SULTAN ABDÜLHAMİD İLE KATİL DİKTATÖR ATATÜRK FARKI (YA DA DİNCİLİK İLE KEMALİZM FARKI)

 














Sultan Abdülhamid neydi, kimdi, Selanikli Mustafa Atatürk neydi, kimdi?

Hayır, Abdülhamid’i tanıtmak için merhum Necip Fazıl ile Kadir Mısıroğlu’nu yardıma çağırmayacağım.

Selanikli’nin ahbaplarından Burhan Belge’nin oğlu Murat Belge’ye başvuracağım.

Belget24.com’da yayınlanan “Osmanlıcılık ve Sultanhamidcilik” başlıklı yazısında şunları dile getirmişti:

Bir Osmanlı yüceltmeciliği ne zamandır geçerli ama şu sıralar iyice yoğunlaştığı, yoğunlaştırıldığı görülüyor. Bu Osmanlı yüceltmesinin dikkati çeken bir yanı da Abdülhamid‘in meth-ü senası idi. Bu da gündemden eksik değil. Hem de Cumhurbaşkanı sayesinde, Abdülhamid’in “istihbarat” konusundaki dehası öne çıkarıldı.

… Padişahlık’tan Cumhuriyet’e geçiş bir meşruiyet sorunu yarattığı için Osmanlı geçmişinin karalanması gerekli görülmüştü. …

Abdülhamid’i “kanlı” gibi sıfatlarla yerin dibine batırmanın gereğini hiç anlamadım. Bir padişahı “demokrat olmadığı” için eleştirmek ne kadar akla yakın bir şey? Öte yandan, “Ulu Hakan” muhabbetini büsbütün anlayamadım.

… Çağdaşı İslamcılar ondan nefret ederken şimdikiler ne buluyorlar diye düşünmek galiba yersiz. Kurduğu “jurnalci” örgütü hakkında Cumhurbaşkanı’nın söylediklerini duyunca böyle bir meraka gerek kalmıyor. Bunu beğendikten sonra her şeyi beğenebilirsiniz.

… Jurnaller faslı tabii çok daha acıklıdır. Yalnız Abdülhamid açısından değil, o jurnalleri yazanlar açısından belki daha da acıklıdır. Nitekim Abdülhamid’in düşmanları sonunda onu yıkıp bu jurnallere de el koyunca, bunları yayımlamamaya karar verdiler. Yayımlasalar, herhalde “ulusal tarihimiz”in birtakım şanlı karakterlerinin prestiji çamura bulanacaktı. Bunu göze alamadılar ve jurnalleri yaktılar.

… Abdülhamid’e ciddi bir suikast girişimi olduğunu bilirsiniz. Bu olay üstüne Tevfik Fikret oturdu, şiir yazdı. “Avcı, attın ama vuramadın” diyordu. Vuramadığı için ne kadar üzüldüğünü söylüyordu. Bu şiir tabii yayımlanmadı. Ama hemen o günlerde ağızdan ağıza ulaştı, herkes ezberleyip birbirine okumaya başladı. Abdülhamid’in jurnalcilik düzeninde Tevfik Fikret’in burnunda sivilce çıksa Hünkar’ın bundan haberi olurdu. Ortalıkta, “sözlü düzey”de böyle bir şiirin dolaşımda olduğu, yazanın da Tevfik Fikret’in olduğu Abdülhamid’in kulağına gitmez miydi?

Peki Abdülhamid ne yaptı kendisi hakkında bu duyguları dile getiren Tevfik Fikret’e?

Hiçbir şey.

Bazan insanın Abdülhamid’den öğreneceği bir şey de olabiliyor.

(https://t24.com.tr/yazarlar/murat-belge/osmanlicilik-ve-sultanhamidcilik,27546)

*

Selanikli Mustafa Atatürk, Abdülhamid’den hiçbir şey öğrenmedi.

Onun öğretmenleri Firavun, Nemrut, Neron, Deli Petro ve yamyam vampir Kazıklı Voyvoda Drakula idi.

İlhamını en çok da Fransız İhtilali’nin jakoben liderlerinden Robespierre’den almıştı.

Peki bu etkilenme nasıl gerçekleşti ve hangi hususlarda kendisini gösterdi?

Bu soruya cevap vermek için önce jakobenizm kavramı üzerinde durmak gerekiyor.

*

Vikipedi, “jakoben”in kelime anlamı itibariyle “keskin devrimci” demek olduğunu söylüyor. “Müfrit/aşırı ihtilalci” de diyebiliriz. Devrim adı altında eskiyi yakıp yıkmakta sınır tanımamayı ifade ediyor.

Söz konusu kaynağın “Jakobenizm” maddesinde aktarılan bilgileri şu şekilde özetleyebiliriz:

Jakobenlik (jakobenizm) başlı başına bir ideoloji değildir, her ideoloji ya da siyasal hareket için sözü edilebilecek biir “yöntem”dir. Savunulan ideolojinin “dayatma” ve “zor kullanımı” ile egemen hale getirilmesini ifade eder.

Mezkur maddede şu ifadeler de yer alıyor:

Bir tür toplum mühendisliği çabasıdır. Fransa'da eğitim alanında 20. yüzyıl ortalarına kadar etkisini sürdürmüş ve bu nedenle Fransa'da yaşayan azınlıklara yerel dillerini konuşma olanağı verilmemiştir. Fransız Jakobenler ideolojilerini benimsetmek için devrimi tercih ettiklerinden karşıtları tarafından dayatmacılıkla suçlanmışlardır. Fransız Jakobenlerin ideolojisi aristokrasi yerine cumhuriyettir [cumhuriyetçiliktir].”

Bu aktarılanlardan anlaşılabileceği gibi, Selanikli Mustafa Atatürk Fransız jakobenlerin çok iyi bir öğrencisiydi.

*

Ancak, onlardan öğrendikleri bunlarla sınırlı değildi.

B. S. Bolat, “Fransız İnkılabı’nın Türk Modernleşme Süreci’ne Etkileri” başlıklı makalesinde şunları söylüyor:

“Atatürk … bağımsızlık anlayışının Fransız İnkılabı’ndaki düşüncelerden etkilendiğini ifade ederek, Türk Milli Mücadelesiyle Fransız İnkılabı arasındaki benzerliği işaret etmiştir.

“Türkiye Büyük Millet Meclisi kurulurken de Fransız İnkılabı örnek alınmıştır. (Emre Kongar, Devrim Tarihi ve Toplum Bilim Açısından Atatürk, 5. Bas., Remzi Kitapevi, İstanbul, 1999, s. 258.)

“TBMM, Fransız İnkılabı’nın “Conventioan” nun (Meclis Hükümeti) benzeri olduğu gibi, “İstiklal Mahkemeleri” de Fransa İnkılap mahkemelerinin bir benzeri olmuştur. (Ergun Aybars, İstiklal Mahkemeleri, Bilgi Yay. Ankara, 1975 , s.13,15,26.41; İsmet Giritli, “Fransız İhtilali ve Etkileri”, Atatürk Araştırma Merkezi Dergisi, c. V. Temmuz 1989, sa. 15, s.543 .)”

[Bengül Salman Bolat, “Fransız İnkılabı’nın Türk Modernleşme Süreci’ne Etkileri”, Gazi Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi, Cilt 6, Sayı 1, Yıl: 2005, s. 158.]

Bolat’ın Aybars’tan yaptığı alıntı önem taşıyor; evet, İstiklal Mahkemeleri, Fransa “devrim mahkemeleri”nin bir benzeri durumundadır.

Bu o kadar öyledir ki, bu mahkemelerin kurulması için TBMM’ye önerge veren Tevfik Rüştü Aras, adının “ihtilal mahkemeleri” olmasını teklif etmiş durumdaydı. (Milletvekillerinden biri, “İhtilal değil, istiklal olsun” dedi, ismi değişti.)

Tabiî bu aslında Selanikli Atatürk’ün teklifiydi.. Onun, kendi isminin yıpranmasını önlemek için bu tür önergeleri piyonlarına yaptırma gibi bir taktiği vardı. Bu aynı zamanda ona, "Millet ve milletin vekilleri böyle istiyor" deme imkânı veriyordu. (Bu "ihtilalci" Tevfik Rüştü, 1925 yılından Selanikli’nin öldüğü 1938’e kadar Cumhuriyet’in “demirbaş dışişleri bakanı” olacaktı.)

Önerge, TBMM’nin açıldığı tarihten (1920 Nisanı’ndan) dört ay sonra verilmişti.. Ortada henüz hiçbir askerî başarı yoktu. Selanikli düşmana tek bir kurşun bile sıkmamış durumdaydı..

Ve aklından geçen şey “ihtilal”di, “istiklal” ya da vatan savunması değil.. Fikrinde olan, zikrine yansımıştı. 

Hedef aldığı asıl düşman Yunan değildi, Osmanlı’ydı. (Yunan’la olan sorunu, velinimeti İngilizler’in çözeceğini, Yunan'dan yana başının ağrımayacağını düşünüyordu, fakat Yunanistan’da Almanya yanlısı Kral Konstantin tekrar tahta çıkııp Venizelos ipleri elinden kaçırınca işler sarpa sarmaya başladı.)

Selanikli’nin velinimeti İngilizler, ona, Osmanlı Devleti’ni yıkma gibi bir görev vermişler ve başarı vaad etmişlerdi.

Bu gerçeği, Türkiye’nin ikinci cumhurbaşkanı, İstiklal Harbi’nin Batı Cephesi Komutanı Orgeneral İsmet İnönü, 1973 yılında, cumhuriyetin ilanının 50’nci yıldönümü vesilesiyle verdiği demecinde çok açık biçimde dile getirecekti:

"İstiklâl mücadelesinin başarısı da esasında İngilizlerin buna karar vermesi ve diğer müttefikleri de bunu kabule mecbur etmesiyle mümkün olmuştur."

(Milliyet Gazetesi‘nin 29 Ekim 1973 tarihli sayısından aktaran Fikret Başkaya, Paradigmanın İflası, İstanbul: Yordam Kitap, 2018, s. 60.)

*

İlham Fransız’dan, yönlendirme ve destek İngilizler’dendi.

Selanikli’nin ilham kaynağının Fransız jakobenler olması konusunda Taner Aslan şunları yazmış bulunuyor:

“Mustafa Kemal, Fransız Devrimi düşüncesinden etkilendiğini ve ondan ilham aldığını şu cümlelerle ortaya koymuştur:

“Fransa İhtilali bütün cihana hürriyet fikrini nefheylemiştir ve bu fikrin halen esas menbaı bulunmaktadır. Fakat o tarihten beri beşeriyet ilerlemiştir. Türk demokrasisi Fransa İhtilali’nin açtığı yolu takip etmiş, …” (Atatürk’ün Söylev ve DemeçleriAnkara: TTK. 1997, s. 120).

“Fransız Devrimi’nin dünyayı nasıl ve ne şekilde etkilediğini görmüş olan Mustafa Kemal, devrimin getirdiği fikirleri çok iyi incelemiş, faydasına inandığı fikirlerden de ayrılmamıştır. … (Bekir Tünay, Gazi’nin Doğuş Destanı, İstanbul: Kültür Bakanlığı Yayınları, 1981, s. 163).

“Fransız Devrimi özellikle siyasî alanda Mustafa Kemal’in fikirlerinin gelişmesinde büyük rol oynamıştır. (Enver Ziya Karal, “Atatürk ve Devrim”, Konferanslar ve Makaleler 1935-1978, Ankara: TTK, 1980, s. 5, 6).”

[Taner Aslan, “Mustafa Kemal’de İnkılâp Düşüncesinin Oluşumu ve Gelişimi”, Erdem İnsan ve Toplum Bilimleri Dergisi, Sayı: 53, Yıl: 2009, s. 10.]

*

Dr. E. Gülsunar ise meselenin jakobenizm boyutuna şu şekilde değiniyor:

“İlk etapta Jakobenizm ile Kemalizm arasındaki benzerlikleri şöyle sıralamak mümkündür. Jön Türk aydınları genel olarak Fransız Devrimi düşüncesi ve Jakobenizme aşina oldukları gibi Kemalistler de Fransız Devrimine olumlu bir bakış açısına sahiptirler. Ayrıca Kemalist modernleşme de Fransız Devrimi gibi devrimci bir süreçtir ve bu süreç tıpkı Jakoben iktidar dönemindeki gibi bir devrimci şiddet barındırır. Dahası Kemalistlerin ulus egemenliği ve merkeziyetçilik anlayışları Jakobenlerle benzerdir. Her iki ideoloji de “halk için halka rağmen”ci bir “vesayetçi” anlayışa sahiptir, her ikisi de kendi iktidar dönemlerinde “devrimci diktatörlük” uygulamıştır. ... Laiklik/sekülarizm bağlamında ise sadece kamusal alanın değil toplumsal alanın da sekülerleştirilmesi ve bir sivil din inşa edilmeye çalışılması, Jakobenlerle Kemalistler arasındaki bir diğer belirgin benzerliktir. …

"… Ayrıca sol liberal literatüre ait metinlerde de olmakla birlikte özellikle sol Kemalist metinlerde ortaya çıkan ilginç bir nokta, Jakobenizm ile Kemalizm arasında bağ kurmaya özen gösterilmesine rağmen söz konusu bağın tam olarak nasıl bir bağ olduğuna dair somut örneklere değinilmemesidir. …

“Sol liberal paradigmadaki önemli bir çelişki, hem Kemalist Devrimin varlığının inkar edilmesi hem de Kemalistlerin tarihin belki de gördüğü en radikal devrimciler olan Jakobenlere benzetilmesidir. Bu bağlamda sol liberal paradigma, Fransız Devrimini burjuva devrimlerinin denek taşı haline getirerek Kemalist modernleşmeyi bir devrim olarak isimlendirmemek için “inkılap” sözcüğünün etimolojisinden, süreklilik-kopuş ilişkilerine kadar bir dolu argüman ortaya atar. Ancak bu argümanların hiçbirisi Kemalist Devrimin Fransız Devrimi gibi politik/siyasal bir devrim olduğu ve bu devrimin ani ve şiddetli bir dönüşüme işaret ettiği gerçeğini değiştirmez. …

“… son kertede Jakobenlerin burjuva temsili demokrasisinin vesayetçi niteliklerini aşmaya çalıştıkları ve bu bağlamda Kemalizme göre daha demokrat oldukları da bir gerçektedir.

“… Özellikle sol liberal literatür ve ondan beslenen muhafazakar ve İslamcı ideolojiye mensup yazarlar, “Jakoben laiklik” biçiminde bir tabir kullanarak Kemalistlerin laikle ilgili uygulamalarını sivil toplumun “kendiliğindenliğine” müdahale edildiği gerekçesiyle eleştirirler. Ancak Kemalizm ile Jakobenizm arasında kamusal alanla sınırlı kalınmayıp özel/toplumsal alanın da laikleştirilmesi anlayışı ortak olmasına rağmen bu anlayış, Jakobenlere has değil Fransız Devriminin genel bir özelliğidir.

“… Kemalizm “Jakoben” bazı nitelikler taşır ancak Jakobenizmin temel özelliklerini barındıran bir ideoloji değildir.

(Emrah Gülsunar, Jakobenizm ve Kemalizm: Kuramsal-Analitik Bir Karşılaştırma, yüksek lisans tezi, Ankara: Ankara Üniv. Sos. Bil. Ens., 2014, s. 264-9.)

Dr. Gülsunar, bu çalışmasını Jakobenizm ve Kemalizm - Eleştirel Bir Karşılaştırma adıyla kitaplaştırmış durumda.

Verdiği bilgiler önemli, fakat iki temel hatası var: Vikipedi’de vurgulanan bir gerçeği fark edememiş, jakobenizm bir ideoloji değil, yöntemdir. Dolayısıyla, bir ideoloji olan Kemalizm ile jakobenizm karşılaştırılamaz. 

İkincisi, karşılaştırılması gereken, Fransız İhtilali/Devrimi ile Kemalist harekettir.

Zaman, zemin ve aktörler farklı olduğu için bu ikisi arasında birtakım farklar varsa da, jakobenlikte sonuna kadar birleşmektedirler. 

Arada bir fark varsa, o da, Gülsunar'ın belirttiği gibi, Fransız jakobenlerin Kemalistlerden "daha demokrat" olmalarından ibarettir.

*

Gelelim Kemalist hareketteki jakobenizmin hacmi ve cesametine..

Fransız İhtilali’nin idamlar ve iç çatışmalar ile öldürdüğü insan sayısının 170 bine yakın olduğu biliniyor. Kemalist hareketin öldürdüğü insan sayısı ise, Kadir Mısıroğlu’na göre, 500 bin.

Yaklaşık üç kat..

Üç kere daha fazla jakobenlermiş.

Peki Mısıroğlu bu rakama nasıl ulaşmış? Ya da, nerden öğrenmiş?

Bir yerden öğrendiği yok, kendisi hesaplamış..

Okuyalım:

 … [1972 yılı Temmuz ayında Eskişehir’de, ifade vereceğim sırada] Yanımda bir albay ve bir de yüzbaşı vardı. Bunlar beni diğer bir odaya aldılar.

Odada birbirine paralel iki tane masa vardı. Birinin başına albay, diğerine de yüzbaşı yerleşti. … İki masanın üzerinde de daktilo görülmüyordu. İçimden:

– Bu nasıl ifade almak! diye bir sual geçiyordu.

Bu sırada söze başlamadan Albay’a hitaben:

– Bir sigara içebilir miyim? diye sordum.

Albay … sigara paketini çıkardı. Teşekkür ettim. Ben, değiştirmeyip kendi sigaramdan içmek istediğimi söyledim. Ancak ne kadar çaktımsa, çakmağım yanmadı. …

Bu defa Albay bana çakmağını çaktı. Nezaketen ayağa kalktım. Bir de ne göreyim, öteki masada oturan yüzbaşının çekmecesi hafifçe çekili ve çekmecede teybin kenarı hafifçe görülüyor.

İşte o zaman, bana gösterilen nezaketin asıl sebebini kavradım. Demek ki, banlar, aleyhimde ciddi bir delilin mevcut olmaması sebebiyle, nezaketli davranıp beni konuşturmak ve ağzımdan söz almak istiyorlardı. …

Adam bana dedi ki:

– … bir eserinizde Atatürk’ün Yunan Harbi denilen harb dolayısıyla tarihte büyük bir yer işgal etmesinin imkânsız bulunduğunu, onun ancak inkılaplar dolayısıyla tarihe geçebileceğini, zira … bunların gerçekleşmesi için beşyüz binden ziyade insanın telef olduğunu iddia ediyorsunuz. Bu rakam, kusura bakmayınız ama, biraz mübalağalı [abartılı] değil mi?

Ona dedim ki:

– Albayım, belki yanlış hesap ettim. Sizin elinizde kalem var. Buyrun beraber hesap edelim!

– Hay hay!.. dedi. Önüne temiz bir kâğıt çıkardı, kalemini eline aldı ve not tutmaya başladı. …

Dedim ki:

– Albayım! Cumhuriyet tarihinde üç defa Şark [doğu] harekâtı var. Bunların birincisi Şeyh Said Hadisesi‘dir. … Acaba bu hadise kaç kişinin ölümüne sebep olmuştur? Bu, bir askerî harekâttır. Zatıaliniz de subaysınız. Bunu benden iyi bilmeniz gerekir. Kaç kişi diyorsanız yazalım!..

Tabiî birşey yazamadı. Ben devam ettim:

– Sonra [ikinci olarak] 1930’da Molla Mustafa Barzani Ağrı Dağı’nda silahlı bir surette kıyam etti. Üzerine ordu gitti. … harekât takriben altı ay sürdü. Acaba bunun da iki tarafça zayiatı ne miktardadır? Bunun da Genelkurmay’da resmî kayıtlarının bulunması gerekir. …

Yine birşey yazamadı. Devam ettim:

– [Üçüncü olarak] 1936 yılındaki Dersim Harekâtı‘nı düşününüz! Asilerin üzerine, o zamanın imkânsızlıklarına rağmen uçak bile gönderildi. Bu harekâtı bastıran, eski generallerden Salih Omurtak’tı. … Kendisinin anlattığına göre, Dersim’de yüze yakın köyü adeta insansız bir hale getirmiş. Buna göre, bir köyü asgarî kaç kişi kabul ederseniz, buyrun, hesap edin! … .

Ben bunları söylerken onun yüzü renkten renge giriyor ve tabii hiçbir şey yazamıyordu. Ben yine devam ettim.

 Konya İsyanı, Bolu İsyanı, Düzce İsyanı, Gerede İsyanı, Yozgat İsyanı ve Koçgiri İsyanı gibi isyanları ve bunlarda ölen kalan insanlar Ankara İstiklâl Mahkemesi, Amasya İstiklâl Mahkemesi, Erzurum İstiklâl Mahkemesi, Rize İstiklâl Mahkemesi gibi vatanın dört bucağında kurulan istiklâl mahkemelerinin asıp kestikleriyle, şapka isyanları dolayısıyla memlekette kurulan darağaçlarını sayıp döktüm.

Bunlara en son olarak da Menemen Vakası zayiatını ekledim ve bazı İstiklal Mahkemelerinin bilinen kurbanlarının rakamlarını tadad ettikten sonra, İstiklal Mahkemeleri hakkında da kısaca şu izahatta bulundum:

 İstiklâl Mahkemeleri iki devredir. Birinci devredeki İstiklâl Mahkemelerinin asıp kestiği insanların sayısını ortaya çıkarabiliriz. Çünkü bunların verdikleri kararlar Büyük Millet Meclisi’nin tasdikiyle [onayıyla] infaz olunuyordu. Bu sebeple onları Meclis zabıtlarından [tutanaklarından] bulup çıkarmak mümkündür. Benim bugüne kadar yaptığım araştırmalara göre buna ait rakam elli bin civarındadır. Ancak bu İstiklal Mahkemelerinin bir de ikinci devresi vardır. Bu ikinci devrede asılıp kesilenleri tespit asla mümkün değildir. Bu devrede M. Kemal Paşa, Başkumandanlık Kanunu’yla Meclis’in bütün selâhiyetlerini [yetkilerini] uhdesine almıştı. İkinci devre İstiklâl Mahkemelerini bizzat kurmuştu. Bunların kararları artık Meclis’in tasdikine iktiran etmiyordu. Bunlar [temyiz vs. yoktu] dilediklerini asıyor ve astıkları adamların onbeş günde bir, sadece listesini M. Kemal’e gönderiyorlardı. Türkiye’yi baştan başa dolaşarak her yerde faaliyet gösteren bu İstiklal Mahkemeleri seyyardılar [gezici, gezgin]. Bunların tuttukları zabıtlar da ortada yoktur. … Diğer taraftan bunların M. Kemal’e erdikleri isim listeleri şeklindeki raporlar da kaybolmuştur. … İnönü bu dosyaların 1950 yılındaki iktidar değişikliğinde DP’lilere teslim edildiğini, Bayar ise, böyle bir evrak teslim almadıklarını söylemiştir. … Bu bakımdan, benim … inkıkaplar dolayısıyla o günkü on milyonluk Anadolu halkından beşyüz bininin katledildiğini [Oran, 80 milyona nisbetle 4 milyona karşılık geliyor] söylemem, tahminî bir rakam olmasına rağmen, mübalağa da sayılmaz! Bütün bu kurbanlar herhalde vatan haini değillerdi. … Mesela Konya’da isyan eden Delibaş’ın arkasına takılanlar, Ankara’daki harekâtın İttihat ve Terakki’nin canlandırılması olduğu düşüncesindeydiler. Bunda haksız da sayılmazlardı. Zira … ön safındaki insanlar, mesela bir M. Kemal Paşa, bir Rauf Orbay, bir Ali Fuad Paşa ve hatta bir Kâzım Karabekir Paşa, Selanik’ten yürüyüp gelerek Sultan Hamid’i tahttan indirmiş olan Hareket Ordusu’nun kurmay subaylarındandı. Halk, İttihat ve Terakki’nin “A” takımının [Birinci Dünya Savaşı’na girerek] vatanı batırıp kaçmasından sonra “B” takımının faaliyete geçmiş olduğuna ve aynı zihniyeti canlandırmak istediklerine hükmediyordu. … “Böyleyken Konya isyanını bastıran Refet Paşa Meclis’te aynen şöyle demişti: ‘Konya İsyanı’nda kaç kişi öldürdüğümüzün hesabını veremeyiz. Zira emrimdeki her nefere, dilediği her şapsı öldürebileceği yolunda selahiyet vermiştim. …’

Daha fazla birşey söylememe lüzum kalmadı. Zira Albay suali sorup soracağına pişman olmuş bulunmalı ki:

– Bunu geçelim! dedi ve başka suallere geçti.

… Sonradan dava dosyası açılıp da [hakkımdaki] MİT raporlarını okuma fırsatını bulunca, gercektim ki, tâ lise yıllarımdan beri takip edilmişim.”

(Kadir Mısıroğlu, Geçmiş Günü Elerken -II-, İstanbul: Sebil Y., 1995, s. 200-205.)

*

Söz sözü açtı ve nereden nereye geldik..

Asıl konumuz Sultan Abdülhamid ve Diktatör Atatürk farkıydı..

Abdülhamid’in istihbaratı iyiydi, kimin neler düşündüğünü ve yaptığını biliyordu, fakat ajanlar eliyle muhaliflerini zehirleme ya da birtakım kaza görünümlü suikastlerle öbür dünyaya yolcu etme, kumpaslarla suçlu hale getirip hapse atma, birtakım tertiplerle suça bulaştırıp şantaj yapma, işlerini baltalayıp sersefil ve perişan duruma düşürme gibi bir huyu yoktu.

Murat Belge’nin yazısına dönelim.. Abdülhamid’e suikast düzenleyen ve pekçok kişinin ölümüne neden olan Ermeni bir terörist için “Ey şanlı avcı, dâmını bîhûde (tuzağını boş yere) kurmadın / Attın... Fakat yazık ki, yazıklar ki vuramadın!”  mısralarını yazan Tevfik Fikret’e ses çıkarmamıştı.

Hayır, Tevfik Fikret bu olay için sadece iki mısra yazmış değil.. “Bir Lahzâ-i Teahhur” (Bir anlık gecikme) başlıklı uzun sayılabilecek bir şiir yazmış.. Yabancı piyonu katil teröriste övgüler düzerken, dönemin devlet başkanına kin kusuyor.

Bugün olsa böyle bir şerefsiz, terör örgütünü ve teröristleri övme, halkı devlete karşı isyana teşvik etme, devlet başkanına hakaret etme ve daha buna benzer birçok suçtan ayrı ayrı yargılanır ve anasından doğduğuna pişman edilirdi.

Abdülhamid ise görmezden, duymazdan gelmiş. Aldırış etmemiş.

*

Selanikli Diktatör’e gelince.. O, gözünün üstünde kaşın var diyeni bile bir şekilde temize havale edebiliyordu.

Acımasız ve gaddardı.. Kuzu gibi meliyor, kurt gibi parçalıyordu.

Osmanlı Meclis-i Mebusan’ında mebusken (milletvekiliyken), onun İngilizler tarafından kapatılmasının ardından kurulan TBMM’ye katılmış bulunan Ali Şükrü Bey, Selanikli'nin temize havale ettiği kişilerdendi. 

Zampara diktatör, Ali Şükrü Bey’i, korumalarının komutanı durumundaki (eski eşkıya çetesi lideri gözükara) Topal Osman Ağa’ya öldürtmüştü.. Olayın "fail-i meçhul (yapanı bilinmeyen)" kalması planlanmıştı, fakat Topal’ın yapmış olduğu ortaya çıkmıştı.

Ancak zampara diktatör, Topal’ı sattı, arkasında durmadı, sanki olayın kendisiyle ilgisi yokmuş gibi davrandı, ve buna sinirlenen Topal, sadık adamlarıyla birlikte Çankaya Köşkü’nü kuşattı, kahraman Selanikli çarşaf giyip kadın kılığına girerek Topal’ın gözleri önünde köşkten çıktı gitti ve İsmail Hakkı Tekçe komutasında bir askerî birlik göndererek Topal’ı ve adamlarını ortadan kaldırttı.

Topal yaralı olarak ele geçirildiği halde, mahkemeye çıkarılmasın ve konuşamasın diye kafası kesilerek oracıkta öldürüldü.

*

Selanikli, Ali Şükrü Bey’i öldürtmenin muhalifleri korkutup sindireceğini, bu şekilde sadece bir kişiyi temize havale etmenin bir milyon insanı dilsiz ve sağır hale getirmesinin mümkün olduğunu biliyordu. 

Fakat bunu alenen yapmayacak, “Habarım yokmuş gibi film çevir kanka!” diyecek kadar da kurnazdı.

Aslında, cinayet taşeronu olarak kendisine bu kadar yakın olmayan birini ayarlamak istemiş fakat böyle birini bulamamıştı.

Olayın fail-i meçhul kalacağını umarak ihaleyi Topal’a vermişti.

Kadir Mısıroğlu, “Mustafa Kemal, Ali Şükrü Bey’i öldürme işini Topal Osman’dan önce Batumlu Zaloğlu Hasan Bey’e teklif etmişti” diyor:

Celal Bayar‘a bir defasında da Ali Şükrü merhumun öldürülmesi hakkında bir bilgisi olup olmadığını sordum. Bu hususta birşey bilmediğini söyledi. …

O zaman Rıza Nur'un hatıraları henüz elime geçmemişti. Ama Millî Mücadele’de Batum meb’usu (milletvekili) olarak bulunan Ali Rıza Acara’dan bu hususta dinlediklerimle gerçeğe vakıftım. Ali Rıza Acara milletvekili olmasına rağmen Yunan Harbi’nde fiilen çarpışmış ve Gemlik Dağları’nda yaralanmıştı. O bana demişti ki:

“İzmit’te oturan Batumlu Zaloğlu Hasan Bey adında bir hemşehrim vardı. Ali Şükrü Bey’in öldürülmesi hengâmında onunla konuşuyorduk. O bana dedi ki:

— “Biliyor musun bu işi M. Kemal Paşa, Topal Osman’dan evvel bana teklif etti. Ben kabul etmedim.”

Bunu öğrenen Ali Rıza Acara bu işin Topal Osman tarafından M. Kemal’in direktifiyle yapıldığına kanaat getirmiş.

(Kadir Mısıroğlu, Benden Tarihe Haberler, 2. b., İstanbul: Sebil Yayınları, 2017, s. 141-2.)

Cinayeti (sonradan İzmit'e yerleşen) Batumlu Zaloğlu Hasan yapmış olsaydı, muhtemelen olaydaki Selanikli parmağı rahatça örtülecekti.

Onun tutup Topal Osman gibi Çankaya'yı kuşatıp Selanikli'den hesap sormaya kalkışması mümkün olmazdı.

Topal bunu yapabildi, çünkü o, Selanikli tarafından kendisini başkalarından korusun diye istihdam ediliyordu.. 

Peki Selanikli'yi korumalarından kim koruyacaktı?

Bu olayımızda "kara çarşaf" korudu.

Belki de, daha sonraki yıllarda nerde kara çarşaf görse aklına Topal geliyordu.

(Ali Rıza Acara hakkında bkz. Kadir Mısıroğlu, Sarıklı Mücahitler, 9. b., İstanbul: Sebil Y., 1992, s. 349-355.)


İNGİLİZ PİYONU ZAMPARA ATATÜRK'ÜN, İŞVERENİ İNGİLİZ İSTİHBARATI (GİZLİ SERVİSİ) ŞEFİ ROBERT FREW İLE MACERALARI

  Mehmet Hasan Bulut’un “ İngiliz Derviş: Yeni Türkiye’nin Doğuşu ve Aubrey Herbert ” adlı kitabı (4. b., İstanbul: IQ Kültür Sanat Yayıncıl...