LAİK (SİYASAL DİNSİZ) DEVLET İÇİN TAVİZSİZ, KATI VE KILIÇTAN KESKİN RADİKAL, İSLAM İÇİNSE BATAKLIK ÇAMURU GİBİ ILIMLI, YUMUŞAK, DİRENÇSİZ VE HAZIMLI OLMAK

 

Dr. Nurullah Çakmaktaş’ın “Dini Radikalizmin Ana Akım İslamcılara Yönelttiği Tenkitler” (Akademik İncelemeler Dergisi, C. 16, S. 1, Nisan 2021) başlıklı makalesinde şu ifadeler de yer alıyor:

Pek çok cihâdî-selefi ideolog, İhvan gibi ana akım İslamcıların demokratik sistem içinde siyasal mücadele vermelerinin dini meşruluğunu ispatlamak için ileri sürdükleri argümanlara itiraz da etmiştir. Söz konusu İslamcıların, özellikle siyasal katılıma ve hatta yönetimde görev almaya olanak sağlayan demokrasiyi Kuran’daki şûra ayetleri ile meşrulaştırmaya çalışmaları ve demokrasinin İslam ile uyumlu olduğunu iddia etmeleri, bu kimselerin eleştirilerini şiddetlendirdiği odak nokta olmuştur. Mesela el-Makdîsî, şûra ve demokrasinin tam anlamıyla birbirinden farklı şeyler olduğunu iddia etmiş ve dolayısıyla Müslümanları demokrasiye davet etmenin şûraya davet etmekle aynı anlama gelmediğini ifade etmiştir. Öyle ki ona göre şûra, herhangi bir konuda bir hüküm verilmeye niyetlenip de dinin ana metinlerinde bu konu etrafında bir hüküm bulunmadığı durumlarda, yöneticinin, etrafındaki âkil ve bilge(lik) sahibi kimselerle görüş alışverişinde bulunup çoğunluğun fikrini kabul etme zorunluluğu olmaksızın Allah’a tevekkül ederek hüküm vermesi anlamına gelen dini bir yöntemdir. Demokrasi ise bizzat toplumu en güçlü karar verici kabul ederek çoğunluğun görüşünü nazarı itibara almak suretiyle kurallar koyan bir siyasal sistemin adıdır. Allah’a tevekkül ederek bir kararda bulunmak şûra uygulamasının merkezinde yer alırken çoğunluk ve çoğunluğun görüşü, söz konusu siyasal sistem içinde demokrasinin tanrısı olarak kabul görmektedir (El-Makdîsî, ts., 31-37).

Türkiye gibi ülkelerdeki (derin devlet güdümlü ve istihbarat örgütleri mahreçli) Selefîlik düşmanlığının ardındaki etken, işte bu tür eleştirileri özellikle selefi diye bilinenlerin yapıyor olmalarıdır.

Bu noktada istihbarat örgütleri, çalışma yöntemlerinin esasını oluşturan “yalan, aldatma, hile” üçgeninde bir köşeden diğer köşeye koştururken devreye (Özel Harp ajanı) Mehmet Şevket Eygi gibi ehlî sünnetçileri koymaktadırlar.

Yani asıl dertleri (Türkiye için konuşmak gerekirse) Atatürkçü (yani Batıcı, yani “hristiyan-yahudi” patentli çağdaş uygarlıkçı) batıl rejimlerini savunmak iken, saf, cahil ve zayıf imanlı dindarları aldatmak için adamlarına sözde Ehl-i Sünnet’i savunma adına Selefîlik düşmanlığı yaptırıyorlar.

Önce, Selefî bilinen bazı isimlerin tekfirde ölçüyü kaçırmalarını ve itikaden Mücessimeye meyletmelerini nazara veriyor, onların Ehl-i Sünnet dışı olduklarını iddia ediyor, sonra da, demokrasi gibi konulara ilişkin hakikatleri özellikle Selefîlerin dile getiriyor olmasından hareketle, demokratlık iddiasındaki mevcut rejimlere yönelik eleştirileri itibarsızlaştırıyorlar.

*

Oysa, demokrasi ile ilgili bu tür düşünceler, her müslümanın kabul etmesi gereken en temel hakikatler durumundadır.

Demokratik sistemi savunan bir kişiye değil “ana akım İslamcı”, müslüman bile denilemez.

Bu “ana akım İslamcı” diye bilinen hareketlere laik ve Batıcı rejimlerin istihbarat örgütlerinin ajan ve elemanları sızıyor, oralarda önemli konumlara geliyorlar, sonra da bu tür “demokratik” düşünceleri sözde “İslamcı hareket” adına savunuyorlar.

Mısır’da da, Pakistan’da da, Türkiye’de de durum bu.

*

Halbuki, (Özel Harp ajanı kaşar “düzen”baz Mehmet Şevket Eygi’nin İslamcı kabul etmediği, kendi anlayışına göre örnek müslüman olarak gördüğü) Mehmed Zahid Kotku rh. a. de demokrasiye karşıydı.

Kitaplarında partiler ve particilik aleyhinde ifadeleri var.

Halefi (halifesi) Prof. Dr. Mahmud Esad Coşan Hoca da çok sert demokrasi eleştirileri yapmış, demokrasinin İslam’da olmadığını söylemiş durumda.

Yani demokrasiyi reddetmek için selefî olmak gerekmiyor. Müslüman olmanın gereği bu.

Kim ki hem müslüman olduğunu söylüyor hem de demokrasiyi savunuyorsa ya İslam’ın ne olduğunu bilmeden kafasından uydurduğu bir düzmece İslam’a inanan (dolayısıyla Kur’an’a da, Sünnet’e de sırt çeviren, Ehl-i Sünnet’ten olmaktan uzak) bir zır cahildir ya da gerçekte imansız bir münafıktır.

Gerçek şu ki, Türkiye gibi ülkelerdeki “demokrat müslüman”ların (özellikle “tahsilli” olanların) çoğu aslında münafıktır, bir yandan samimi iman sahiplerine diğer yandan da küfür cephesine göz kırpan, iki tarafı da idare etmeye çalışan fırıldak “dönergeç”lerdir.

*

Çakmaktaş sözlerini şöyle sürdürüyor:

Diğer taraftan el-Lîbî de ana akım İslamcıların şûrayı desteklemekle kalmadıklarını, kendilerine yöneltilen “şayet demokratik sistemde halk kâfir birini veya dini tam anlamıyla dışlayan komünist bir partiyi seçerse tavrınız ne olur” mealindeki soruya “bize düşen halkın tercihine ve seçimine saygı duymaktır” şeklinde verdikleri cevabın altını çizmiş ve İslamcıları hak ile batılı birbirine karıştırmakla ve inananların zihinlerini bulandırmakla suçlamıştır (El-Lîbî, ts., 8-9). Yine eş-Şankîtî de demokrasi ile şûra uygulamalarını birbirine karıştırmanın iman ile küfrü veya hak ile batılı birbirine karıştırmakla aynı şey olduğunu iddia etmiştir (Eş-Şankîtî, 2011, 5).

Aslında bu mahcup demokratlara “ana akım İslamcı” denilemez.. Laik ve demokrattırlar.

Bir taraftan da müslümanlık davası güden böylelerine (“ılımlı İslam” tabirinden esinlenerek) “ılımlı laik” ya da “ılımlı demokrat” demek daha uygun olur.

Evet, bu tür görüşleri savunanlara İslamcı denilemez.. Ne söylediklerinin farkında iseler müslüman bile değildirler, kâfirdirler.

Çünkü bunlar, ayet-i kerimedeki “sizden olan ulu’l-emre itaat” hükmünü “sizden olsa da olmasa da ulu’l-emre itaat”e dönüştürmüş, olayı abrakadabra, hokuspokus ile getirip “tağuta itaat”e bağlamışlardır.

Bu tür görüşleri savunanların bir kısmı, söz konusu rejimlerin İslamî hareketlerin içine sızdırdığı ajanlardır.

Bir kısmı da onların bu görüşlerinde içlerindeki nifak ve dünyaperestlik için can simidi bulan münafıklardır.

Gerisi de akılsız ve zır cahil ayak takımı.

*

Bu akılsız ve zır cahil ayak takımı mazur görülebilir mi?

Bu soruya FETÖ (Fethullahçı Takiyye Örgütü) örneği üzerinden cevap vermeye çalışalım.

Fethullah’ın CIA’in güdümünde olduğu açık..

Peki, FETÖ’nün “taban”ı bundan haberdar mıydı?.. Olayı böyle mi görüyorlardı?..

Hayır!..

O saf tabana göre, kalp gözü açık keşif sahibi bir velî, kutbu’l-aktab ve gavs denilebilecek bir maneviyat büyüğü, ricalullahtan keramet sahibi bir ehl-i tasarruf olan Fethullah Gülen hocaefendileri dünyaya yön veriyor, duasının bereketiyle ve evliyaya özgü himmetiyle cemaatinin önüne her kapı açılıyordu.

FETÖ’nün “kılcal damarlar”ına kadar nüfuz etmiş olan MİT de bunun böyle olduğunu biliyordu. (Zaten başlangıçta Fethullah için böyle bir algıyı MİT üretmişti. MİT böyle şeyleri iki yolla yapar: Birincisi elemanlarına keramet ve rüya uydurtur. İkincisi, emri altındaki "irfan sahibi" kodamanlara istihbarat desteği sunarak onların etraflarındaki insanlara karşı "keramet" sergilemesini sağlar.)

Peki, TC-FETÖ savaşı başlayınca bu saf taban için, “Bunlar dünyadan habersiz budalalar taifesi, bunlara dokunmayalım” denildi mi?

Denilmedi, hepsinin defteri dürüldü.

Kamuda FETÖ ile iltisaklı kim varsa süründürüldü, perişan edildi..

Aynı şekilde FETÖ’ye maddi yardımda bulunduğu tespit edilen pekçok işadamı, esnaf vs. derdest edildi, hapsi boyladı.. Birçoğunun şirketlerine, mallarına “çöküldü”.

*

Bu insanların Fethullah’ın CIA ile olan bağlantısından, onun basit bir aparatı haline gelmiş olduğundan haberleri var mıydı?

Büyük çoğunluğunun yoktu..

Tıpkı, Fethullah’ın başlangıçta Özel Harp’in ve MİT’in bir piyonu olarak ortaya çıkmış, onların desteği ile palazlanmış, kendisi için kerametler ve rüyalar uydurulmuş yetenekli ve bilgili bir “düzen”baz olduğunu bilmedikleri gibi.

Evet, saf taban Fethullah’ın gerçek durumunu bilmiyordu..

Fakat, Fethullah CIA’in talimatı doğrultusunda (Kemalist derinlerle anlaşmış olan) AKP Hükümeti ile kapışınca "saftorik" taban için “Bunların birşeyden haberi yok, mazur sayılırlar” denilmedi.

Üzerlerinden silindir gibi geçildi..

Sadece o “saf”lar değil, onların küçük yaştaki çocukları ve aile fertleri de perişan oldu.

FETÖ ile mücadelenin şampiyonları o masum çocuklara zerre kadar acımadılar.

Başta yönelttiğimiz soruya dönersek, demokrasinin İslam’a aykırı olduğunu kabul etmeyen (ve laik devletçi Kemalistlerle devletçilik ekseninde işbirliği yapan) cahil ayak takımı da mazur değildirler.

*

Evet, o saf taban Fethullah’ın gerçek durumunu bilmedikleri halde cahilce hüsnüzanları sebebiyle nasıl bu devlet tarafından cezalandırılıyorlarsa, Türkiye’deki dindarımsı rejimperestlerin İslam açısından durumu da budur.

Atatürkperest ve Atatürkseverler (CHP’lisi, MHP’lisi ve AKP’lisi ile), Türkler’in atası anlamında Atatürk soyadını almış olan Ali Rıza oğlu Mustafa ile aynı hükümdedirler.

Nasıl bu devlet, Fethullah neye layıksa, Fethullah’ın peşinden gidenlerin de aynı şeye layık olduğunu düşünüp onların üzerinden silindir gibi geçtiyse, ahirette de Atatürk ile Atatürkseverler (mesela Atatürk'ün izinde olduğunu söyleyen Recep Tayyip Erdoğan) aynı muameleyi görecektir. (Atatürk'ü rahmetle andıklarına göre...)

Yani siz ey laik (siyasal dinsiz) Atatürkçü devletin başındaki dindarımsılar, siz çok akıllısınız, herşeye aklınız yetiyor, o yüzden Fethullah ile saf Fethullahçılar arasında ayrım yapmayacak kadar uyanıksınız da, ahirette size Atatürk’ten farklı muamele yapılacağını mı zannediyorsunuz?

*

Kaldı ki, olaya Türkiye Cumhuriyeti Devleti açısından bakıldığında (yani değerlendirme kriteri olarak devletin kendisi kabul edildiğinde, “TC merkezli” düşünüldüğünde) FETÖ hain bir örgüt olmakla birlikte, farklı bir perspektiften bakıldığında (TC “hakikat mihengi” kabul edilmediğinde), TC FETÖ’ye ya da FETÖ TC’ye göre değerlendirilmeyip her iki oluşum da (onlardan bağımsız) objektif (nesnel) kıstaslar çerçevesinde sorgulama konusu yapıldığında, Türkiye Cumhuriyeti Devleti ile FETÖ arasında “öz”de bir farklılık bulunmadığı görülür.

FETÖ CIA’in emrine girmişse, bu devletin TSK ve MİT gibi kurumları da CIA ile işbirliği yapmış durumda.

Türkiye’de darbeler ABD’nin izni, bilgisi ve teşviki ile yapıldı. Darbeleri onların “our boys”u yaptı: “Our boys did it.”

28 Şubat’ta MİT kime hizmet etti?.. Erbakan’ın başında bulunduğu Türkiye Cumhuriyeti Hükümeti’ne mi, yoksa ABD’ye ve İsrail’e mi?

FETÖ CIA bağlantılı ve Batıcı da, Türkiye Cumhuriyeti Devleti NATO üyesi değil mi?

NATO şemsiyesi altında Afganistan’a işgalci güç olarak TC de gitmedi mi?

FETÖ ABD’den emir alıyor da, AB kapısında yalvaran TC Avrupa’dan emir almıyor mu?

Onların emirleri doğrultusunda AKP iktidarı döneminde zina bile suç olmaktan çıkarılmadı mı?! Eşcinsel sapıklara laf söylenemez hale gelinmedi mi?!

Demek oluyor ki FETÖ’nün asıl suçu Batıcı olması değil, sizin emrinizde olmaması, Batıcılığı sizden “bağımsız” ve kendince daha “sağduyu”lu biçimde yapıyor olması. 

(Evet FETÖ, derin akıllıların İskenderpaşa Cemaati’ne Sağduyu Partisi topacı ile ezberlettikleri “bağımsızlık” ve “sağduyu”nun hakkını verdi, İskenderpaşacılar işin lafında kalırken FETÖ’cüler kendi bağımsızlıklarını ve sağduyularını fiiliyata döktüler.)

*

Çakmaktaş’ın makalesini okumaya devam edeceğiz inşallah.

ŞERİAT'E (ALLAHU TEALA'NIN ADALETİNE) KARŞI LAİK (SİYASAL DİNSİZ) DEMOKRASİ KALPAZANLIĞI

 

Dr. Nurullah Çakmaktaş, “Dini Radikalizmin Ana Akım İslamcılara Yönelttiği Tenkitler” (Akademik İncelemeler Dergisi, C. 16, S. 1, Nisan 2021) başlıklı makalesinde “demokrasi” konulu tartışmalar için şunları diyor:

Dini radikal düşüncenin bu süreçte İhvan özelinde ana akım İslami harekete din-siyaset ilişkisi bağlamında yönelttiği en baskın tenkitlerin biri demokrasi meselesi etrafında olmuştur. Ana akım İslami hareketin; cari politik sistem içinde var olmaya çalışması, müesses nizamın koyduğu kurallar çerçevesinde siyasal mücadelesini vermesi ve iktidara gelmek için mevcut araçları kullanmayı tercih etmesi; İslamlaşma yöntemi olarak silahlı mücadeleyi ve şiddeti bir değişim ve dönüşüm aracı olarak gören dini radikal düşüncenin ve bu düşünceyi benimseyen grupların tepkisine neden olmuştur. Hâkim siyasal paradigma içinde de demokrasi konusu eleştirilerin en çok odaklandığı mesele olmuştur.

Özellikle yetmişli yıllardan sonra teo-politik radikal düşünce içinde önemli yere sahip pek çok ideolog, demokrasiyi din dışı bir düşünce ve uygulama biçimi olarak kabul etmiş ve onun İslamî akidenin temeli olan “tevhit” ilkesine halel getirdiğini savunmuştur. Zira onlara göre demokrasi, çoğunluğun talep ve iradesine göre hükümde bulunmayı kendine şiar edinmiş ve bu iradeyi Allah’ın indirdiği hükümlerin önüne koymuştur. Öyle ki bu durum, toplum iradesini Allah’a şirk koşmak anlamına gelmektedir. Ayrıca demokrasi, insanlara yasama yetkisi vermek suretiyle beşeri ilahlaştırmakta ve böylece yeni bir din ihdas etmektedir. Dolayısıyla demokrasi bir küfür dini olarak İslam’ın karşısında kendisine pozisyon açan müstakil bir din olarak addedilmiştir. Öyle ki yasama yetkisi vermek suretiyle beşeri ilahlaştıran kimse demokrasi dinine girmiş olur ki bunun anlamı bu kimsenin İslam dairesi dışına çıkıp kâfir olmasıdır. İslam ve demokrasi tam anlamıyla birbirlerinin karşıtıdırlar ve bir kimsenin aynı anda hem İslam’a ve hem de demokrasiye insanları davet etmesi mümkün değildir (Ez-Zevâhirî, 2005, 31-36; El-Makdîsî, ts., 11-13; Et-Tartûsî, 1999, 1-2; El-Lîbî, ts., 7-8; Eş-Şankîtî, 2011, 7-10).

Öncelikle şunun altını çizmek gerekiyor: Dinî radikalizmin ya da radikal dinciliğin ideologları ve teorisyenleri diye bilinen isimler öyle (Türkiye’deki AKP’li “eski İslamcı”lar gibi) sloganlarla hareket eden, çelişkiler içinde bocalayan, bir dediği öbürünü tutmayan, dinî duyarlılığı (Gazze meselesinde olduğu gibi) modaya göre şekillenen dünyadan habersiz boş beleş adamlar değiller..

Demokrasi konusunda söyledikleri de tamamen doğru.

Demokrasi için “din” derken de “din” kelimesinin Arapça’daki asıl anlamından hareket ederek konuşuyorlar. 

(Bugün Türkiye’de milletin “din”den anladığı, Kur’an’da geçen “din” kavramıyla tam olarak örtüşmüyor. Batı’nın “religion”ı ile, yani Hristiyanlığın “din” tasavvuruyla örtüşüyor. “Din”in anlamını öğrenmek isteyenler TDV İsâm Ansiklopedisi’nin “Din” maddesini okuyabilirler.)

*

Demokrasiyi mutlak olarak benimseyenlerin küfre düşecekleri kesindir.

Ancak, Türkiye’deki demokrasinin “değiştirilemez, değiştirilmesi teklif dahi edilemez” anayasal ilkeler içermesi gibi, Kur’an ve Sünnet’e bağlılığı, çıkarılan kanunların Şeriat’e aykırı olmamasını “değiştirilemez, değiştirilmesi teklif dahi edilemez” ilkeler kabul eden bir “demokratik” sistem anlayışını benimseyenler tekfir edilemezler.

Fakat, böylesi bir demokrasi anlayışına sahip olanların esas itibariyle demokrat kabul edilemeyecekleri, İslamcı (Şeriatçı) sayılacakları bir gerçektir. (Zaten tekfir edilmemelerini sağlayan da bu Şeriatçılıklarıdır.)

Buna karşılık (Türkiye’de bazılarının yaptığı gibi) “Din devletinin, Şeriatçılığın devri geçmiştir.. Biz muhafazakâr demokratız” diyenler kesin olarak küfre düşerler.

Bu sözlerinden tevbe etmedikçe kendilerini küfürden kurtaramazlar. 

Bir taraftan da müslüman olduklarını söylemeleri (Müslümanlar’ı aldatmaya çalışmıyorlarsa) kendilerini aldatmaktan başka birşey değildir.

*

Çakmaktaş’ın sözlerinin devamı şöyle:

Diğer taraftan bu kimseler nezdinde demokrasi, Batı menşeli bir tecrübenin ürünü olarak görülmüş olması onun reddinin gerekçesi olarak da sunulmuştur. Öyle ki bu kimselere göre; Batı’nın papalık ve ruhbanlık tarihi tecrübesi içinde bir anlam ifade eden demokrasi kavramı, İslam toplumu için aynı anlamı ifade etmemektedir. Ayrıca batının demokrasiyi İslam dünyasına ihraç çabaları, ona hâkim olma araçlarından bir tanesidir. Zira Batı ilk olarak doğrudan sömürge yoluyla, daha sonra diktatörleri kullanarak dolaylı sömürge yoluyla ve son olarak da demokrasi yoluyla İslam dünyasına hâkim olmaya çalışmış ve çalışmaya devam etmektedir. Öyle ki Batı; demokrasi ihraç ederken onu İslam kültürünün bir alternatifi olarak inşa etmeye çalışmakta, bu modeli Müslüman topraklara dikta etmekte ve böylece demokrasinin oluşturduğu seküler atmosferi kullanarak Müslüman toplumun yozlaşmasını hedeflemektedir (Eş-Şankîtî, 2011, 19-21).

Bu ifadeler tamamen doğru.

Üstelik, özellikle Türkiye gibi ülkelerde demokrasi, “mutlak” bir demokrasi de değildir.

Laiklikle (siyasal dinsizlikle) kayıtlı ve şartlı (mukayyed) bir demokrasidir.

Yani halkın yüzde 100’ü bile Şeriat istese, (teorik olarak) böyle bir ülkeye Şeriat demokrasi yoluyla gelemez. Çünkü bu, “laik demokrasi”nin yıkılması anlamına gelmektedir.

Yani halka önce laliklik (siyasal dinsizlik, siyaset alanında dinsiz olma) dayatılıyor, bu konuda onlara söz hakkı (irade) tanınmıyor, siyasal dinsizliğe iman etmeleri ve bu dinsizlik dininin “kâfir”leri olmamaları kaydıyla bir söz hakkı (irade beyanı hakkı) lütfedilip tanınıyor.

Siyasal dinsizlik sahası içinde top oynamak serbest.. Siyasal dinsizlik sahasının dışına çıkarsan top elinden alınıyor, başına laiklik sopasını yiyorsun.

*

Çakmaktaş’ı dinlemeye devam edelim:

El-Makdîsî’ye göre demokrasi, tamamen halkın iradesini yansıtan masum bir sistem olmayıp batılı fikir ve ideolojilere yaslanan “tağutî” rejimlerin kontrolü altındadır. Öyle ki ona göre şayet toplumun iradesi ve talepleri, söz konusu rejimlerin çıkarları ile çatışma içine girerse bu durumda o irade demokratik bir hak olarak kabul görmeyecektir. Mesela çoğunluğun talebi şeriat kanunlarının tatbiki yönünde olsa bile demokratik özgürlük, söz konusu talebi karşılama esnekliğini gösteremeyecektir (El-Makdîsî, ts., 13-15). Teo-politik radikal düşüncenin etkili isimlerinden Ebû Yahya El-Lîbî de demokrasi alanını, sınırlarını müesses nizamların belirlediği bir tiyatro sahnesine ve bir oyuna benzetmektedir (El-Lîbî, ts., 4-5).

Bu sözlere eklenecek birşey yok..

Türkiye gibi ülkelerdeki demokrasinin (mutlak olmaması, laiklikle kayıtlı olması itibariyle) bir tiyatro oyunundan ibaret olduğu kesindir.

Buna karşılık, “Şeriatçı bir demokrasi” de aslında “gerçek” demokrasi zaviyesinden yine bir tiyatro oyunu olmaktan öteye gitmeyecektir.

Ancak, “Şeriatçı bir demokrasiyi” savunanlar kendileriyle çelişmiş olmazlar, çünkü asıl davaları (davetleri, çağrıları) demokrasinin tecellisi (millet iradesinin, yani halkın taleplerinin; çoğunluğun tercihi esas alınarak siyasete hakim olması) değildir.

Laiklerin savunduğu demokrasi ise, gerçekte kendi kendisini yalanlayan bir davadır..

Millet iradesi dolandırıcılığıdır.

Dolayısıyla demokrasi için sadece tiyatro oyunu demek yeterli olmaz.. Demokrasi aslında “ulusal dolandırıcılık” ideolojisidir.

Halk egemenliği kalpazanlığıdır.

*

Çakmaktaş’ı okumaya devam edeceğiz inşallah.