Bir önceki yazıda Muşlu Molla Muhammed Doğan'ın
(Mehmet Doğan) şu sözünü aktarmıştık:
“Burası, Daru’l-İslam’dır.
Daru’l-İslâm’da eşhâsın küfrüne ancak mahkeme-i şer’iyyece hükmedilir.
Mahkeme-i şer’iyyenin kararı olmadan halkın birbirlerini tekfîr edip bunu
karâra bağlamaları câiz değildir.”
(https://www.nurmend.com/yazi/172-devlet-erkanina-acik-mektub)
Şeriat'in hakim olmadığı, mahkeme-şer'iyyenin (Şeriat mahkemesinin)
bulunmadığı bir daru'l-İslam..
Con Ahmed'in devr-i
daim makinası, bunun yanında ilkel bir icat gibi kalıyor..
Diyelim ki birisi bize
falan şahsın dinsiz imansız sözlerinin İslam'a göre hükmünü sordu, onu tekfir
edemeyeceğiz, küfre düştüğünü söyleyemeyeceğiz, çünkü Şeriat mahkemesi konumunda
değiliz.
"İyi, o zaman
devlet, Şeriat mahkemesi kursun" diye ortaya çıktığımız zaman da, şayet bu
yönde bir örgütlenme faaliyeti içine girersek, lafta
daru'l-İslam olan bu ülkenin Şeriatsız laik (siyasal dinsiz)
mahkemeleri "anayasal düzeni değiştirme" suçlamasıyla
ocağımıza incir dikecek..
Bir siyasî parti
çıksın da TBMM'de Şeriat mahkemesi kurulması teklifi yapsın bakalım, ne oluyor?
Bu ülkede sütsüz
sütlacı icat edebilen bir tek bile mucit henüz çıkmadı, fakat İslamsız daru'l-İslam'ın
patentini almayı hak edenlerin sayısı hadsiz hesapsız.
*
Evet, Türkiye
daru'l-İslam değildir.
Peki o zaman
nedir, daru'l-harp midir?
Bunun için önce
daru'l-harpten ne anlaşılması gerektiğine bakmak gerekiyor.
Prof. Dr. Ahmet
Özel, TDV İslâm Ansiklopedisi'nin "Dârülharp"
maddesinde şunları dile getiriyor:
"... dârülharp, İslâm dışı devlet ve yönetimlerin hâkimiyet alanını,
faaliyet ve hukuk düzenlerinin uygulama sahasını ifade eder. Başka bir deyişle
İslâm siyasî hâkimiyetinin sınırları dışında kalan, yönetim ve hukuk
düzeni İslâm esaslarına uymayan her ülke dârülharptir. İslâm hukukçuları
devletin ülkesini tarif ve tesbit ederken dünyayı iki kısma ayırmışlar,
devletin siyasî, iktisadî, idarî ve hukukî düzeninin İslâm esaslarına
dayandığı, yasama, yürütme ve yargı yetkilerinin İslâmî otoritenin elinde
bulunduğu ülkelere dârülislâm, İslâm düzeninin hâkim olmadığı ... ülkelere de
dârülharp adını vermişlerdir."
Türkiye'nin "siyasî,
iktisadî, idarî ve hukukî düzeninin İslâm esaslarına dayandığı"nı söyleyebiliyorsanız,
daru'l-İslam olduğunu da söyleyebilirsiniz.
Fakat bunu
söylediğiniz zaman, "Türkiye laik bir devlet değildir, Şeriat
devletidir, din devletidir" demiş olursunuz.
Kendilerini ülkenin
gerçek sahipleri kabul eden laik kafalı “derin” şahıslar, dindar gruplar
kendi aralarında böyle konuşup kendilerini aldattıklarında zevkten dört köşe
olurlar, fakat aynı şeyin TBMM’de, resmî bir törende vs. söylenmesi ihtimali
ise gözlerinin kanlanmasına, tüylerinin diken diken olmasına neden olur.
Hemen Anayasa'daki
laiklik (siyasal dinsizlik) ilkesi hatırlanır.
*
İmdi, daru'l-harp
tabiri harb (savaş) kavramını içerdiği için, bir beldenin
daru'l-harp olduğunun söylenmesinin, “orada savaşmak gerektiği düşüncesinin
savunulması” olarak anlaşılması mümkündür.
Kastedilen bu
değildir.
Fakihler (İslam
hukukçuları) daru'l-harp tabiri yerine, Prof. Özel'in belirttiği gibi, “dâru'l-
küfür” ve “dâru'ş-şirk” gibi tabirleri de kullanmışlardır.
Bu
tabirler daru'l-harp kavramından daha uygundur. Çünkü, Prof. Özel'in
ifadesiyle:
“Dârü’l-harp” terkibi her ne kadar ilk bakışta “kendisiyle dârülislâm
arasında savaş halinin mevcut olduğu ülke” mânasını ifade ediyorsa da İslâm
hukuku kaynaklarında “dârülislâm dışındaki ülkeler” anlamında ve bugünkü “yabancı
ülke” tabirinin karşılığı olarak kullanılmıştır.
*
Peki
neden daru'l-harp tabiri “dâru'l-küfür” ve
“dâru'ş-şirk” tabirlerinden daha çok kullanılmış, onları neredeyse
unutturmuştur?
Sebebi, kâfirlerin
geçmişte Müslümanlarla sürekli savaşmaları, savaşmak için fırsat kollamaları,
durmadan saldırmış olmalarıdır.
Günümüzde de durum
aynı.. İşte Afganistan, Irak, Libya, Keşmir, Arakan, Somali, Libya, Kafkasya
vs. gözlerimizin önünde.. (Laik, İslam Şeriati ile arası limonî Türkiye'nin de Afganistan'a NATO bünyesinde asker
göndermiş olduğunu unutmayalım.)
Bu hususu Prof. Özel
şöyle açıklıyor:
... yabancı ülkelerin dârülharp şeklinde adlandırılmasında da Ortaçağ
boyunca milletlerarası münasebetlere hâkim olan tarihî ve siyasî şartlar etkili
olmuştur. Zira ... tarihî bir vâkıa olarak müslümanlarla müslüman olmayanlar
arasındaki münasebetler başlangıçtan beri umumiyetle savaş halinde sürüp
gelmiştir. İslâm’ın doğuşu sırasında milletlerarası münasebetlerde kuvvet tek
hâkim durumundaydı ve İslâm’ın devletler arası münasebetleri düzenlemek için
ortaya koyduğu kurallar yalnız müslüman devletlerce tek taraflı olarak
uygulanabilmiştir. Ortaçağ’ın hıristiyan devletlerindeki hâkim telakki, sadece
müslümanlara karşı değil kendi dindaşlarına karşı da savaş halinin
sürekliliği şeklindeydi.
Milyonlarca insanın
öldüğü Otuz Yıl Savaşları'nı (1618-48) hatırlayalım.
Birinci Dünya Savaşı
da esas itibariyle Almanya'nın sömürgecilik pastasından daha fazla pay almak
için İngiltere ve Fransa ile kapışmasından kaynaklanmıştı.
İkinci Dünya Savaşı da
hakeza..
*
Evet, daru'l-İslam,
İslam'ın hakim olduğu, ancak Allah Rasulü'nün ilke ve inkılaplarına bağlılık yemini edenlerin yönetici olabildiği beldedir.
Müslümanların,
müslüman olduklarını söyleyenlerin ve kendilerini müslüman zannedenlerin
yaşadıkları yer değildir.
Bu kadarcık bir "yaşama"yı müslüman bir birey ABD'de de, Rusya'da da, Almanya'da da, Hollanda'da da yapabiliyor.
Evet, Türkiye, laikliğinin bir sonucu olarak daru'l-İslam değildir.
Anayasa'sına
göre, laik (siyasal dinsiz), Avrupa'dan öğrendiği çağdaş uygarlık
düzeyini yakalamaya çalışan bir ülkedir.
Daru’l-İslam olmadığı
için de dış politikadaki en önemli hedefi, özü itibariyle bir hristiyan birliği
olan Avrupa Birliği’ne dahil olmaktan ibarettir.
Daru'l-İslam olmanın gerekleri, kendini "laik demokratik sosyal bir hukuk
devleti" olarak tanımlamak, Hristiyanlar’ın kurduğu bir askerî birliğe (NATO’ya)
“Biz laik bir devletiz” diyerek girmeyi başarmak, bu başarıyı Avrupa Birliği’ne
girerek taçlandırmaya çalışmak olsaydı, mesele yoktu.
*
Merhum Abdülhakim
Arvasî Sevânihu’l-Efkâr ve Sevâmihu’l-Enzâr adlı
eserinde (Âsitâne Kitabevi, İstanbul, 2004) daru'l-İslam ve
daru'l-harp kavramlarını şöyle açıklıyor:
Dâru’l-harb diye, ahkâm-ı şer’iyyenin (Şeriat
hükümlerinin/yasalarının) cârî (yürürlükte) olmadığı memâlike (memleketlere)
denir. Ahkâm-ı şer’iyyenin cârî olmadığı ülke ister müslümân ister müslümândan
gayri kimselerle meskûn olsun dâru’l-harbdir.
Ahkâm-ı şer’iyyenin cârî olduğu yerler dâru’l-İslâmdır. Ahâlî gerek müslim ve gerek gayrimüslim olsun.
Bu cereyândan (carî/yürürlükte oluştan) murâd, mehâkim
(mahkemeler) ve hukûmetce olan cereyândır. Yoksa eşhâs beyninde cereyân-ı
ahkâma bu bâbda hüküm yokdur (Kişiler arası ilişkilerde gayriresmî düzeyde
Şeriat hükümlerine riayet edilmesi, ülkenin daru'l-İslam veya daru'l-harp
olması meselesinde önem taşımaz). Zîrâ şahs-ı müslim her ne zamân ve mekânda
olursa olsun ahkâm-ı Şer’iyye ile âmil olmasına bir mâni’ yokdur (Müslüman
şahıs, her yerde Şeriat'e uyabilir, uymasının mümkün olmadığı zamanlarda da
zaruret nedeniyle mazur kabul edilir).
(http://www.turkcesi.biz/iktibaslar/yazarlar/darul-harb-ve-darul-islam.html)
*
Prof. İhsan Süreyya Sırma ise meseleyi
şöyle anlatıyor:
… Allah rahmet eylesin, bir Mela Ali vardı
Van’da.. Çok büyük bir hocaydı. Rahmetli Erbakan Hoca çok
mühim meselelerde onu uçakla getirtir; sorar geri gönderirdi. Türkçe’yi
sonradan öğrenmiş, … Arapça’sı çok iyiydi. Muazzam bir
vahiy kültürü vardı….
Bir bayramda, Beşir Atalay Bey’le Van’a gidip Molla
Ali’yle bayramı yapalım, diye bir karar verdik…. Oraya ulaştığımızda Hoca
namazı kıldırmış, eve geçmişti. Hoca’nın bir salonu vardı. Oturmuş, suratı beş
karış.. “İstemiyorsan gidelim, bu ne surat böyle bayram sabahı? Böyle
surat edeceksen biz gidelim” dedim. “Sizinle alâkası yok,
kendime kızıyorum. Bu genç, Ankara’dan gelmiş, birşeyler
soruyor. Sorduğunu dahi anlamıyorum, onun için kendime kızıyorum” dedi….
“Gel oğlum, gel bakalım.. Hoca’ya ne soruyorsun?” dedim. “Hocam, ben Ortadoğu Teknik Üniversitesi’nde okuyorum
… Hoca’yı duymuştum….” “Peki sorun ne?” dedim. Soru “ülke”. “Darü’l-İslam,
darü’l-harb” meselesini soruyor. Ama “ülke” diyor, Seyda [Molla
Ali Hoca], “ülke”nin ne olduğunu bilmiyor. “Seyda! Bu, dâr
meselesini soruyor” dedim. “Öyle mi, gel oğlum gel. Kâğıdın
kalemin var mı?” dedi….
Yazdırdığı cümleyi aklımda tutuyorum: … “Ülke…
virgül…” Noktalamasını da söylüyor. “Başkalarının
değil… Noktalı virgül… Benim ilkelerimin uygulandığı yerdir… Nokta.” [ÜLKE
(VATAN), BAŞKALARININ DEĞİL; BENİM İLKELERİMİN (ŞERİAT’İN) UYGULANDIĞI YERDİR.]
(Adnan Demircan, İhsan Süreyya Sırma Kitabı,
İstanbul: Beyan, 2018, s. 136-8.)
*
Evet, daru'l-harp, İslam'a savaş açılan ülkedir.
Bir başka deyişle, Allahu Teala'ya ve Allah'ın Rasulü sallallahu aleyhi ve
sellem'e savaş açılan yerdir.
Allahu Teala'ya savaş açmak, O'nun kitaplarına, vahyine savaş
açmaktır. Yoksa, kimsenin "Allah ile savaşıyorum" diyerek göğe füze
fırlatacak hali yok.
Allahu Teala'nın hükümlerinin yeryüzünde hakim olmasını isteyenlere açılan
savaş, onlarla mücadele edilmesi de, Allahu Teala'ya açılan savaş
cümlesindendir.
Nitekim ayette şöyle buyuruluyor:
"Onların söylediklerinin seni
cidden üzmekte olduğunu elbette biliyoruz. Fakat gerçekte onların
yalanladıkları sen değilsin; o zalimler asıl Allah’ın âyetlerini
yalanlıyorlar." (En’am, 6/33)
Allahu Teala'nın şeriatini (hükümlerini) savunan, onun
devlet düzenine hakim olmasını isteyen müslümanlarla mücadele edenlerin
düşmanlığının asıl hedefi de gerçekte Allahu Teala'dır.
İmdi, bir beldede Şeriat'in hakim olması için "örgütlü"
çaba sarf edilmesi, devletin desteğini almak bir yana, anayasal düzeni
yıkmaya yönelik bir suç kabul ediliyorsa, engellenmesi,
cezalandırılması gereken bir faaliyet olarak görülüyorsa, o belde daru'ş-şirk
olmanın da ötesine geçip daru'l-harp halini almış demektir. (Laik kafalılar
gücenmesinler, İslam’a göre böyle.. Laik zihniyet, olayı başka kavramlarla ifade
etmekte özgür.)
*
Örgütlü çabadan da vazgeçtik, bir müslüman bireysel olarak
bu yöndeki inancını, tutumunu, kanaatini sürdürdüğünde, "Burası
daru'l-İslam'dır, son kaledir, İslam en iyi bizim ülkemizde yaşanıyor, İslam
dünyası ayağa kalkacaksa bu yine bizim liderliğimizde olacaktır" filan
diyerek rejime olan imanını arz etmediğinde "Bakarsın başkalarına da bu
düşüncelerini bulaştırır" diye "taciz takib"e maruz
bırakılıp yalnızlaştırılabiliyorsa, zehirleme yoluyla öldürülmek
istenebiliyorsa, itibar suikasti amaçlı sinsi tuzakların birini atlattığında
diğeriyle boğuşmak zorunda kalabiliyorsa, kısacası anasından emdiği süt
burnundan getirilebiliyorsa, işte o zaman, daru’ş-şirk ya da
daru’l-küfür, sade suya tirit küfrü ve şirki kendisi için yeterli bulmamış,
Allah yolunda olmayı önemseyen Müslümanlara karşı fî sebîlissanem (put yolunda)
atağa kalkıp savaş açmış, kendisini daru’l-harp olarak
konumlandırmış olur.
Vatandaşlarımız “Çok şükür Türkiye böyle değil”
diyebiliyor oldukları için ne kadar şanslı olduklarını anlamalı ve hallerine şükretmeliler!
Şanslılar, fakat bunun farkında olmamaları çok acı.
