DİYANET’İN ANLATMADIKLARI VE ANLATAMAYACAKLARI

 

“Diyanet’e yaptırılmayanlar” da diyebiliriz.

Bu liste uzun..

Diyanet, Şeriat konulu hutbe okuyamaz.

Hutbelerde tağuttan, “Allah’ın indirdiği ile hükmetmeyenler”den, Kur’an’da geçen “Hizbullah” tabirinden söz edemez.:

“Kim de Allah’ı, Resûl’ünü ve müminleri velî (dost) edinirse şüphesiz ki Allah’ın taraftarları (hizbullah), kesinlikle üstün gelecek olanlardır.” (/Mâide, 5/56)

Türkiye’deki Hizbullah’a gelince… 

Nasıl IŞİD’in (DAEŞ’in) ipi CIA’in elindeydiyse, bunların ipi de (ip konumundaki önde gelen örgütleyici ve planlayıcı kilit şahıslar) Türkiye “derin”lerinin elindeydi. 

O iplerin peşine takılıp sürü olmayı kabullenenler ise kurbanlardı. 

İslam için mücadele ettiklerini zannediyorlardı, fakat gerçekte "derin Türkçü ve Atatürkçülerin" piyonlarıydılar.

Bilmiyorlardı.

Tıpkı Kürtlük için mücadele ettiklerini zanneden PKK'lıların aslında ABD ve Avrupa'nın "Büyük Ortadoğu Projesi" gibi yaldızlı lafların ardına gizlenen emperyalist emellerine hizmet ediyor olmaları gibi. 

Evet, Türkiye Hizbullahı, Kur'an'daki hizbullah değildi, dindar Kürt potansiyeli PKK’ya karşı kullanmak için icat edilmiş "çakma" hizbullahtı.

Üyeleri, ne yaptıklarından, niye ve kim için savaştıklarından habersiz kullanışlı saflardı.

Derinler, bu çakma hizbullah taşı ile bir değil iki kuş birden vurmayı başardılar.

Birincisi, PKK'lılara karşı kullanılacak bu beleş (maaşlı personel olmayan, masrafsız), ölümü kayıp sayılmayacak ve ölmeleri durumunda cenazeleri Diyanet'in camilerinde şehit diye kaldırılmayacak "ihraç fazlası defolu vatandaşlar"ın sırtına pis işleri sıfır maliyetle yüklemiş oluyorlardı.

İyi işti.

İkinci olarak da, bunlar arasındaki kan kokusundan zevk alan tiplerin cinayetleri sayesinde "dindarlık ile gaddarlık ve terör" arasında özdeşlik kurma, Şeriatçılığı ve İslamcılığı itibarsızlaştırma hedeflerine ulaşmış oluyorlardı.

*

Nitekim Nazlı Ilıcak, Sabah’ta yayınlanan 28 Şubat 2013 tarihli “28 Şubat’ta MİT’in rolü” başlığını taşıyan yazısında bu noktaya dikkat çekmişti.

Onun yazdığına göre, MİT'in 25 Şubat 1997 tarihli bir raporu "İrticai faaliyetlerin önlenmesine dair tedbirler" başlığını taşıyordu. 

Rapor, 28 Şubat’ta, yani üç gün sonra toplanacak olan Milli Güvenlik Kurulu’na sunulmak üzere hazırlanmıştı.

Bu rapordaki tavsiyelerden biri şuydu:

“Hizbullah ve benzeri terör örgütü mensuplarının eylemleri medyada sergilenmeli, din terörü imajı halkın kafasına yerleştirilmeli.”

Yani "İslam terörü"... Burada dinden kasıt, İslam..

PKK'nın, DHKP-C'nin, Dev-Sol'un vs. yaptığına bu MİT laik (siyasal dinsiz) terör demez, fakat devletin kendisi gibi derin unsurlarının ürettiği çakma hizbullaha hemen etiketi yapıştırır: Din (İslam) terörü.

Siz var ya siz, sizi tavsife kelimeler yetmez.. 

Sizin bu vatanperverliğinizin, bu akla hayale sığmaz hizmetlerinizin karşılığı eksiksiz olarak ancak ahirette Allahu Teala tarafından verilebilir. 

Kulların buna gücü kâfi gelmez.

Evet, derin devlet, 1990'lı yıllarda Türkiye'nin çakma hizbullah müsveddesi ile bir taşla iki kuş vurmuş oldu.

Sonra CIA, muhtemelen kendisinin Erbakan hükümetinin yıkılması hedefine yaptığı unutulmaz katkılarına karşı teşekkür kabilinden 1999 yılı baharında "bebek katili" Abdullah Öcalan'ı paketleyip MİT'e teslim etti, ve PKK bir süre sesini kesti..  

Hizbullahçılara ihtiyaç kalmamıştı.. 

O yüzden 2000 yılının Ocak ve Şubat aylarında bunların defteri dürüldü, liderleri de öldürülerek sırlarıyla birlikte öbür dünyaya postalandı.

*

Evet Diyanet, Kur'an'daki hizbullahı anlatmaz, anlatamaz.

Diyanet’in başka anlatamadıkları da var tabiî..

Mesela siyaset kurumuna, “Dine müdahale edemezsin” diyemez.

Laik (siyasal dinsiz) devletin “ulusal çıkar” hesaplarına endeksli bir “paralel din” üretme çabalarına yüksek sesle karşı çıkamaz.

Tevhid inancının gerçek mahiyetini ve şirkin siyasal boyutunu cuma hutbelerinde dile getiremez.

Bu tür konular, ancak ehlinin ve meraklıların baktığı kitapların tozlu sayfalarında unutulur gider.

“Bir hadiste Allah’tan başka herhangi bir şey üzerine yemin edilmesinin şirk sayıldığı da belirtilmiştir (Müsned, I, 47)” ifadesi TDV İslâm Ansiklopedisi’nin “Şirk” maddesinde yer alabilir, fakat Ankara’daki ekabiri rahatsız edeceği için cuma hutbelerinde asla söylenmez.

Söz konusu ansiklopedinin aynı maddesinde yer alan şu ifadeler de, Atatürk ilke ve inkılaplarına teğet geçtiği için hutbelerde asla konu edinilmez:

Resûlullah, Hz. Ömer’in Câhiliye’den kalma bir alışkanlıkla babasının adına yemin ettiğini duyunca, “Allah atalarınız adına yemin etmenizi yasaklamıştır; yemin edecek kimse Allah adına yemin etmeli veya susmalıdır” demiştir (Tirmizî, “Nüźûr”, 8).

*

Diyanet, insanların bir şapka için bile idam edilebilecek kadar önemsiz görüldükleri, yani “dünyaya bedel olduğu” palavrasıyla “dolmuş”a bindirilen safdil Türk’ün on paralık bir şapkadan bile daha değersiz kabul edildiği “İhtimal bazı kafalar kesilecektir”li günlerde kaleme aldığı Hak Dini Kur’an Dili tefsirinde merhum büyük âlim Elmalılı Muhammed Hamdi Yazır hocanın Tevbe Suresi’nin 31’inci ayetini açıklarken dikkat çektiği çağdaş şirk gerçeğini de, hutbelerde dile getiremez.

Bilindiği gibi, söz konusu ayette yahudi ve hristiyanların haham ve rahiplerini “rab” edinmiş ve Allahu Teala’ya şirk koşmuş oldukları belirtilir. 

Adiyy bin Hatem r. a.’ın rivayet ettiği bir hadis-i şerifte, bunun, haham ve rahiplere ibadet edilmesinden değil, toplumda haram (yasak) ve helallerin (serbestlik) onlar tarafından belirleniyor olmasından kaynaklandığı ifade edilmiştir.

Ayetin tefsirinde merhum Elmalılı hoca, günümüzde haham ve rahiplerin yerini parlamenterlerin aldığını söylemektedir.

Yani, parlamenterler/milletvekilleri, Allahu Teala’nın ve Resulü’nün bildirimlerini hiçe sayarak, kendi keyiflerine göre, “Şu yasak, şu da serbest” demekte, böylece haham ve rahiplerin geçmişte oynadıkları rolü oynamaktadırlar.

Batı teokrasisindeki Kilise kurumunun muadili, Batı demokrasisinde parlamento (millet meclisi) olmuştur.

Biri hristiyanlıktaki şirk, diğeri ise laik (siyasal dinsiz) şirktir.

*

Diyanet bunları anlatamaz.

Fakat, İslam hakkında ileri geri konuşmuş olan Mustafa Kemal Atatürk’ü hutbelerde rahmet, minnet ve şükranla anar. Anmıştır.

Sanki adam Kur’an’da adı geçen bir peygamber.

Kur’an’da Şeriat kelimesi var, tağut var, hizbullah var, “Allah’ın indirdiği ile hükmetmeyenler” bahsi var, fakat Atatürk yok.

Durum böyleyken, bakıyorsunuz her milli-yerli bayramda MİT iltisaklı olduğu iddia edilen medya mecralarında “Hutbede niye Atatürk yok?” diye bir gürültü, bir patırtı, bir şangırtı, bir şamata, bir bağırtı, bir çağırtı..

Arsızlık ve şirretliğin bini bir para..

Fakat Atatürk için böyle cazgırlık yapılırken “Hutbelerde niye Şeriat yok, niye tağuttan sakındırma yok, niye Allah’ın indirdiği ile hükmetme vurgusu yok?” diye bir kişi bile sormuyor.

Bağırtı çağırtıyı geçtik, bir mırıltı, bir vızıltı, bir fısıltı, bir inilti bile yok..

Atatürkçüler müslümanın cuma hutbesi üzerinde glu glu dansı yapıp tepinirken müslüman, morfin verilip uyuşturulmuş gibi sessiz ve donuk.. 

Ölüden farksız..

Yani bütün suç Diyanet’te değil.. Böyle cemaatin böyle Diyanet’i olur.

*

Fakat, Diyanet’in de, bu morfinlenmiş cemaati hayata döndürmek gibi bir vazifesi var.

O yüzden, “Bugün kendilerine bol keseden hizbullah diyenler sizi yanıltmasın, Kur’an’a göre hizbullahın anlamı şudur” diye hutbe okumalıdır.

Bakara Suresi’nde geçen “Dinde zorlama yoktur” hükmünün hemen ardından bildirilen “Kim tağutu inkâr ederse…” ifadesinin ne anlama geldiğini açıklamalıdır.

Casiye Suresi’nin 18’inci ayetini okumalı, Şeriat’i reddedenin, aşağılayanın, kabul etmeyenin buz gibi kâfir olduğunu, tevbesiz ölmesi durumunda ebedî cehennemlik olacağını belirtmelidir.

Allah’ın indirdiği ile hükmetmeyenlerin, Maide Suresi’nde belirtildiği üzere kâfir olacaklarını, inkâr etmediği, reddetmediği, aşağılamadığı halde hükmetmeme hatasını işleyenlerin ise fasık ve zalim olacaklarını, bunlara “iyi müslüman” denilemeyeceğini anlatmalıdır.

*

Fakat Diyanet bunları anlatmaz.

Anlatamaz.

Anlattırmazlar.

Başkaları anlattığı zaman da hemen “vazifeli” birileri ellerinde çamur dolu kovalarla meydana fırlarlar, bir yandan marjinal ve aşırı birtakım kişi ve grupların halkın dinî duygularını istismar etmeye çalıştıklarını söylerken diğer yandan da o hedef kişi ve grupların üzerine vahşi çığlıklar atarak çamur dökerler.

Bu, hayatımızın rutini.. Cumhuriyet tarihi boyunca yaşanan bir Türkiye geleneği..

Evet, Diyanet bazı gerçekleri anlatmaz, anlatamaz, anlatanlar da, “Diyanet’in temsil ettiği ‘sahih İslam’ çizgisinden sapanlar” olarak lanetlenirler.

*

Diyanet’in çizgisinden sapan herkes doğru yolda değilse de, hepsi de yanlış yolda mı?!

Mesela, şu yazdıklarımızı Diyanet, hutbelerinde anlatsa, bizim burada yazmamıza, yorulmamıza gerek kalmazdı.

Sorun şurada: Bizi kaç kişi duyuyor, Diyanet’in hutbelerini kaç kişi dinliyor?

Bu tür gerçekleri söylemek farz-ı kifayedir. Diyanet söylese başkalarının üzerinden sorumluluk kalkacak.

Diyanet sorumluluğunu yerine getirmiyor, getiremiyor, sonra da Diyanet’in sorumsuzluğu, ölçü haline getirilerek başkalarına da dayatılmaya çalışılıyor.

Laik (siyasal dinsiz) “düzen”bazlık böyle bir şey..

*

Durum buyken, birtakım Diyanet’çi ve İlahiyatçı burnu büyük şaklabanların kültürümüzdeki “Hem kel hem fodul” deyiminin hayattaki karşılığı olmak için yarıştıkları, “Diyanet’in çizgisinde olmayan”lara sataştıkları görülüyor.

Diyanet İşleri eski Başkanı Prof. Ali Bardakoğlu adlı boş kafa da bunlar arasında yer alıyor.

Devlete, düzene, rejime karşı hiçbir hakikati dile getirmeyen bu parazit ses, herkese akıl verirken Türkiye’de “her köşe başında bir din tüccarı ortaya çıktığını” söyleyebilmişti.

Galiba adam her köşe başının çetelesini, kaydını kuydunu tutmuş, fişlemiş.

Belki de haklıdır, her köşe başında değilse de cennet vatanımızın köşe başlarında din tüccarlarının “kutsal” devletin gölgesinde bağdaş kurup oturmuş oldukları dikkate alınırsa, sözlerinde bir haklılık payı vardır.

Din tüccarlarını tanıyor olması da doğal karşılanabilir, muhtemelen aynı işi yaptıkları için birbirlerini sözlerinden ve gözlerinden tanıyorlardır.

Ama bu “sınırlı sorumlu doğrucu Davut” şunu söylemiyor: Türkiye’de en büyük din tüccarı Atatürkçü (Atatürk ilke ve inkılaplarını “gökten inen kitaplar”a tercih eden) ve laik (siyasal dinsiz) devlettir.

Bu devlet, İslam hukukuna, Şeriat’in adaletine karşıdır, fakat tanrılık rolü oynayıp ölüsüne Şeriat’in şehadet rütbesini bağışlar.

Bardakoğlu efendi, (Süleyman Soylu’nun tabiriyle) “sıkıysa” bunu da söyle..

*

Din tüccarlarının durumu, Bardakoğlu gibi tiplerin ipliğini pazara çıkaran şu ayetlerde açıklanmıştır:

Hani Allah, kendilerine kitap verilenlerden, “Onu mutlaka insanlara açıklayacaksınız, onu gizlemeyeceksiniz” diye sağlam söz almıştı. Fakat onlar verdikleri sözü, arkalarına atıp onu az bir karşılığa değiştiler. Yaptıkları bu alışveriş ne kadar kötüdür!

(Âl-i İmran, 3/187)

Derken, onların ardından yerlerine Kitab’a varis olan bir nesil geldi. Şu geçici dünyanın değersiz malını alır ve “(Nasıl olsa) biz bağışlanacağız” derlerdi. Kendilerine benzeri bir mal gelse onu da alırlar. Allah hakkında, gerçek dışında bir şey söylemeyeceklerine dair onlardan Kitap’ta söz alınmamış mıydı? Onun içindekileri okumamışlar mıydı? Halbuki, Allah’a karşı gelmekten sakınanlar için ahiret yurdu daha hayırlıdır. Hiç düşünmüyor musunuz?

(A’râf, 7/169)

*

Bu Diyanet ile İlahiyat fakülteleri, “resmen” ancak laik düzenin ve yöneticilerinin izin verdiği doğruları söyleyebilir.

İzin vermediklerini ise asla!

Onların izin vermedikleri doğrular kitapların okunmayan satırlarında gömülü kalır.

Hutbe ve vaazlara ise “resmî, akredite doğrular” gelir.

Ve istisnaların gücü, bu genel kaideyi yenmeye yetmez.

*

Yıl 2018..

Aylardan Eylül..

Eylül’ün 21’i Cuma günü..

Cuma namazını Üsküdar’da Mihrimah Sultan Camii’nde kılmıştım.

Namazdan önce ilçe müftüsü vaaz etti, Diyanet’in kurban organizasyonunun ve de devletimizin bölünmez bütünlüğünün filan reklamını yaptı.

İmam hutbe için minbere çıkarken de müezzin, cemaati şu niyetle Fatiha okumaya davet etti: "Kahraman asker ve polislerimizin, istihbaratçılarımızın muvaffakiyeti için…"

Evet, aynen böyle..

“İstihbaratçılarımızın (yani MİT’in) muvaffakiyeti için Fatiha…”

Demek ki, Diyanet'çe, kahraman asker ve polislerimizin, hele de istihbaratçılarımızın “muvaffak” olmak için yaptıkları çalışmaların meşru (Şeriat’e uygun), helal, hatta farz ya da vacip olduğu kabul ediliyor.

*

Ancak, Türkiye Cumhuriyeti’nin Anayasa’sı ve yasaları öyle söylemiyor.

Kahraman asker ve polislerimizin, hele de kahraman istihbaratçılarımızın en başta gelen görevinin, ülkeye Şeriat’in gelmesine fırsat vermemek, yani “Allah’ın indirdikleri ile hükmedilmesi”ne engel olmak olduğunu biliyoruz.

Özellikle de MİT ya da istihbaratçılar için durum bu.

En hassas oldukları noktalardan birinin bu olduğunu biliyoruz.

Ülkeye Şeriat gelmesin, Allahu Teala’nın emir ve yasakları kanunlaşmasın da, ne olursa olsun! 

Zihniyet bu.

Mısır ve Tunus’ta bile Şeriat olmasın, yerine Atatürk laikliği gelsin, çünkü ne olur ne olmaz, yarın o ülkelerden etkilenen vatandaşlarımız çıkabilir.

Kahraman asker, polis ve istihbaratçılarımızın arasından belki nazar boncuğu kabilinden tek tük Şeriatçılar çıkabilir, fakat çalıştıkları “kurum”ların amentüsü böyle..

Ve bu kurumlarda ne yazık ki şahısların (hele da azınlıkta kalan, gerçek düşüncelerini bir ölçüde gizlemek zorunda kalan şahısların) eğilimlerinin esamisi okunmaz.

*

Böyle bir laik (siyasal dinsiz) devlette, Diyanet’in müezzini, camide kahraman istihbaratçılarımızın muvaffakiyeti için Fatiha okutturuyor.

Eğer illa da istihbaratçılar camide anılacaksa, onların ıslahı için Fatiha okunması istenebilir.

Fakat laik Türkiye'de Diyanet, onların ancak “muvaffakiyet”i için dua edebilir, ıslahı için edemez.

Neden?

Yoksa onlar, ıslahlarının temenni edilmesinden münezzeh ulvî varlıklar mı?

Onlar, bu topraklarda Ehl-i Sünnet ve Cemaat anlayışının yerini almaya başladığı görülen Devletiyye mezhebine göre, peygamberler gibi masum, günahtan korunmuş kullar mı?

Evet, Türkiye’de din, devlete karışmıyor, karışamıyor, fakat istihbaratçılar camileri içeriden ele geçirmişler.

*

İstihbaratçılar demişken “gizlilik, takiyye, olduğundan farklı görünme” konusu üzerinde durmakta fayda var.

Haber7.com’da 3 Ağustos 2016 tarihinde yayınlanan bir haberin başlığı şöyleydi: “Görmez’den FETÖ tepkisi: İslam’la alakası yok!”

Bu, “tekfir” etmenin, kâfirlik ithamında bulunmanın, dinden çıkarıp aforoz etmenin kibar şekli oluyor.

İslâm’la alâkası olmayana ne denir? 

Kâfir denir, bu kadar basit.

“Yaptığının İslam’la alâkası yok” dersen, amelini İslam dışı kabul etmiş olursun, fakat “Senin İslam’la alâkan yok” demek, “Sen müslüman değilsin” demektir.

Diyanet’in, ve laik (siyasal dinsiz) Türkiye Cumhuriyeti devletinin Atatürk ilke ve inkılaplarına bağlılık yeminiyle göreve başlayan yöneticilerinin böyle çifte standartları, perhiz edebiyatına eşlik eden lahana turşusu ziyafet şenlikleri de var.

Evet, söz konusu habere göre, dönemin Diyanet İşleri Başkanı Mehmet Görmez şunları söylemiş:

… İslam dininde mutlak bağlılık temel ilkeleredir. Ahlak dinimizin en temel ilkesiyken, bu örgüt kendini gizleme, haram işleme, iki dilli konuşma, yalan söyleme, şantaj yapma gibi gayri ahlaki yöntemlere başvurmuştur. … Bu örgüt en başta aile bağlarını yok etmeye çalışmış, sonra onların dini ve milli duygularını kullanmak istemiştir.

…  bu örgütün ne insanlıkla ne de İslam’la bir ilişkisi olamaz.

Görmez, “kendini gizleme, haram işleme, iki dilli konuşma, yalan söyleme, şantaj yapma gibi gayri ahlaki yöntemlere başvurma”dan söz ediyor.

Bu ifadeler öncelikle gizli servisleri / istihbarat örgütlerini akla getirmez mi?!

Mesela, TRT’nin MİT’i anlatan Teşkilat dizisine bakalım..

Diziye göre MİT’te kendini gizleme, iki dilli konuşma, yalan söyleme, şantaj yapma, haram işleme gibi gayri ahlâkî yöntemlerin hepsi var. Daha fazlası da mevcut.. Örnekler verip lafı uzatmayalım.

İmdi, camide müezzin vasıtasıyla cemaate istihbaratçıların muvaffakiyeti için Fatiha okutturan Diyanet’in başkanı Görmez efendi ne demek istiyor, “Bunlar ‘paralel devlet’ için günah, ‘paralel olmayan devlet’ için ise caizdir, caiz olmanın da ötesinde muvaffakiyeti için dua edilmesi gereken sevaplı işlerdir, cennetin anahtarıdır, bunları yapanlara yasal dokunulmazlık sunma daha da büyük sevaptır” mı demek istiyor?

Ve de, “Son Peygamber sallallalhu aleyhi ve sellem’den sonra gelen ‘daha daha son’ peygamberimiz Makyavel gibi zatlar, amacın aracı meşru kıldığını öğretmiştir” türünden bir inanca mı sahipler?

*

Görmez efendi “Dinî ve millî duyguların kullanılması”ndan da şikâyetçi..

Haksız değil, FETÖ bunu yaptı.

Fakat, yaşarken mücahit olması mümkün olmayan, başta laiklik (siyasal dinsizlik) olmak üzere Atatürk ilke ve inkılaplarına bağlı kalması istenen, “Allah’ın indirdiği hükümler”in devlet düzeyinde uygulanması için savaşması söz konusu olmayacak insanları, evet bu insanları, laik (siyasal dinsiz) devlet için can vermeye davet etmek, ve sonra bunlar ölünce, ateist bile olsalar şehit ilan edip bunu da cami avlusunda söylemek, “dinî duyguların kullanılması” ve istismar edilmesi midir, değil midir?

Görmez, "İslam dininde mutlak bağlılık temel ilkeleredir” de diyor.

Doğru söylüyor.

Pekiii, Atatürk ilke ve inkılaplarına bağlılık İslam’ın temel ilkelerinden biri midir?

Anayasası ile Atatürk’e “mutlak bağlılık” isteyen laik (siyasal dinsiz) bir devletin İslam açısından durumu nedir?

Vaaz üslubuyla “aşk ile bir daha” soralım: Anayasası ile Atatürk’e “mutlak bağlılık” isteyen laik (siyasal dinsiz) bir devletin İslam açısından durumu nedir?

Şeriat’e (Allah’ın indirdiği hükümlere) bağlılığı bir tarafa bırakıp Atatürk’e bağlılık arzetmek ile Fethullah’a bağlılık arzetmek arasında, İslam açısından ne fark vardır?

Var mıdır?

“Kaf Dağı’nı assalar belki çeker de bir kıl,

“Bu ifritten sualin kılını çekmez akıl.”