LAİK DEMOKRASİLERDE, RESMÎ İDEOLOJİYE İMAN ETMEYENLER PARYADIR, KÖLEDİR, SERFTİR

 

İslam, “hak ve hakikatin üstünlüğü” ve “adalet” (her hak sahibine hakkının verilmesi, haksızlık yapanların cezalandırılması) ilkeleri üzerine kuruludur.

Demokrasinin paradigması ise, Prof. Sami Selçuk’un ifade ettiği gibi, “görecelik” düşüncesini ve buna bağlı olarak “hoşgörü”yü esas alır:

“Demokrasinin paradigması, hoşgörü ve göreceliktir. Bilgi, görüş, eylem, ahlak açısından gerçekler görecedir. Bunu ayakta tutan da hoşgörüdür. Çünkü hoşgörü ötekinden nefret etmeme bilincini kazandıran erdemdir. Bu yüzden, demokraside çoğunluğun kararı, hiçbir zaman gerçeğin kanıtı değildir. Sadece tartışmayı geçici olarak sona erdiren çaresizliğin çaresidir.”

(http://www.angelfire.com/pq/bulent/yargitay.html)

Görecelik, “hak ve hakikat” nosyonunun kabul edilmemesi anlamına geliyor.

Gerçeklerin (hak ve hakikatin) bilgi, görüş, eylem ve ahlâk açısından görece olduğunun kabul edilmesi, son tahlilde hak ile batılın eşit ve denk sayılması demektir.

Bundan hareketle de, bilgi, görüş, eylem ve ahlâk adına serdedilen herşeyin eşit derecede hoşgörüyü hak ettiği kabul ediliyor.

Bir sonraki adımı ise, “hak ve hakikat” adına “batıl”ın yanlışlığının dile getirilmesinin hoşgörüsüzlük diye nitelendirilmesi ve hatta nefret suçu olarak lanetlenmesi oluşturuyor.

Böylece demokrasinin hoşgörüsü, hak ve hakikate yönelik katı bir hoşgörüsüzlük olarak tecelli ediyor.

*

İslam hak-hukuk meselesi sözkonusu olduğunda parmak hesabı ile alınan kararları geçerli kabul etmez.

Hak-hukuk görece olamaz.

Görecelik düşüncesi “adalet”i ortadan kaldırır.. Çünkü size göre adil olan, bir başkasına göre zulüm anlamına geliyor olabilir.. Ya da tam tersi.

Dolayısıyla, adaletten söz edilebilmesi için, hak ve hukuk düşüncesinin “görece” olmayan, kesin ve belirli esaslarının bulunuyor olması gerekir.

*

Zannedilenin aksine, Şeriat (İslam hukuku), modern demokratik devletlerden daha özgürlükçü bir yönetim anlayışına sahiptir.

Bunu tarihî örnekler ispatlamaktadır.

Mesela Haricîler, devlet başkanı konumundaki Hz. Ali’nin hakem olayını kabul etmesini protesto etmişler, onu devlet başkanı olarak tanımadıklarını söylemişlerdi. Buna rağmen Hz. Ali onlara karşı güç kullanmamış, aksine farklı düşüncelerin dostça tartışılması için Abdullah ibni Abbas’ı onlara göndermiştir. Haricîlerin yarısı bu şekilde ikna edilmiş ve tekrar biat etmişlerdir. Daha sonra Hz. Ali diğerlerinin de biat etmelerini istemiş, reddetmelerinin ardından onlara şu mesajı göndermiştir:

“İstediğiniz durumda kalabilirsiniz. Kan dökmediğiniz, yol kesmediğiniz, adalete aykırı ve fesada yol açıcı fiillerden uzak durduğunuz sürece size savaş açmayacağız. Fakat bu suçların herhangi birini işlerseniz savaşırız.” 

(Muhammed H. Kemalî, “İslâm’da İfade Hürriyeti: Fitne Kavramının Tahlili”, İslâmî Sosyal Bilimler Dergisi, çev. Halim Sırçancı, Kış 1993, Cilt: 1, Sayı: 2, s. 47.)

Modern devletlerde ve demokrasilerde böyle bir özgürlükçülüğe rastlayamazsınız.

Kırıntısına bile..

*

Yine, Serahsî’nin anlattığına göre, Kesîr ibni Temmâr el-Hadramî şöyle demiştir:

“Kûfe camiine girdim... (beş kişi) halife Ali’ye küfrediyordu. İçlerinden burnus giyen birisi şöyle diyordu: ‘Allah’la onu öldüreceğime dair bir akit yaptım.’ Bu adamı Ali’ye götürdüm ve işittiklerimi ona anlattım. Ali ‘Onu yakınıma getir’ dedi ve ardından ekledi: ‘Lânet olsun sana, sen kimsin?’ Adam ‘Ben Sevvar el-Menkûrî’yim’ diye cevap verdi. Halife ‘Bırakın onu gitsin’ deyince ‘Allah’a seni öldüreceğine dair söz vermiş birisini serbest mi bırakayım?’ karşılığını verdim. Ali: ‘Beni öldürmediği halde onu öldüreyim mi?’ dedi. ‘Ama size küfretti’ dedim. Ali, ‘Öyleyse siz de ona küfredin ya da salıverin’ diye karşılık verdi.” (Kemalî, a.g.m., s. 47.)

Bir de Selanikli Mustafa Atatürk’ün İzmir Suikasti davasını hatırlayın.

Ortada suikast bile yok, suikast tasarısı var, ve bu yüzden, suikastle hiçbir ilgisi bulunmayan kişiler, salt birilerinin “Suikast teşebbüsüne filanca da sıcak bakıyordu” diye iftira atmalarından dolayı idam edildiler.

Yalancı şahitlere böyle ifade vermeleri, yoksa başlarının belaya gireceği söylendi, ve böylece Selanikli Deccal (çok yalancı), dilediği kimselere darağacının yağlı ipini öptürdü.

*

İslam’a göre, “dinde zorlama olmadığı” için (Bakara, 2/256) müslümanların inanmayanlara müdahalesi, müslümanca yaşamanın önündeki engellerin kaldırılması (fitneye son verilmesi), yani müslümanların kendi haklarını güvence altına alması amacının ötesine geçemez.

Buna karşılık, günümüz için konuşmak gerekirse, “Rejimde zorlama yoktur” veya “Atatürkçülükte zorlama yoktur” ya da “Laiklikte zorlama yoktur” diyen çıkmaz.

İslam, insanları zorla iman etmeye zorlamıyor; ama demokrasi münafıkları (samimi demokrat olmadıkları halde demokrat görünenler, milleti adamdan saymadıkları halde millet iradesi edebiyatı yapanlar), başkalarını zorla demokrat yapma hakkını kendilerinde görebiliyorlar.

Kendilerini demokratik ilkelere bağlı kalmak zorunda hissetmeden..

“Kanlı irfanlı, kan dökülür”lü, “İhtimal bazı kafalar kesilir”li cümleler kurarak..

*

İslamî bir devlette ya da düzende, inanmayanların, kendi inançlarına göre yaşama hakları vardır.

Mesela onların, inançlarına göre giyinmeleri yasaklanamaz. Veya, basit bir örnek vermek gerekirse, bir resmî dairede işlerini takip ederken müslümanca giyinmeleri istenmez.

Ayrıca bunlar, salt müslüman olmadıkları için “iç tehdit”, “öncelikli düşman” vs. de ilan edilemezler; çünkü bu, onlara apaçık savaş ilan etmek, onlara en azından psikolojik baskı yapmak ve üzerlerinde terör estirmek anlamına gelir.

Müslümanlar, topraklarında yaşayan gayrimüslimlerin din ve vicdan hürriyetinin bir “bağış ya da lütuf” değil, onların Allahu Teala tarafından verilmiş “doğal hakları” olduğunu bilirler ve bunu başa kakmak gibi asil ruhlu insanlara yakışmayan tavırlardan uzak dururlar.

*

İslam’da, müslüman olduğunu ispatlamanın yolu “Kelime-i Şehadet” getirmek, “Allah’tan başka tanrı olmadığına ve Muhammed’in onun kulu ve elçisi olduğuna şahitlik ediyorum” demekten ibarettir. 

İslam dışı rejimlerde de, etkili mevkilere gelen insanların önce rejimin “kelime-i şehadet”ini (tanıklık sözünü) söylemeleri gerekir. 

Hatta, Müslümanlar’ın kelime-i şehadetinin aksine, salt söylemek de yetmez; ayrıca namus üzerine yemin edilmesi istenir.

Bu genellikle, “anayasadaki falan ilkelere” veya “falanca şahsın ilkelerine" bağlı olduğuna dair namus sözü vermek şeklinde gerçekleşir.

Din nasıl değişme kabul etmezse, dinde “reform” olmazsa, bu rejimlerde de “değiştirilemez, değiştirilmesi teklif dahi edilemez”, yani reform kabul etmeyen ilkeler mevcuttur.

*

Ancak, nasıl İslam’da insanın müslüman olduğunu göstermek için “Kelime-i Şehadet”i söylemesi yeterli değilse, namaz ve oruç gibi bazı emirlere uyması, cuma namazı gibi “toplu ibadet”lere katılması gerekiyorsa, aksi takdirde müslümanlığına kuşkuyla bakılacaksa, sözünü ettiğimiz türden rejimlerde de, insanların hem sözlü beyanlarına, hem de “namus yemini”ne çok fazla itibar edilmez.

“Rejim”in bazen açıkça ilan edilen, bazen de zımnen belirtilen birtakım ritüellerine uymak gerekir.

Rejimin “toplu törenleri”ne katılmak, bu törenlerin icra edildiği açık ve kapalı mekanlarda boy göstermek, anıtsal mekanlarda devlet kurucularına bağlılık arzetme seremonisine katılmak gerekebilir.

Bu noktada, dinî emir ve yasakları “Allah ile kul arasındaki” bir mesele olarak gören ve “Sen kalbime bak” diyenlerin, “Bu insanların kalbine bakın, vatandaş ile devlet arasına kimse giremez” demekten sarf-ı nazar ettikleri görülür.

Tam aksine, bunları yapmayan bir resmî görevlinin kutsal “devlet”e bağlılığı tartışma konusu yapılır. 

“İnsan ürünü” olan devlet, adeta “tanrı” haline getirilir. 

*

O nedenle, böylesi rejimlerin “tanıklık sözü ve/veya yeminleri”ni söylemeyenlerin birtakım önemli görevlere başlamaları mümkün değildir. 

Mesela, salt milletvekili seçilmiş olmanız, milletvekili olarak görev yapmanız için gerek şarttır, fakat yeter şart değildir.

Ayrıca, kutsal devletin kutsal şahıslarının ilkelerine bağlılık yemini etmeniz, rejimin kelime-i şehadetini bütün toplumun gözü önünde söylemeniz gerekir.

Kısacası, “Herkes eşittir fakat bazıları daha eşittir, hatta sadece onlar eşittir” ve bu eşitlikten yararlanmak için insanlar rejimin “kelime-i şehadet”ini söylemek zorundadırlar.

*

Buna karşılık İslam, herkesi her konuda eşit kabul etmediğini daha baştan açıkça ve dürüst bir şekilde ilan eder, ‘dolambaçlı’ yollarla eşitsizliği eşitlikmiş gibi göstermeye çalışmaz.

Evet, İslâm, müslüman olmayanlara, dürüstçe, “Yönetici olamazsınız, fakat inancınızda serbestsiniz” der.

Demokrasilerde ise, resmî ideolojiye iman etmeyenlere, görünüşte, resmî ideolojinin putlarına saygı sunanlarla eşit oldukları söylenir.

Fakat pratikte, resmî ideolojiyi benimsemeyenlerin önlerine örgütlenme gibi hususlarda hem yasal engeller konur, hem de onlara karşı “gizli ve derin” yöntemlerle acımasız bir imha faaliyeti yürütülür.

Öyle ki, mevcut laik demokrasilerde, laikliğe iman ettiğinizi açık veya dolaylı biçimde ifade etmeden siyasî parti kurmanız, devleti yönetmeye talip olmanız mümkün değildir.

Hatta, laikliğe iman konusundaki en küçük bir tereddüt veya şüpheniz, affedilmez bir suç kabul edilir.

Şayet laikliğe inanmadığınızı açıkça söylemek gibi bir “inançsızlık” sergilerseniz, rejimin bekçilerinin derhal sizin için siyasal partiler mezarlığında görkemli bir anıtmezar inşa etmeye başladıklarını, dokunaklı bir mezartaşı kitabesi yazmaya koyulduklarını görürsünüz.

*

İslam, bu tür abrakadabralara, hokuspokuslara, tiyatro nevinden demokrasi gösterilerine, yalancı hürriyet vaatlerine başvurmaz, dürüstçe, “İslâm’ın anayasası ve yasaları olan Kur’an ve Sünnet’e bağlılık yemini etmedikleri için, müslüman olmayanlara İslam devletinde yönetme hakkı tanınmaz, diğer hakları bâkidir” der.

Laik demokrasiler ise, kul yapısı beşerî resmî ideolojiye imanı dayattığı halde, bir taraftan da özgürlük ve demokrasi masalları anlatır.

Sanki, “Sizin laikliğinize ve beşerî resmî ideolojinize inanmıyorum, bunlara itaat için namus ve şeref sözü veremem” diyenlere, “Tabiî, zaten laikliğin ve demokrasinin güzelliği de burada.. Serbestsin, istediğin gibi düşün ve inan” diyormuş gibi tutar bir de özgürlük ve demokrasi, din ve vicdan hürriyeti palavralarıyla insanların kafasını ütüler, hatta bu olmayan özgürlük ve demokrasiyi sizin başınıza kakar.