Müslümanların (ümmet-i Muhammed’in s.a.s.) tek bir devletinin ve tek
bir imamının (halifenin, devlet başkanının) bulunması gerekmektedir:
“İmam Eş’arî, Müslümanların imamının sadece
bir tane olacağını belirtir. Çünkü birden fazla olması caiz olsa, buna bir
sınır getirilemez ve bu, son tahlilde imametin iptali, ortadan kaldırılmasıdır.
Öyle ki iş, herkesin kendi ailesinin imamı olması noktasına kadar
varabilir.”
(Abdülhakim Nas, İmâmet
Probleminin Sünnî Literatüre Girişi ve Bâkıllânî’ye Göre İmâmet,
yüksek lisans tezi, İstanbul: Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü,
1998, s. 52.)
Kavimleri/ulusları büyük birer aile olarak düşünmek mümkündür.
Türkler söz konusu olduğunda Türkmenler’den, Uygurlar’dan, Özbekler’den,
Kırgızlar’dan, Azeriler’den vs. bahsettiğimizde de bunların bir tür büyük birer
aşirete/kabileye karşılık geldiğini söylemek mümkün olabilir..
Bu tür parçalanma ve bölünmelerin sonu gelmez.
Evet, Müslümanlar’ın birlik olup tek devlet haline gelmeleri gerekmektedir.
(Müslüman olmayan dilediği gibi düşünebilir.)
*
Bu “tek”lik olgusu çerçevesinde şu hususa da dikkat etmek gerekir: Tarikat
şeyhleri ve alimler için (bütün Müslümanların önderi anlamında) “zamanın
imamı” tabiri kullanılamaz.
Çünkü, tek değildirler. Müslümanların bir zamandaki imamının tek olması
gerekir.
Hadîste belirtilen her asırda gelecek olan müceddidler de bu anlamda
imam değillerdir. Çünkü müceddidleri tecdidden önce bilme durumu yok.
Bir alim için ancak eserler verdikten sonra (ve genelde ölümünün ardından)
müceddid değerlendirmesi yapılmaktadır.
Müceddidin şahsı değil tecdidi önemlidir.
*
Hz.
Peygamber s. a. s. şöyle buyurdu:
“İmamlarınızın en hayırlıları sizi seven
ve sizin sevdiklerinizdir. En şerlileri ise size kin güden sizin de kin
güttüğünüz, sizi sevmeyen ve sizin de onları sevmediğiniz, sürekli birbirinize
lanet ettiğiniz emirlerinizdir.”
(Bunun üzeriniz sahabe “Ya Rasulallah
bu durumda onlarla savaşmayalım mı?” sorusunu yöneltince de şöyle
buyurmuştur:)
“Hayır! Size namazı ikame ettikleri
sürece onlarla savaşmayın.”
(Müslim, Kitâbu’l-imâre, 1855. Diğer bir
rivayete göre de “Namaz kıldıkları sürece” buyurulmuştur: Müslim,
Kitâbu’l-imâre, 1854.)
Böylesi
hadîslerden hareketle şu sonuca varılmıştır:
“Ulema, kâfir birinin imametinin sahih
olmadığı ve küfre düşüren bir harekette bulunduğunda onun azledileceğini
söylemiştir. Aynı şekilde namazı kılmayı ve insanlara namazı emretmeyi
bıraktığında da azledilir.”
(Abdulbaset İbrahimoğlu, Günümüzde
Cihat Hadislerinin Anlaşılması, doktora tezi, Bursa: U. Ü. Sosyal
Bilimler Enstitüsü, 2022, s. 75.)
“İmam
Şâfiî, fısk ve zulüm sebebiyle halifenin yetkisinin düşeceğini kabul eder.
Çünkü fasık velayet hakkına sahip değildir …”
(Mehmet
Sever, Sa’dettin Taftâzânî’nin İmamet Anlayışı ve İlk Dönem Siyasi Olayları
Değerlendirişi, yüksek lisans tezi, Samsun: O. Ü. Sosyal Bilimler
Enstitüsü, 2012, s. 85.)
Güç
yetmeme durumu başka:
“Ancak
İmam-ı Azam’a göre, (fasık babanın kızını evlendirmesinde olduğu gibi) fasıkın
da velayeti caizdir. Ona göre fasık emire, daha büyük mazarrat ortaya
çıkacaksa onu tahtından indirmek üzere isyan etmemek daha iyidir. Ancak bu,
İmam’ın [İmam-ı Azam’ın] isyancıları suçlaması anlamına gelmemektedir.” (Sever,
s. 86-7)
İmam-ı
Azam bunu (fasık da olsa) müslüman devlet başkanı için söylüyor. Küfre
düşen bir devlet başkanı için değil.
Kâfirin
velayeti hiçbir şekilde caiz değildir.
*
Bütün
bunlardan anlaşılıyor ki “zamanın imamı” adı altında imamlık tekelini
elinde bulunduran ya da imamlığın tapusunu Rasulullah s.a.s.’den almış sorgulanamaz
(masum) kişilerin varlığından söz edilemez.
İmamlar
(halifeler, devlet başkanları) masum olsalardı, onlar için namazı terk
gibi büyük günah olan bir durumun ortaya çıkması ihtimalinden söz edilemezdi.
Çünkü
hadîse göre, imam (halife) namazı terk de edebilir, yani onun için masumiyet
diye birşey söz konusu değildir, ve bu durumda imamet ehliyet ve liyakatini
yitirmiş olur.
Evet,
söz konusu hadîs, “masum imam” inancının batıl olduğunu ortaya
koymaktadır:
Ehl-i
Sünnet uleması, hadislerden deliller getirerek, fasık, facir ve zalim de olsa
“beş vakit namazı kılan” imama (halifeye) itaat edilmemesinin (isyan
edilmesinin) uygun olmayacağını savunmuşlardır. Ancak bu, masiyet (günah,
zulüm) olan emirlerine de itaat edilmesi anlamına gelmemektedir. Bununla
birlikte imamın (halifenin) küfrü benimseyip kâfir olması ya da beş vakit
namazı terk edecek kadar dinî yaşayıştan uzaklaşması durumunda onun
azledilmesinin, görevinden uzaklaştırılmasının gerekli olduğu konusunda
müttefiktirler. Özellikle küfür durumunda bu kesinlikle farzdır. (Malikî
mezhebine göre bid’atçi imam da makamından indirilir.) Burada kastedilen
devletin Şeriat’i reddetmesi ve küfür kanunlarını benimsemesi de
değildir, devlet başkanının kişisel olarak kâfir olmasıdır. Öte yandan, Matüridiyye’nin
önde gelen isimlerinden Ebu’l-Muîn en-Nesefî, imamın sadece namazı terk
durumunda değil, halkın içinde (halktan saklamadan) günah işlemesi durumunda
da azledilmesi gerekir. Ayrıca zulüm, halkın mallarını gasbetme, haksız
yere adam öldürme ve şer’î hadleri (Şeriat’in ceza kanunlarını) uygulamama da
azil nedenidir.
(Selim
Özarslan, “Ebû’l-Muîn en-Nesefî’nin İmâmet/Devlet Başkanlığı Anlayışı”, İslâmî
Araştırmalar Dergisi, C. 14, S. 3-4, s. 435-6.)
*
Kısaca ifade etmek
gerekirse, müslüman bir toplumun devletinin İslam devleti (Şeriat
devleti), devlet başkanının da beş vakit namaz kılan bir müslüman olması
zorunludur.
Ve Müslümanların
bunu sağlamak için çaba sarfetmeleri farzdır.
Müslümanların
Şeriat (Kur’an ve Sünnet) ahkâmıyla yönetilmesinin gerekli olmadığını, laik
(siyasal dinsiz) bir devletin de kabule şayan olduğunu ileri sürmek ise,
buz gibi küfürdür.
Çünkü bu, birçok Kur’an
ayetini yalanlama, tekzib etme ve inkâr etme anlamına gelmektedir.
Bir müslümana
yakışan, Kur’an hükümlerinin
değil, (Türkiye için konuşmak gerekirse) Atatürk ilke ve inkılaplarının
lüzumsuz olduğunu söylemektir.
Atatürk ilke ve
inkılaplarını (Ki “çağdaş uygarlığı” esas almaları bakımından, çağdaşlık
tekelini elinde bulunduran İngiliz ve Fransızar’ın ilke ve inkılapları
olarak adlandırılmaları yanlış olmaz) kutsal bilip onlardan biri için bile
lüzumsuz diyemeyen kişilerin hem Şeriat’i (Allahu Teala’nın koyduğu ilkeleri)
lüzumsuz görmeleri hem de kendilerini müslüman saymalarına ise gülünür.
*
İslam devletinde
(Şeriat’i gerçekten uygulayan bir İslam devletinde) imama (devlet başkanına)
laik (siyasal dinsiz) devletlerde olduğu gibi dokunulmazlık verilmez.
İmam, Şeriat
hükümleri karşısında sıradan bir müslümanla aynı konumdadır. “Şura (parlamento,
uzmanlar kurulu vs.) şöyle uygun gördü, böyle uygun gördü, zaman bunu
gerektiriyor” vs. denilmesi tek başına değer taşımaz.
Taftâzânî’nin
ifade ettiği gibi, “Bu ilimde asıl olan Kitap ve Sünnet’e tutunmaktır.
İnançla ilgili konularda açıklamaların bu asıllara göre yapılmasıdır. İcma
[konsensus, fikir birliği] ve ma’kul [aklî çıkarımlar, akıl yürütmeler],
bu asıllarla çelişmedikçe geçerlidir”. (Sever, s. 44.)
İslam devleti
meselesi öyle “Olsa da olur, olmasa da olur” türünden birşey değildir:
Taftâzânî,
imamet kavramının değerlendirmesini yaparken kendisinden önce yaşamış olan ve
birçok konuda da etkisinde kaldığı Fahreddin er-Râzî (ö.606/1210)’nin,
“Şahıslardan bir şahsın, din ve dünya işlerinde genel başkanlığıdır”
şeklindeki imamet tarifini şöyle değerlendirir: “Bu tarif fıskından,
günahkârlığından dolayı imam azledildiğinde ümmetten bu yetkinin ve vazifenin
düşmediğini ifade etmek içindir”. Bu tariften anlaşılan imametin [İslam
devletini kurmanın, imamet şartlarını taşıyan bir imam seçmenin] müslümanlar
için bir sorumluluk olduğudur. (Sever, s. 45.)
Fasık bir imam
fıskını kabul edip azledilmesine razı olsa, bir cihetten faziletli bir adam
sayılması gerekir.
Pratikte fasık
biri, “Her toplum layık olduğu idarecileri bulur, size layık olan da benim”
diyecek, “Tencere dibin kara, seninki benden kara” şirretliği sergileyecek,
kendisini azletmek isteyenleri bozgunculuk yapmak ve fesat çıkarmakla
suçlayacaktır.
(Selanikli
Mustafa Atatürk’ün, sadece namazın önemini hatırlattı diye merhum Bediüzzaman’ı
“Aramıza ihtilaf verdin” diye suçlaması gibi.. Gerçekte bunu söyleyerek ihtilaf
çıkaran kendisi.. Selanikli gibi namaz kılmadığı gibi bir de “emr-i
bi’l-maruf” yapılmasına tahammül edemeyenler, Müslümanlar’ın lideri/imamı
olamazlar. Adamın durumu ortadayken bunu bile bile Atatürkçülük yapanlar,
merhum Abdülhakîm Arvasî’nin ifade ettiği gibi, gizli küfür ve
nifaklarını ya da cehaletlerini ortaya sermiş olurlar. Dolayısıyla, bir
müslüman asla “Atatürk’ün izindeyiz” diyerek onun siyasetini
benimsediğini söyleyemez.)
Hadislerde salih
veya fasık fark etmeksizin her imamın arkasında namaz kılınmasının ve her (müslüman)
emirle cihat edilmesinin emredilmesinden hareketle aynı kişilerin
zulümlerine de (fiilen veya susup onaylayarak pasif) destek verilmesi gerektiği
söylenemez
Tam aksine zulme,
haksızlığa ve yanlışa güç nisbetinde tepki göstermek gerekir. Bunun en aşağısı
da “kalple buğz”dur, bunun daha aşağısı yoktur.
Değil fiilen ya da
kavlen (sözle) destek olmak, içten içe hoş görmek ve sempati beslemek bile
mevzubahis olamaz.
*
Yanlışlara karşı
çıkma konusunda şunu söylemek gerekir: Nassla sabit olan hususlarda
“Mevrid-i nassta içtihada mesağ yoktur” ilkesi gereğince herkesin doğruyu söyleme
hakkı (ve aynı zamanda sorumluluğu) vardır.
İslam’da
mükellefiyet sadece ulema için değildir, herkese terettüb eder.
Bununla birlikte ictihadî
konularda söz, usul ilimlerini bilen, Kitap ve Sünnet’e vakıf kişilere
bırakılmalıdır.
Çünkü usul
ilimlerini bilmeyenler, ictihad diye kendi heva ve heveslerini öne
çıkarırlar. Kitap ve Sünnet’e (bilerek veya bilmeyerek) sırt çevirirler.
Dalkavuk ulema-i
sû / kötü alimler de aynı durumdadır.
*
Burada bir parantez
açalım.
Bu şekilde “helali
haram, haramı helal yapan” ilahiyatçılar taifesi içinde sakallı, cübbeli
tipler de yer alıyorsa da (Ki alâmet-i farikaları devletçi ve “sonradan
görme” Kemalist olmalarıdır), böyleleri daha çok tarihselci-modernist
soytarılar arasından çıkıyor.
Bunlara göre, Kur’an
ve Sünnet’teki emir ve yasaklar “belirli bir tarihe ve coğrafyaya özgü”
kabul edilmeli, çağlar üstü ve evrensel oldukları düşünülmemelidir.
Dolayısıyla dinde zamana ve zemine göre “güncelleme” yapılmalıdır..
Kulağa hoş gelsin
diye buna tecdid adını verdikleri de olur. Böylece tecdid kavramını istismar
ederler.
Gerçekte tecdid,
yenilik yapmakla değil, yeniymiş gibi canlı hale getirmekle, gündemden
düşürülmüş hakikatleri yeniden gündeme taşımakla olur.
Mesela hadis-i
şerifte imanların eskiyeceği belirtilir ve tecdid olunması tavsiye
olunur. Tecdidin yolu olarak ise, “La ilahe illallah” sözünün (kelime-i
tevhidin) çok tekrarlanması gösterilir.
*
İşte tecdid,
önensenmez hale gelen ya da sıradan birşeymiş gibi gösterilen büyük dinî
hakikatlerin tekrar çok canlı bir şekilde gündeme getirilmesi, hatırlanması,
hatırlatılması demektir..
Bize düşen, bunu
yapan müceddidleri örnek almak ve onların izinden gitmektir, bid’atçilerin
değil.
Tarihselcilik
ve güncellemecilik denilen yaldızlı palavra ise,
tecdid değil, sabotaj ve suikasttır. Cinayettir.. Dinî emir ve
yasakların katledilmesi ve ardından tarih mezarlığına gömülmesi faaliyetidir:
“Ve böylece her
peygambere insan ve cin şeytanlarını düşman kıldık; (bunlar) aldatmak
için birbirlerine (bâtıl) sözün yaldızlısını fısıldarlar.” (En’âm, 6/112)
Evet,
tarihselciler, gerçekte bir yönüyle suikastçi-katil din mafyası, bir yönüyle de
dini gömmeye çalışan cenaze levazımatçısı ve mezarlık işçisi durumundadırlar.
Fakat tecdid
edebiyatı yapmaktan da geri kalmazlar..
Oysa yaptıkları
yenilikler/yenilemeler, din için mezar kazma alanında yapılmış icatlar
durumundadır; daha derin kazma, daha parlak mermer kullanma, mezar taşına daha yaldızlı
laflar yazma gibi.
*
Söz tarihselciliğe
gelmişken, ekran soytarısı ilahiyatçı eblehlerden Prof. Mehmet Okuyan’ın
“tarihselcilik” meselesiyle de ilişkili bir zırvası üzerinde duralım.
Bilindiği gibi,
kafadarı ve dava arkadaşı Develili Darwin Mustafî İslamolog, dini (İslam’ı)
evrim teorisinin peygamberi Darwin’le barıştırmak, Darwin’in zırvaları
doğrultusunda tahrif ve tahrip etmek için, egzantrik bir masal icat etmiş
durumda.
Buna göre, Hz.
Adem aleyhisselam döneminde tam da insan görünümünde (fakat insan
değil beşer diye adlandırılması gereken) evrim geçirmiş hayvanlar
vardı, Hz. Adem’in oğulları, kızları bunlarla evlendiler.
Sözde bununla, “ensest”
olarak kabul edilebilecek bir uygulamayı insanlık tarihinden kaldırmış
oluyorlar.
Gerçekteyse, bütün
hayatı her türden “ensest” üzerine kurulu olması gereken mevhum ve
muhayyel “hayvan-insan”ı, diğer bir tabirle “beşer”i, dedemiz ve ninemiz
haline getiriyorlar.
Üstelik, bu “insan-hayvan”ın, (Hz. Adem’in çocuklarıyla evlenmekle tümden “insan” haline gelmedikleri, “hayvan”lıkları
sürdüğü için,) evlilik sonrasında bu “ensest” ilişkilerini bırakmış olmaları
düşünülemez..
Çünkü bedenen ve
görünüş olarak insan olsa da, ruhen hayvan..
İmdi, Hz. Adem
diyelim ki kızını böylesi bir hayvan-insanla, yani beşerle evlendirdi ve bu
evlilikten kızlar dünyaya geldi, bu beşer damadın kendi kızlarıyla ensest
ilişkisine nasıl engel olacaksınız, ey angutlar?
Yine, Hz. Adem’in bir
“insan-hayvan”, yani beşer gelini, dünyaya getirdiği oğullarıyla nasıl bir
ilişki içinde olacaktır?
Alıştığı önceki
hayatını sürdürmeyecek midir?!..
Evliliğinde bile,
diğer “insan-hayvan” taifesiyle olan “evlilik dışı zina” alışkanlığı ensestlisi
ensestsizi ile devam etmeyecek midir?!
Bu Mustafî
İslamolog gibi dangalaklarda idrak sıfır olduğu için böyle açıkça yazmamız,
ahmaklara lafın tamamını söylememiz gerekiyor. Bunları adamdan sayıp ekranlara
çıkaran ve zırvalarını dinleyip inananlar onlardan da ahmak..
Tabiî burada “insan” ve “hayvan” dışında “beşer” adlı bir “ara form” icat edilmesi tam bir şapkadan tavşan çıkarma hokkabazlık ve gözbağcılığından ibaret.. Çünkü insan dışında beşer diye bir tür yok. Bir başka deyişle insan eşittir beşer..
*
Burada şunu da belirtelim: Allahu Teala Nisa Suresi’nin 1’inci ayetinde “Ey insanlar! Sizi bir tek nefisten yaratan ve ondan da eşini yaratan, ikisinden birçok erkek ve kadın üretip yayan Rabbinize itaatsizlikten sakının” buyuruluyor.
İmdi, kendilerini çok akıllı zanneden bazı ukalalar, hiçbir delile dayanmadan kafadan atarak, “Bu ‘bir tek nefis’ten şunu anlamak lazım, bunu anlamak lazım” diye gevezelikler yapabilirler, fakat Hz. Adem a.s.’dan ve eşinden söz edildiğinde, Havva’nın Hz. Adem’den yaratılmış olduğunu kabul etmek durumundadırlar.
Aksi takdirde ayeti yalanlamış olurlar.
Peki, Havva anamızın Adem babamızdan yaratılması, aralarında ya bir “ikiz kardeşlik” ya da (Hz. Meryem ile Hz. İsa a.s. arasındaki “ana-çocuk” ilişkisini akla getiren bir) “baba-çocuk” ilişkisinin bulunduğunun düşünülmesine yol açmaz mı? Bu durumda Adem a.s. ile Havva anamız arasındaki “eş”lik ilişkisini de birileri “ensest” olarak nitelendirmeyecekler midir?.
Ne yazık ki Diyanet İşleri Başkanlığı’nın Kur’an
Yolu adlı tefsiri de bu noktada bir sürü lüzumsuz ve saçma gevezelik
içeriyor. Mustafî İslamolog’dan farkları lafı eveleyip gevelemiş, ağızlarındaki
baklayı çıkarmaya cesaret edememiş olmalarından ibaret gibi görünüyor.
*
Şunu da söylemeden geçmeyelim: Bu tür saçma
gevezelikler, bu akılsız, aşağılık duygusu ruhlarına işlemiş ilahiyatçı
taifesinin ensest gibi sapıklıklara olan alerjisinden çok, evrim teorisi
yandaşlarına hulus çakmak için sözde “dindarca” bir bahane bulmuş olmalarından
kaynaklanıyor.
Ayrıca şunu da belirtelim: Haramlar ve helaller “akıl yürütme” ile değil, Allahu Teala’nın “bildirmesi” ile bilinir.
Eğer
helaller ve haramlar (ve onlara medar olan emir ve yasaklar) akıl yürütme ile
belirlenseydi, “akl”a dayanarak “sosyal darwinizm”i ve buna bağlı
olarak zekâ ve beden bakımından güçlü olanların akıl hastalarından ve başkalarına
yük olan hastalardan daha çok yaşama hakkına sahip bulunduklarını, hatta
sadece onların yaşamayı “ellerinin emeğiyle” hak ettiklerini ileri
sürenlere, yine, Naziler gibi akıl hastalarına yaşama hakkı tanımak
istemeyenlere itiraz etmek kolay olmazdı.
Ayrıca, salt “akl”a dayanıldığında, normların/kuralların pozitivist bir bakış açısıyla tabiatın işleyişinden ve olgulardan istinbat edilmesi durumu ortaya çıkar.
Böylesi bir durumda mesela bir insanın ateşle bir başkasını yakmasını “hayatın doğal akışı”na müdahale niteliği taşıması ve ortaya çıkan fizikî zarardan hareketle yanlış bir davranış olarak değerlendirmek “aklen” mümkün olsa da, insanların cinsel yaşamına “akıl”dan hareketle sınırlamalar getirmek mümkün olmazdı. Bu yönde aklî deliller getirseniz bile muhatabınız kendince “akıl yürütmeler” yapabilir; bunu engelleyemezsiniz.
Selanikli Mustafa Atatürk’ün Kâzım
Karabekir’e “Dini ve namusu olanlar kazanamazlar, fakir kalmaya mahkumdurlar….
Onun için önce din ve namus telakkisini kaldırmalıyız” diyebilmiş olması bunun
bir örneğini teşkil ediyor. Adam kendince “akıl yürütüyor”, namussuzluğun
zenginleşmeyi ve daha iyi bir hayat sürmeyi sağladığı sonucuna varıyor.
*
Evet, insanları salt akıl yürütmelerle ikna edemezsiniz, çünkü beşer davranışları ve sosyal ilişkiler, ateşin yakması gibi “tartışma” götürmez, akıl yürütmeye ihtiyaç bırakmayan gerçeklikler değil..
Mesela bugün laik (siyasal dinsiz) zihniyet çerçevesinde içkili araba kullanmayı yasaklamak mümkün olabilir, çünkü kimse bir sarhoş yüzünden trafikte risk almak istemiyor, fakat böylesi risklerin bulunmadığı durumlar ve ortamlar söz konusu olduğunda onlara içki yasağını (haramlığı) kabul ettiremiyorsunuz.
Cinsellikte de durum aynı.. Çünkü
sınırlamaları gereksiz “tabu” olarak nitelendiren ve
özgürlüğüne/haklarına saldırı olarak değerlendiren insanlar her zaman çıkar.
İlahî vahyin devreden çıkarıldığı, sadece “aklın” hüküm sürdüğü bir dünyada insanları sadece “doğal etkenler ya da sınırlar” durdurabilir. Mesela kimse ateşle şurasını burasını yakmaz, kaynar suyla kendisini haşlamaz, böylesi durumlarda “tabiat/doğa” insanları frenler, fakat zararı “doğal” olarak hemen ortaya çıkmayan, aksine zevk veren cinsel ilişkide böylesi bir “doğal fren” yok..
İşte bundan dolayı bu LGBT hareketi ve eşcinsellik gibi sapıklıklar ortaya çıkıyor, çıkabiliyor, kimse de “Bu, akla aykırı, o halde yasaklayalım, yasak getirelim” demiyor..
Tam
aksine, bunu diyenler, “akıl” adına, akılcılık havariliği ile, dini “totaliter bir siyasal tasavvur ve
proje” haline getirmekle suçlanıyorlar..
*
Tabiî bunların “akıl” adını verdikleri şey gerçekte
akılsızlıktan, heva ve hevese, nefsanî arzu ve dürtülere teslim
olmaktan başka birşey değil..
Çünkü “akıl”, insanı hayvandan ayıran garîzedir.
Bunların “akıl” adını verdikleri şey ise, insanı hayvanlaştıran, insanı hayvan derekesine düşüren özellikler durumunda.
Mesela
pekçok iktisatçı/ekonomist, rasyonel/akılcı bireyi, çıkarını maksimize
edip azamîleştirmeye çalışan insan olarak tanımlar.. Oysa bu, hayvanlıktan,
hayvan gibi nefsanî arzuların peşinde koşmaktan başka birşey değildir.
Daha kötüsü, aynı iktisatçılar insandaki bu akılsız
sözde akılcılığın toplumun çıkarına (toplumsal yarara) pozitif katkı sağladığını ileri
sürebilmektedirler..
İşte burası insanın hayvandan aşağı (bel hum
adall) hale geldiği yerdir, çünkü insandaki bu maksimizasyon/azamileştirme tutkusu
hayvanlarda bulunmadığı için onlar tabiatı/doğayı tahrip ve yaşanmaz
hale getirme hayvanlığından uzaktırlar.
Böylesi bir hayvanlık, bildiğimiz hayvanlara değil, sözde aklıyla hareket eden, akılcı
geçinen ve akılcılık adına ilahî buyruklara (Şeriat’e) havlayan
“hayvandan aşağı” insanımsılara özgü.
*
Konumuza dönersek, Hz. Adem’in çocuklarının
evlilikleriyle ilgili olarak “Şöyle olmalıdır, böyle olmalıdır” diye hüküm
vermek, vahyi bırakıp akıl ile hüküm vermektir.
Her ne kadar Mustafî İslamolog gibi dangalaklar sözde “vahye dayalı” bir “namus telakkisi”ni kalkan yapıyorlarsa da, hareket noktaları kendi akılları..
Vahiy değil..
LGBT sapıklığı almış başını yürümüş, İstanbul
Sözleşmesi denilen cinayet memlekete gelip çöreklenmiş, kanunlar hâlâ bu
sözleşme doğrultusunda işliyor, Selanikli’nin “memleketi namussuzlaştırma”
projesi altın çağını yaşıyor, ve utanmadan bu Selanikli’ye Twitter
hesabından methiyeler düzen Mustafî İslamolog gibi sahtekâr soytarılar
sözde Hz. Adem’in çocuklarının namusunu kurtarıyorlar..
Vay şerefsizler vay!
*
Mehmet Okuyananlamayan’ın, (Ki tanıma bahtsızlığı yaşadığım en aptal ve angut kişilerden biri olduğunu söylemek zorundayım) internette tesadüfen karşılaştığım bir video’sunda, Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem döneminde haram ve yasak olan hususların Hz. Adem döneminde de haram ve yasak olduğunu söylediğine şahit oldum..
Dolayısıyla, bugünkü yasaklar,
Hz. Adem dönemindeki evlilikler için de söz konusuymuş, öyle diyor.
Böyle salakça ve
cahilce bir lafı, bir imam hatip ortaokulu talebesi bile söyleyemez, fakat bu
dangalak söyleyebilmiş.
Halbuki, Allahu
Teala emir ve yasaklarda değişiklikler yapmıştır.
Mesela Âl-i İmran
Suresi’nin 50’nci ayetinde Hz. İsa aleyhisselam’ın Yahudiler’e “Size haram kılınan bazı
şeyleri size helal yapayım diye gönderildim” dediği bildiriliyor.
Bazen de helal olan, haram hale getirilir; cumartesi
yasağında olduğu gibi.
*
Bu Mehmet Okuyananlamayan bir de tefsir
yazmış..
Kopyala-yapıştır yazarlığının kolaylaştığı günümüz
bilgisayar çağında tefsir yazmak çok zor birşey değil, çünkü elde bir sürü
tefsir var, okuma yazması olan herkes, şu kitaptan biraz, bu kitaptan biraz
birşeyler kopyalayıp yapıştırarak, cümleler üzerinde ufak tefek tasarruflarda
bulunarak kolayca bir eser ortaya çıkarabilir.
Evet, günümüzde sabırlı, gayretli ve kalemi işlek
birinin bu yöntemle her hafta bir cilt kitap üretmesi mümkün.
Ama, mesela bir Elmalılı Muhammed Hamdi Yazır Hoca
gibi tefsir yazmak zor.
Selanikli diktatörün şapka giymeyenleri bile astırdığı
bir zamanda onun gibi laiklik aleyhinde ifadeler kullanabiliyor musun, bunun
dinsizlik demek olduğunu söyleyebilir musun, mesele burda.
Onun gibi, Allahu Teala’ya şirk koşulmasından söz
ederken Sakarya Savaşı’nı, Çanakkale’yi örnek verip, “Allahu
Teala’nın yardımını unutup ‘Zafer şundan oldu, bundan oldu’ diyerek şirk
koşuyorlar, müşriklik yapıyorlar” diyebiliyor musun?..
Evet, bu şekilde (o an için) başkalarının söylemediği,
söyleyemediği, ya da akıl edemediği hakikatleri yazacaksan buyur yaz, fakat
söylenmişi aynen tekrarlayacaksan, Türk’e Türk propagandasına benzer şekilde
herkesin bildiği ve de kimsenin itiraz etmediği risksiz gerçekleri tribünlere
oynayarak tekrarlayacaksan, buna lüzum yok..
Fakat bu Mehmet Okuyananlamayan olayında durum daha
vahim..
Çünkü bu adamda birincisi akıl ve mantık
yeterli değil, angut bir tip, zekâ eksikliği ile malul.. (Niyeti bahsine
girmiyoruz, orası Allahu Teala’ya karşı sorumluluğu.)
İkincisi, adamda “fıkıh usulü”ne, tasavvuf
alanına ve usulüddin’e (Kelam ilmine, ve bu çerçevede epistemolojiye
/ bilgi felsefesine ve bilim felsefesine) vukufiyet diye birşey yok..
Böyle birinin Kur’an’ı doğru
anlayabilmesi mümkün değildir.
Fakat mesela merhum Elmalılı, bu alanların
hepsine hakkıyla vakıf..
Fransızca’dan felsefe kitabı bile tercüme etmiş.. Fıkıh
usulüne hakim. Kelam ve tasavvufu iyi biliyor..
Dolayısıyla yazdığı tefsir bir şaheser durumunda..
Bu Mehmet Okuyananlamayan soytarıya gelince..
Durumu, sınavda kopya çeken kurnaz fakat akılsız öğrencilerinki
gibi..
Öğrenci, kopya çekip yazılı kâğıdını doldurup
tam not alabilir de, bu, dersi biliyor olması anlamına gelir mi?!..
Şurdan burdan derleyip kitap yazmak da bilmek ve
anlamak (dinde fakih olmak) değildir.
Dirayetsiz rivayet o kadar önem taşımaz.
Bu Mehmet
Okuyananlamayan gibi tipler arasıra “dirayet” gösterisi de yapıyorlarsa da, bu,
yapılanı bozma, saçmalama anlamına geliyor. Batılı bir akademisyenin öğrencisine
söylediği sözde olduğu gibi: “Ne yazık ki yazdıklarından doğru olanlar yeni
değil, yeni olanlar da doğru değil.”
*
Meselenin tarihselci soytarılıkla ilgisi şu:
Şayet Hz. Peygamber s.a.s. ile vaz’ edilen son şeriati
Hz. Adem döneminde de geçerli sayarsanız, tarihselcilerin iddialarının tam aksi
noktada durmuş, “Şeriat hükümleri, emir ve yasaklar hiç değişmez, evrenseldir,
her çağda ve coğrafyada mutlak biçimde aynıdır” demiş olursunuz.
Fakat bunlar öyle bir “ilahiyat dansözlüğü”
icat etmişler ki, oraları buraları bazen titreyip oynayarak tarihselci mesajlar veriyor, bazen de
tam aksi yönde açılıp saçılıyor.
Konuya göre bazen sıkı tarihselci, bazen de fanatik anti-tarihselci hale gelebiliyorlar..
O kadar ki, bunların mutaassıp anti-tarihselciliği
çerçevesinde Allahu Teala bile şeriatte değişiklik yapamıyor; evet Allahu Teala
bile, Hz. Adem’in çocukları ile sonraki nesillere evlilik hükümleri bakımından
farklı emirler verme, farklı yasaklar getirme hakkından mahrum.
*
Şeriat (emir ve yasaklar) değişir,
değişebilir, fakat değişiklik yapma yetkisi şâri’nindir (şeriati
koyanındır).
Modern hukukta da böyledir (Ki Şeriat, İslam
hukuku demektir), yasa koyma yetkisi TBMM’de (parlamentoda) olduğu
gibi, onu değiştirme ve yürürlükten kaldırma yetkisi de yine TBMM’dedir.
Başka biri buna kalkışırsa yetki gasbı içine
girmiş olur, suçtur.
Mesela vatandaşlar, “Bu yasa bizim aklımıza uymadı,
değiştirelim” diyerek değiştiremezler.
Hatta, hukukçu oldukları halde hâkimler de bunu
yapamazlar, hukukçu olmayan adamların yaptıkları yasaları (aptalca bile olsa)
uygulamakla yetinme durumundadırlar.
Aksi yönde hareket etmenin hukuk usulüne ve
mantığına aykırı olduğunu kabul ederler.
Evet, Hz. Peygamber s.a.s.’in tebliğ ettiği İslam
Şeriati son şeriattir ve kıyamete kadar geçerlidir; onda değişiklik düşünülemez.
Değişiklik gerekseydi Allahu Teala yeni peygamber ve
yeni kitap gönderirdi.
Tarihselcilik (Prof. Mustafa Öztürk adlı beş
para etmez tipin durumunda görüldüğü gibi) küfürdür, maskeli inkârcılıktır
(Mustafa’nın diğerleriyle arasındaki fark, bunun münafıklığı becerememesinden
ibaret; diğerleri münafıklıkta maharet kesbetmişler, küfürlerini saklamayı iyi biliyorlar,
gerektiğinde ustaca kıvırıyorlar).
Ancak, tarihselciliğin tam karşıtı kutuptaki, Allahu
Teala’yı bile şeriatte değişiklik yapamaz konumda görme sapkınlığı da, en az
tarihselcilik kadar batıldır.
*
Konudan uzaklaştık, esasa dönelim..
Evet, insanlar
için (Allahu Teala’nın açık emirlerine aykırı olarak) kanun/yasa yapıp
kural koyanlar, “rablik” taslayan birer tağut hükmündedirler.
Böyle yapanların
bağımsız bir kişi veya kurul/komisyon olmaları, millî irade (millet iradesi,
demokrasi) adına konuşmaları veya diktatör konumunda bulunmaları, durumu
değiştirmez.
Nitekim, büyük
âlim Elmalılı Muhammed Hamdi Yazır Hoca, Hak Dini Kur’an Dili
tefsirinde (yukarıda atıfta bulunduğumuz) Tevbe Suresi’nin 31’inci ayetini
açıklarken, Hristiyanlar’ın “rab” edindikleri ruhbanlarının yerini laiklikle
birlikte parlamentoların (millet meclislerinin) aldığını söylemektedir.
Türkiye’de “rab”
edinilenlerin başını (Ali Rıza ile Zübeyde’nin ölmüş oğlu) Selanikli Mustafa
Atatürk çekmektedir.
O, “demirbaş
rab” durumunda..
Devletçi putperest
zümre tarafından “değiştirilemez, değiştirilmesi teklif dahi edilemez rab”
ilan edilmiş.
Bir de “değişken
rabler” var.. Bunlar seçimlerle gelip gidiyor.
*
Yukarıda, bir
İslam devletinde dinden dönen (küfre düşen) ya da namazı vs. terk
edip fasık hale gelen imamların (devlet başkanlarının) azledileceğini
ifade etmiştik.
Benzer bir durum laik
(siyasal dinsiz) demokrasilerde de söz konusu..
Örnekler üzerinden
gidelim.. Mesela Başbakan Adnan Menderes laik-Kemalist rejimin “fasığı”
(günahkârı) olma suçlamasıyla koltuğundan indirildi.
Fakat bu yeterli
görülmedi.. Hapse atıldı..
Bu da yeterli
görülmedi, idam edildi.. Darağacında sallandırıldı..
İki bakanı ile
birlikte..
Celal Bayar da
onun “mesai arkadaşı” olması hasebiyle (“Bir fasıkla nasıl yoldaşlık edersin!”
kabilinden) sigaya çekildi, ipten kendisini zor kurtardı.
İkinci bir örnek, Prof.
Necmettin Erbakan..
Kurduğu Milli
Nizam Partisi, Kemalist-laik rejime “iman”ının sağlam olmaması suçlamasıyla
kapatıldı.
Bundan ders aldı,
Milli Selamet Partisi’nde falso yapmamaya çalıştı..
12 Eylül
darbesinden sonra Refah Partisi’ni kurdu ve zaman geldi başbakan oldu.
Kemalist-laik
rejimin kâfiri ya da fasığı olmakla suçlanmamak
için çok dikkatli hareket ediyor, şifreli bir “kuş dili” konuşuyordu.
Fakat Kemalist-laik
rejimin (kendilerini devletin gerçek sahipleri ve birinci sınıf vatandaş
kabul eden) radikal ve fanatik müminleri, ellerindeki “iman ölçer” aletlerin
yardımıyla “niyet okuma” konsültasyonları yaptılar ve Erbakan için “Kemalist-laik
rejimin münafığı” teşhisini koyarak onu siyasî yasaklı hale
getirdiler.
Ona, “Sen laik
(siyasal dinsiz) rejimin münafığı olduğun, imanın samimi olmadığı için
değil başbakan, bakan bile olamazsın. Hatta milletvekili bile olamazsın.. Hatta
hatta kıytırık bir beldenin belediye başkanı bile olamazsın.. Hatta hatta hatta
mahalle ya da köy muhtarı bile olamazsın.. Ne yapalım senin makine mühendisliğini,
Almanya’da yaptığın doktorayı, önemli olan Selanikli’ye samimi iman”
dediler.
Erbakan
tecrübeliydi, kendisi siyasî yasaklı olsa da arkadaşları ve talebelerine
Fazilet Partisi’ni kurdurdu..
Ancak, laik
(siyasal dinsiz) rejimin ayrıcalıklı sahipleri bu defa (başka bir gerekçe
bulamadıkları için, tavşanın suyunun suyu hesabı) “Fazilet Partisi, Refah’ın
devamı sayılır” diyerek onu da kapattılar.
*
Laik-Kemalist rejim
Ali Rıza ile Zübeyde’nin ölmüş oğlu Selanikli Mustafa’ya imanı bu kadar
önemserken, bir İslam devletinin Allahu Teala’ya imanı önemsememesi, bir
kâfirin İslam devletinin başkanı olmasına izin vermesi düşünülemez.
Laik (siyasal
dinsiz) rejimin müminleri (ölüp gitmiş, cesedi çürümüş bir şahsın) Atatürk
ilke ve inkılapları adını verdikleri (don, kilot, atlet, çorap, şort
devrimi vezninde şapka devrimi gibi saçmalıkları da içeren) işgüzârlıklarına
aykırılığı “siyasetten men” gerekçesi kabul edecekler, fakat bir İslam
devleti (Müslümanlar’ın devleti) Allahu Teala’nın ilkelerine (Kur’an
ve Sünnet’e) aykırılığı önemsemeyecek, bu da olamaz.
*
Yukarıda Tevbe
Suresi’nin 31’inci ayetine atıfta bulunmuştuk.
Söz konusu ayet-i
kerimede, Yahudi ve Hristiyanlar’ın hahamlarını ve papazlarını “rabler”
haline getirmiş oldukları bildirilmektedir.
Sebebi, Rasulullah
sallallahu aleyhi ve sellem’in önceden hristiyan olan Adiyy bin Hatem r.
a.’e açıklamış olduğu üzere, onların (Allahu Teala’nin indirdiği hükümlere aykırılığı
açık olan) fetvalarına itibar edip helali haram, haramı helal kabul
etmelerinden ibarettir.
Merhum Elmalılı
Hoca’nın dile getirdiği gibi, parlamentoların (millet meclislerinin) Allahu
Teala’nın emirlerine aykırı kararlarına da aynı şekilde değer verenler (ya da mesela
Selanikli Mustafa Atatürk gibi “Biz ilhamımızı gökten indiği sanılan
kitaplardan değil hayattan alıyoruz” diyenler), Allahu Teala’yı bırakıp başka
şeyleri (insanları ve/veya nesneleri) “rab” edinen müşriklerdir.
Selanikli’nin
rab kabul ettiği şeyin “hayat” olduğu görülüyor, başka birçok kimsenin rabbi de, (Atatürk ilke
ve inkılapları adı verilen kararları ve icraatı Allahu Teala’nın hükümlerine [Şeriat’e] tercih ettikleri için), Selanikli..
Bunun gibi, “Tamam Allah’a inanıyoruz, müslümanız, fakat devlet işleri farklı; devlet birşeyi emrettiği zaman ona, Allah’ın emrine aykırı bile olsa itaat etmek ve saygı duymak gerekir” diyenler de müşriktir.. Putperesttir..
Böylelerinin rabbi de
devlettir (devlet adı verilen siyasetçi ve memur-bürokrat taifesidir).
*
Tartıştığımız konuyla ilgili
olduğu için meşru kelimesi üzerinde de durmak gerekiyor.
Meşru ve meşruiyet/meşruluk
(meşrutiyet değil) kelimelerini hukukçular ve siyaset bilimciler çok
kullanırlar.
Meşru
kelimesi şeriat kelimesiyle aynı kökten türemiştir ve “şeriate/hukuka
uygun olan” demektir.
Ancak günümüz
hukukçuları meşru kelimesini kullanırken bununla İslam Şeriati’ne
(İslam hukukuna) uygunluğu kastetmiyorlar.
Yürürlükteki
anayasa ve yasalara uygunluğu kastediyorlar.
Burada bir tutarsızlık
ortaya çıkıyor, çünkü, meşru kelimesini kullandıklarına göre, anayasa ve
yasalar için “Bizim beşerî (insan yapısı) şeriatimiz” demeleri
gerekirken, bu tabiri asla kullanmıyorlar.
Bu durumda, bu
yasalara uygun davranış için “meşru” nitelemesini de yapmamaları, bu
kelimeyi kullanmamaları gerekir.
Aynı şekilde, meşruiyet
kelimesini de lügatlerinden çıkarmaları icab eder.
Asıl tutarsızlık
ve çelişki ise, bazı ilahiyatçıların de meşru ve meşruiyet kavramlarını
bu laik (siyasal dinsiz) rejimin İslam Şeriati’ne aykırı hükümleri için
kullanabiliyor olmaları.
Tevbe Suresi'nin 31'inci ayetinde açıklanan şirk olgusunu akla getirecek şekilde “Şu meşrudur, bu meşru değildir” filan şeklinde ifadeler kullanıyorlar; kasıtları İslam Şeriati’ne uygunluk değil, mevcut yasalara uygunluk..
Meşru kelimesini
öyle kullanıyorlar ki, söz konusu yasaların hükmünü, İslam’a aykırı oldukları
halde, sırf “devletin yasası” olmaları itibariyle “meşru” kabul etmekte
oldukları izlenimi ortaya çıkıyor.
Bu tavrın “şirkten
arınmış” olduğunu söylemek mümkün değildir.
Böylece “şirk dili”ni benimser hale gelmiş olduklarının ya farkında değiller ya da şirke düşmeyi umursamıyorlar.
