si; İ: İtibarın İ’si; T: Tarihselciliğin T’si; Ö: “Türk övün çalış güven”deki “övün”ün Ö’sü.)

Mesela, “güncellenmemiş aciz”ler “fırça” yerken Mustafa Öztürk adlı güncel yoz Türk’e iktidar kanadı açıkça destek vermişti..

İktidarın eski yandaşları da ona kucak açmış, ifsadâtına sadece akademide değil medyada da devam etsin diye Karar gazetesinde ona köşe tahsis etmişlerdi.

(Bu ana gövdeden kopan eski yandaşlar, iktidar partisinin türevleri; aslı ya da köküyle kayda değer bir farklılık göstermiyor. Aralarındaki kavga da özü itibariyle makam, mevki, yüksek maaş, imkân ve rant paylaşımı kavgasından ibaret.. Davutoğlu ihale musluğunun başına geçip nemalanmak veya birilerini nemalandırmak için çaba göstermiyordu, ya da gösteremiyordu, onun gözü makam ve mevkide idi, Erdoğan’ı emekli edip yerini almak istiyordu.)

*

Mustafa Yoztürk’e destek verenlerden biri, Yeni Şafak gazetesi yazarı Prof. Yasin Aktay’dı..

Aynı zamanda Akparti’de genel başkan yardımcısı olarak görev yapıyor. Partinin resmî sitesine göre, İnsan Haklarından Sorumlu Genel Başkan Yardımcısı sıfatını taşımakta..

Aktay, Mustafa Yoztürk hakkında şunları yazmıştı:

Şahsen Mustafa Öztürk’ün temsil ettiği düşünceleri veya iddiaları hayatım boyunca eleştirdim, ama hep akademik düzeyde. Söylemek gereksiz umarım, bana göre son derece zayıf ve yanlış bir duruşu vardı, üslubundan zaten hiç bahsetmiyorum. Ancak yine kendine göre mahrem bir ortamda yapılmış ve yıllar sonra malum şekilde sızdırılan bir konuşması üzerine harekete geçen kontrolsüz güç yüzünden onun iddiaları üzerine kalem oynatamaz hale geldim. Bir Müslüman olarak kendi iddialarımı, kendi düşüncelerimi veya eleştirilerimi ifade ederken delillerimin, argümanlarımın gücüne güvenmektense iktidar veya ideolojik establishment güvenliğine yaslanmayı kendi İslam inancıma zül addediyorum çünkü.

Söylediğine göre, Mustafa Öztürk‘ün temsil ettiği düşünceleri hayatı boyunca hep eleştirmişmiş..

Ona göre, Mustafa’nın son derece zayıf ve yanlış bir duruşu varmış..

Üslubunun ise hiç iler tutar tarafı yokmuş.

Ama, ona yönelik tepkileri usulsüz bulduğu için artık ona karşı kalem oynatamıyormuş.

Kalem oynatmasa rahatsız olmayacağız da, ifadelerinin de gösterdiği gibi, Mustafa’nın beleş avukatlığına soyunmuş durumda.

*

Avukat Yasin, sözlerini şöyle sürdürüyor:

Öztürk’ü bu en ucuz yolla bertaraf edenlerse onun ortaya attığı sorulara makul cevap veya düşünce üretebiliyorlar mı? Üretemiyorlar tabii. Geriye İslam düşüncesini pekâlâ derinleştirebilecek, boyutlandırabilecek en demonik soruların hiçbir tedbirle karşılaşmadan en serbest dolaşım imkanına kavuşması kalıyor.

Bu avukata göre, ilahiyatçı artist Mustafa’nın öyle dehşetengiz soruları varmış ki, karşıtları ona “makul” cevaplar veremiyorlarmış.

Çünkü üretemiyorlarmış..

Bu denklemde üretme, Mustafa’ya has bir haslet oluyor.

Bu kadarını yoz Türk Mustafa bile söyleyemedi.. Böylesi avukata şapka çıkarılır.

*

Sen ki hayatın boyunca “Mustafa’nın temsil ettiği” düşünce ve iddiaları eleştirdiğini söylüyorsun.. O halde, sen neden, evet, insan haklarından sorumsuz ve habersiz Waldo, sen neden üretmedin?

Niye hayatın boyunca kayda değer, dişe dokunur birşey söyleyemedin?

Üstelik adamın duruşunun zayıf ve yanlış olduğunu da görmüşsün.. Yani karşındaki, bir üflesen yıkılacak, ayakta duramayacak bir korkuluk.. Cansız bir vitrin mankeni..

Madem eleştirdin, niye ağzının payını vermedin, veremedin?

*

Bir adamın aklî seviyesi ve ilmî müktesebatı, sözlerinden hemen anlaşılır.

Nasıl bir denizin suyunu tahlil için oradaki suyun tamamını elekten geçirmeye gerek yoksa, yerine göre sadece bir damla bile yeterli olursa, bir adamın da yerine göre birkaç cümlesi, işin erbabının onun seviyesini anlaması için kâfi gelir.

Yoz Türk Mustafa’nın “akıl” durumu ile ilgili olarak burada bir örnek verirsek gerisinin tahmin edilebileceğini sanıyorum.

Youtube‘da yer alan bir konuşmasında şöyle diyor:

Allah’a neden inanıyorum? İspatı yok ki. Resulullah mağarada vahyi alırken ben orada değildim ki. İman da zaten güven duygusudur.

Ben Resulullah’ın doğru söylediğine itimat ediyorum. “Beni satmayacak, yolda bırakmayacak” diyorum. İman böyle bir şeydir, hesap yapıp içten pazarlıklı olmak değil.

Sadece şu cümleler, bu adamın İslâmî bilgi düzeyi bakımından mektep medrese görmemiş bir çobandan daha cahil olduğunu ispatlar.

Ama mesele sadece bu değil.. Bunun asıl sorunu zekâsının yetersizliği.. Mantıklı düşünmeyi becerememesi..

Bu, tahsille, öğrenimle, eğitimle, diplomayla aşılabilecek bir sorun değil.. Çam ağacının vişne ağacı gibi meyve vermesini sağlayamazsınız. Sütçü beygirinden yarış atı olmaz.

Bunu söylerken “ironi” yaptığım ya da mübalağada bulunduğum sanılmasın.

*

“Allah’a neden inanıyorum? İspatı yok ki” diyor.

Hem de, ilahiyat prof.u olduğu halde..

“Aslında Allah’a inanmıyorum, ispatı yok ki” der gibi konuşuyor.

Yani ona göre, Allahu Teala’nın varlığı aklen zorunlu değil, sadece “caiz/mümkün”.. Mümkün kategorisine giriyor.

(Varlıklar, var oluşları bakımından vacip, mümkün ve muhal kategorilerine ayrılır. Allahu Teala’nın varlığı aklen vacip/zorunlu, yaratılmış mahlukatın varlığı “mümkün”, Allahu Teala’nın ortağının bulunması ise “muhal” ya da “mümteni”dir, yani imkânsız. Mahlukatın varlığı mümkün değil de vacip olsaydı, onların varlığının ezelden ebede kesintisiz devam ediyor olması gerekirdi. Yokken var hale gelmek mümkün varlıkların özelliğidir. İmam Matüridî gibi “kelamcı” ulemanın dile getirdiği gibi, bu algıladığımız mevcudat bütünüyle “mümkün varlık” özelliği gösterdiği, “varlığı kendisinden olmadığı ve böylece bir yaratıcıya ihtiyaç duyduğu” için de, “vacip varlık” olarak Allahu Teala’nın varlığı aklen zorunludur.)

Bu pırasasör, aslında, Resulullah s.a.s.’in peygamberliğine de inanmıyormuş gibi konuşuyor. Adeta öyle demeye getiriyor.

“Resulullah mağarada vahyi alırken ben orada değildim ki” diyor.

İmdi, bunu diyen bir adamda, Hz. Süleyman’ın Hüdhüd kuşundaki kadar bile anlayış, idrak, zekâ ve akıl yok demektir.

“Fatih İstanbul’u fethederken ben orada değildim ki” demek gibi birşeydir. İstanbul’u Fatih’in fethettiğini bilmen için, o sırada Fatih’in yanında mı bulunmuş olman gerekiyor?!

(Süleyman) Kuşları gözden geçirdikten sonra şöyle dedi: "Hüd-hüd'ü niçin göremiyorum? Yoksa kayıplara mı karıştı?"

"Ya bana (mazeretini gösteren) apaçık bir delil getirecek, ya da onu şiddetli bir azaba uğratacağım, yahut boğazlıyacağım!"

Çok geçmeden (Hüdhüd) gelip: "Ben, dedi, senin bilmediğin bir şeyi öğrendim. Sebe'den sana çok doğru bir haber getirdim.

"Gerçekten, onlara (Sebelilere) hükümdarlık eden, kendisine her türlü imkan verilmiş ve büyük bir tahta sahip olan bir kadınla karşılaştım."

"Onun ve kavminin, Allah'ı bırakıp Güneş'e secde ettiklerini gördüm. Şeytan, kendilerine yaptıklarını süslü göstermiş de onları doğru yoldan alıkoymuş. Bunun için hidayete giremiyorlar."

"Göklerde ve yerde gizleneni açığa çıkaran, gizlediğinizi ve açıkladığınızı bilen Allah'a secde etmezler."

"(Halbuki) O büyük Arş'ın sahibi olan Allah'tan başka tapılacak yoktur."

(Neml, 27/20-26)

*

Resulullah s.a.s. vahyi alırken yanında bulunanlardan da iman etmeyenler vardı.

Aslında, iman, salt vahyin gelişini müşahede ile de ilgili değildir. Peygamberler de, kendilerine gelen vahyin gerçekten Allahu Teala’dan geldiğine, cinlerin bir oyunu ya da bir tür halüsinasyon vs. olmadığına inanma imtihanı ile yüzyüzeydiler.

Onun için, “Peygamber, Rabbinden kendisine indirilene iman etti, mü’minler de ” (Bakara, 2/285) buyuruluyor.

Daha bunu bile anlamamış, anlayamamış, öğrenememiş bir ilahiyatçıya neyi nasıl anlatacaksınız?

Evet, bu şahıs, sözlerini şöyle sürdürüyor: 

“İman da zaten güven duygusudur. Ben Resulullah’ın doğru söylediğine itimat ediyorum.”

A “ilahiyatbank“ın azgelişmiş zekâlı antipatik tosuncuğu, sen aslında Resulullah’ın doğru söylediğine değil, Resulullah’ın doğru söylediğini sana söylemiş olanlara itimat ediyorsun.

Hatırlasana, “Resulullah doğruları söylerken sen yanında değildin, ispatı yok ki”.

Sen Hz. Ebubekir r. a. gibi Hz. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem’le aynı şehirde yaşamış, onun en samimi arkadaşı olarak hep yanında bulunmuş, onun da ilk seni imana davet edeceği kadar güvenini kazanmış biri değilsin ki!..

Konuşmasına bakarsan vatandaş sanki Hz. Ebubekir..

Böylece, Mustafa’nın imanı, kendi sözleri çerçevesinde, ispatı olmayan, hurafecilikten farkı kalmayan bir vehim ve “Çiftlik Bank güveni”ne dönüşüyor.

Uymuş kalabalığa, inanmış..

Bir, Mutezile‘nin ilk dönemlerindeki alimlerinin seviyesine bakın, bir de bu ahir zaman “akılcı” akılsızların laubaliliğine..

O Mutezile âlimleri, bütün hatalarına rağmen, bu Kâğıthane Deresi çukurlarının yanında Himalayalar gibi duruyor.

*

Ki, Mutezile âlimleri, Mustafa’nın anlattığı türden “taklidî iman“ın geçerli olmadığını, imanın mutlaka aklî ve naklî delile ve tahkike (ilmî/aklî inceleme ve araştırmaya) dayalı olması gerektiğini söylemişlerdir.

Böyle “Uydum kalabalığa güvendim, Çiftlik Bank tosuncuğu hiç de sahtekâr gibi görünmüyor” tarzı bir “güven” komedyası ile Rasulullah sallalahu aleyhi ve sellem’e olan akıl eksenli imanı bir tutan anlayışsızlığa prim vermemişlerdir.

Bazen saflıktan başka bir anlama gelmeyecek olan güven nerde, sorgulayan akıl eksenli iman nerde!..

Mutezile böylesi güven eksenli taklidî imanı geçersiz sayar.. Ehl-i Sünnet uleması ise, taklidî iman sahibini tekfir etmemiş, ancak, araştırmayı terk ettiği, aklî ve naklî delilleri öğrenmediği için günahkâr olduğunu söylemişlerdir.

Bu ilahiyatbank tosuncuğuna göre ise, ortada araştırılıp öğrenilecek bir aklî ve naklî delil bile bulunmuyor. 

“İspatı yok ki” diyor.

Evet, aynen böyle diyor.

Yani tahkîkî iman diye birşey yokmuş..

Kendisi delilsiz, ispatsız olarak güveniyormuş.. Peygamber Efendimiz salllallahu aleyhi ve sellem'in güvenilir olduğunu söyleyenlere güveniyor.. Hepsi bu.. İmanının bütün dayanağı bundan ibaret..

Taklidin dibini bulmuş..

Herkesin de böyle olduğunu iddia ediyor..

Çünkü bunun zekâ seviyesi, aklî melekeleri ve ilmî kapasitesi çerçevesinde olay "ispat"sız..

Seviye bu.. Altı yaşındaki bir çocuğa da geometri teoremlerini ezberletebilirsiniz, fakat zekâsı o teoremleri ispatlamaya yetmez. Ancak, büyüklerine güvendiği için kendisine söylenenlerin doğru olduğuna, "aklı"nı devreye koymadan inanır.

*

Evet, imanın güven duygusuyla da bir ilişkisi vardır. Fakat o güvenin de aklî bir temeli mevcuttur:

O güven, körü körüne bir “Çiftlik Bank güveni” değildir: 

“Yine şöyle derler: Eğer kulak vermiş veya aklımızı kullanmış olsaydık, şu alevli ateştekilerden olmazdık.” (Mülk, 67/19)

İman, son tahlilde bir “aklını kullanma” olayıdır.

Çünkü, imanın başı, temeli, Allahu Teala’ya olan imandır. Bu da, tamamen akılla ilgili bir meseledir.

Allahu Teala’nın varlığına, Hz. Peygamber s.a.s.’e duyulan güven (daha doğrusu, Resulullah s.a.s.’in doğru söylediğini bize rivayet etmiş olan ravîlerin doğru söylediklerine olan itimat/güven) sayesinde iman eden bir adamın imanı olabilir, fakat sağlam ve olgun bir aklının bulunduğunu kabul etmek mümkün olur mu, orası tartışılır.

*

İlahiyatbank tosuncuğu, güven harikası Mustafa’nın sözlerinin devamına gelelim: 

“Ben Resulullah’ın doğru söylediğine itimat ediyorum. ‘Beni satmayacak, yolda bırakmayacak’ diyorum. İman böyle bir şeydir, hesap yapıp içten pazarlıklı olmak değil.”

Buyur burdan yak!..

Vatandaş hem “Beni satmayacak, yolda bırakmayacak” diye düşündüğü için itimat ediyormuş, hem de hesap yapmıyormuş, içten pazarlıklı değilmiş.

“Beni satmayacak, yolda bırakmayacak” diye düşünmek hesap yapmak değilse, içten pazarlıklı olmak değilse, hesap yapmak, içten pazarlıklı olmak nasıl birşeydir?

İlahiyatbank tosuncuğunun kendisinden ve ne söylediğinden bile haberi yok. Zekâ yaşı altıda kalmış, yedi olamamış.. 

Yunus Emre’nin “Sen kendini bilmezsin” dediği tipler, işte bunlar..

Ne kadar da çoklar!

*

Adamın bütün söylediği üç tane cümle.. Sonuncusu, ilk ikisini yalanlıyor.

Böyle mantıksız, kendi kendisini çürüten lafları sanki dinî ilimlerde çığır açıyormuş, büyük keşiflere imza atıyormuş gibi muazzam ve muhteşem bir özgüvenle, göğsünü gere gere söyleyebilmesi için insandaki IQ denen şeyin kaç olması gerekir, bilmiyorum.

Fakat bu “tosuncuk” IQ’su, mevcut ilahiyatlarda prof. olmayı, bu ülkenin TV ekranlarında artistlik yapmayı, gazete ve dergilerde kalem oynatmayı garanti ediyor.

“Güncellenmiş akılsızlığın son kalesi” ülkemin hal-i pür melâli..

Ve bir başka prof. da, böylesi saçmalıklar için, bozacının şahidi şıracı hesabı, “Öztürk’ü bu en ucuz yolla bertaraf edenlerse onun ortaya attığı sorulara makul cevap veya düşünce üretebiliyorlar mı? Üretemiyorlar tabii” diyebiliyor.

Yukarıda değindiğimiz saçmalıkları söyleyen mi daha acınacak durumdadır, yoksa böylesi bir “zekâ”yı yere göğe sığdıramayan, arkasında duran adamlar mı?