DANİMARKALI GÂVUR ÇİZİM KARİKATÜRLE GELİYOR, YERLİ-MİLLİ GÂVUR İSE ACZİMENDEBUR MÜSLÜM GİBİ CANLI KARİKATÜRLERLE İSLAM'I VURUYOR

 

Dr. Nurullah Çakmaktaş’ın “Dini Radikalizmin Ana Akım İslamcılara Yönelttiği Tenkitler” (Akademik İncelemeler Dergisi, C. 16, S. 1, Nisan 2021) başlıklı makalesini tartışıyorduk.

Çakmaktaş sözlerini şöyle sürdürüyor:

“İslam dünyasında ulus devlet sonrası dönemde Müslüman toplumları doğrudan etkileyen bir takım siyasal meseleler, gerek ana akım İslamcılık düşüncesinin ve gerekse de dini radikal düşüncenin şekillenmesinde başat etken olarak dikkat çekmektedir. Her iki düşünce ekolünü de motive eden ve harekete geçiren, bu ekollere mensup kimselerin sahip olduğu teo-politik hassasiyetler olmuştur. Bu iki ekolün ortak paydası, İslam’ın siyasal alana dair söyleyecek sözü olduğu iddiasını taşımalarıdır. Fakat siyasal alana dair İslamlaşmanın hangi yöntem ile gerçekleşeceği sorusuna verilen cevap, iki ekol arasındaki ayrışmayı tetikleyen ve derinleştiren en önemli unsur olmuştur. Öyle ki ana akım İslamcılık cari sistem içinde kalarak tedrici bir yolla İslamlaşmayı savunurken, dini radikal düşünce ise silahlı bir kalkışma ile İslamlaşma devriminin gerçekleşebileceğini savunmuştur. Bu temel ayrışmadan mütevellit cihâdi ideologlar olarak isimlendirilen dini radikalizm öncüleri, yetmişli yıllardan bu yana İhvan-ı Müslimin başta olmak üzere ana akım İslamcılara mevcut siyasal düzen ile olan ilişkileri nedeniyle pek çok eleştiri yöneltmişlerdir.”

Evet, “İslam’ın siyasal alana dair söyleyecek sözünün bulunduğu”nu kabul etme konusunda (“esas”ta) ihtilaf yok.

İhtilaf, bunun nasıl gerçekleştirileceği (yöntem) hususunda ortaya çıkıyor.

Gerçekte yöntem meselesinin tek bir cevabı bulunmuyor.. Zaman ve zemine göre değişir..

Dolayısıyla, “şartlar”a göre her iki tarafın da haklı olduğu noktalar bulunabilir.

Yine şartlar, belirli bir zaman ve zeminde (tarih ve coğrafyada) bir tarafın kesin biçimde haklı olduğunu söylememize imkân verebilir.

*

Buna karşılık, “esas”ta ihtilaf yaşandığında ortaya “iman ve küfür” ikilemi çıkar.

Yani birileri Müslümanlık adına “İslam siyasal alana karışmasa da olur, laiklik de fena bir şey değil” dediğinde, bunun anlamı, İslam’ı terk edip kâfir olmalarıdır.

Nitekim Şeyhülislam Mustafa Sabri Efendi, Cumhuriyet döneminde bunu anlatmaya çalıştı. Kitap ve makalelerinde laikliğin küfür olduğunu döne döne açıkladı.

İmdi, cârî (yürürlükteki) sistem içinde bir müslüman, çaresizlik dolayısıyla İslam’ın siyasal alana karışması yönünde bir şey yapamama durumunda olabilir.

Yine, tehdit, yasaklama ve zorbalık yüzünden bunu sözlü olarak savunma imkânı da bulamayabilir. Susmak zorunda kalabilir.

Fakat aksi yönde beyanda bulunamaz.

Bulunduğu anda küfre düşer.. 

Bunun lam’ı cim’i yoktur.

*

İşte Türkiye’deki sorun burada..

Türkiye’de (şu anda) acizlik ve çaresizlik dolayısıyla yaşanan bir eylemsizlik veya susma yok. Aksi yönde gönüllü bir eylemlilik ve gevezelik var.

O yüzden İslamcılık aleyhinde kampanyalar yürütülebiliyor.

Mesela on yıl önce bu ülkede bir İslamcılık tartışması yaşandı.. Başta Fetullah’ın Zaman’ı olmak üzere birçok yayın organındaki kalemler İslamcılık aleyhinde esip gürlediler.

Buna Yeni Şafak, Star ve Sabah gibi gazetelerdeki AKP’li (Akpartili) dönekler de destek verdiler.

Milli Gazete’deki duayen Özel Harpçi ajan Mehmet Şevket Eygi bunağı zaten hiç susmuyordu.

*

Ancak, İslamcılık (İslam) karşıtı bu kampanya suret-i haktan gelinerek hilekârca yürütülüyordu.

Tartışma, CIA güdümündeki küresel küfür cephesinin akademisyenlerinin teorik altyapısını hazırladığı bir kavramsal çerçeve içine hapsedilmeye çalışılıyordu.

Buna göre, İslam başka, İslamcılık başkaydı.. İslam vahye dayanan bir dindi, İslamcılık ise beşer yorumundan ibaret bir ideolojiydi.

İslam’ın siyasal ve hukuksal boyutunu (Şeriat’i) önemsemeyip gereksiz sayan, olayı salt ibadet, ahlâk ve "irfan pazarlama"cılığı olarak görenler samimi “müslüman”lardı.

İslam’ın siyasetinden ve Allah’ın hükümlerinden bahseden İslamcılar ise İslam’ı bir din olmaktan çıkarıp ideolojiye indirgiyorlardı.

ABD ve Avrupa’da küfür gizli servislerinin akademik uzantıları bunları anlatan kitaplar, makaleler yazdılar.

İslam dünyasındaki küfürbaz gizli servisler (özellikle Batılı devletlerle stratejik ortaklık ve müttefiklik ilişkisi içinde olan ülkelerdekiler) Batılı gizli servislerin ürettiği bu “küfürbaz devlet aklı”nın peşine takıldılar.

(Türkiye gibi ülkelerde farklı psikolojik savaş ve manipülasyon taktikleri de devreye konuluyor, aczimendebur soytarı Müslüm gibi “uçkurist”lere Nurculuk, tarikatçılık ve radikallik yaptırılarak, Şeriat’i savunma görevi verilerek, onlar üzerinden hak tarikatlar, Bediüzzaman gibi alimler ve Şeriatçılık nosyonu karikatürize ediliyor. Danimarkalı küfürbaz sadece karikatür çizerken yerli-milli iblisler aynı şeyi canlı karikatürlerle yapıyorlar, yaptılar.)

*

Türkiye’de Fetullahçılar resmen İslamcılık karşıtı cephede yer aldılar..

Kantarın topuzunu o kadar kaçırdılar ki, Batılı gizli servislerle olan ilişki ve bağlantıları onlardan “akıl” alma ve dayanışma boyutunu aştı, “liderlik” (liderleri) düzeyinde onların emri altına girdiler.

Ancak, Millî Görüş geleneği de bu süreçten sağlam çıkamadı.

İslamcılık karşıtı söylem onlara bile hakim oldu.

Akparti (AKP) ise zaten İslamcılık’la köprüleri tümden atmıştı.

Her ne kadar aralarına İslamcıları da alıyorduysalar da, bu, o İslamcıların “adam edilip” “eski İslamcı” hale getirilmesinden başka bir sonuç vermiyordu.

İslam’ın güncellenmesi gerektiğine iman etme, laikliği savunma ve Ali Rıza oğlu Mustafa’yı minnet, rahmet ve şükranla yâd etme moduna girmek zorundaydılar.

Bunları kabul etmeyen, yola gelmeyenler bir süre sonra tasfiye edilip posası çıkmış halde bir köşeye atılıyorlardı.

*

Başa dönersek, “esas”ta ihtilaf olmaz.. Yöntemde olabilir. Yani “şartlar”ın ne tür bir mücadeleye elverişli olduğu konusunda farklı fikirler serdedilebilir.

Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem ilk başta üç yıl boyunca gizli tebliğ yaptı. (Ancak bu, halkın içinde putları saygı, minnet ve şükranla anma anlamına gelmiyordu.)

Sonraki süreçte de silahlı bir çatışma içine girmekten kaçındı.. Buna Allahu Teala izin vermiyordu. Cihad emri Medine döneminde söz konusu oldu. Önceden emredilen sadece sabır ve hicretti..

İmdi, bir müslüman, İslam’ın siyasal hayata hakim olması, İslam hukukunun (Şeriat’in) devlet yönetimine yön vermesi gerektiğini kabul etmek zorundadır.

Bunu kabul edenlere (İslam dininde) müslüman deniyor, etmeyenlere ise kâfir.

Fakat, küfür gizli servislerinin icat ettiği çakma (güncellenmiş) İslam’a göre, bunu kabul edenlere İslamcı deniliyor (Ki, sapıklık/sapma diye nitelendiriliyor), kabul etmeyenlere ise müslüman..

İşin aslına gelince.. 

Bir kimse İslam’ın siyasal hayata ve hukuk düzenine hakim olması gerektiğini kabul etmediğinde, ona, “Yunus Emre der hoca, ister var bin kez hacca, gönle Şeriat nuru girmeyince, ve bu dile gelmeyince, sen kripto kâfirsindir” demek gerekiyor.  

*

Çakmaktaş’ın makalesini okumaya devam edeceğiz inşallah.