DÂRU'L-HARB KONUSU

 

 

Dinî konularda yazıp konuşmak, görüş beyan etmek, başka konularda yazıp konuşmaya benzemez.

Tek bir derdiniz olmalıdır, hakikati söylemek.

Niyetiniz sadece bu olmalıdır.

İşin içine başka kaygılar girince sapıtır ve sözünüze itimad eden insanları saptırırsınız.

Ahiretinizi de mahvedersiniz.

*

Hayrettin Karaman, dâru’l-harb konulu yazısında, mesele ile ilgili olarak kendisinden farklı düşünenlere böyle bir niyet bozukluğu atfediyor.

Önce, rüşvet-i kelâm kabilinden, bu konuyu sorgulayanlar arasında “iyi niyetli” bazı insanların da bulunabileceğini ifade ediyor.

Sonra da, meseleyi getirip olmadık yerlere bağlıyor.

Bunu yaparken de gayet rahat.

Evet, Karaman’ın Yeni Şafak gazetesinin 21 Haziran 2020 tarihli sayısında yer alan “Dâru’l-harb konusu” başlıklı yazısında şunları söylediği görülüyor:

Bundan altmış yıl öncesinden beri bu soru bana ve tabii diğer ilgililere soruluyor. Elbette soranlar arasında iyi niyetli ve öğrenmek isteyen insanlar da vardır. Ancak genel olarak bu soru masum bir soru değildir. Soranların önemli bir kısmının maksadı, Türkiye ve benzeri ülkeleri dâru’l-harb ve kâfir ülke ilan etmek, sonra yetkisi kendinden menkul veya yetkisiz kişiler tarafından seçilmiş bir kişiyi halife, Mehdî, Îsâ ilan etmek, onun etrafında toplanıp İslâm ve ümmet düşmanı kâfir ülkelerden ve istihbaratlarından aldıkları destek ile ülke içinde terör eylemleri yapmak, “Allahu ekber” diyerek kâfir ilân ettikleri Müslümanları boğazlamak; kadın, çocuk, yaşlı demeden ele geçirdikleri aciz insanlara esir muamelesi yapmaktır.

*

30 sene önce böyle bol keseden atıp tutamaz, esip gürleyemezdi.

Çünkü henüz Türkiye Hizbullahı denilen (Özel Harp ve MİT güdümlü, tabiri caizse “iti ite kırdırmak için” PKK‘ya karşı kurulmuş) terör örgütü imal edilmemişti.

(Eski Hizbullahçılar yıllar sonra Peygamber Sevdalıları diye şiirli, ilahili Mevlevîvari mevlid kandili kutlamaları yapmaya başladıklarında, MİT‘in bu hareketin kalıntılarını ve mevcut potansiyeli değerlendirmek, ortaya çıkan boşluğu bu defa “yasal” şekilde doldurup “kullanmak” ve eski militanları başıboş bırakmayıp “sisteme dahil etmek” için bunlara parti kurduracakları tahmininde bulunmuş ve bunu açıkça yazmıştık. Tabiî önce bunların imajlarının kamuoyu önünde ilahilerle, şiirlerle, “gözlerde kalan veya kalmayan” sevda vs. ile düzeltilmesi gerekiyordu.)

Evet, Hayrettin efendi 30 yıl önce bu kadar rahat esip gürleyemez, içini bu kadar açık bir biçimde dökemezdi.

Çünkü, IŞİD’in başındaki Ebubekir Bağdadî adlı soytarı CIA tarafından hapishanede keşfedilip piyasaya sürülmemiş, malum icraatını sergilememişti.

Şimdi, bu kötü örneklerin gölgesine sığınarak, sû-i misalin emsal olmayacağını gözardı ederek, dâru’l-harb meselesi hakkında kendisi gibi düşünmeyenleri Allah yarattı demeden dövüyor.

*

Karaman, yukarıya aldığımız ifadelerinde “Türkiye ve benzeri ülkeleri dâru’l-harb ve kâfir ülke ilan etmek”ten söz ediyor.

Kâfir olmamak, mümin-müslüman olmaktır.

Türkiye Cumhuriyeti Devleti (İslam nokta-i nazarından) kâfir ülke değilse, müslüman (yani Allahu Teala’ya, O’nun hükümlerine teslim olmuş) ülke demektir.

Bir defa bu, Türkiye’yi İslam devleti ilan etmek, laikliğe aykırıdır. Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nı tanımamak anlamına gelir.

Hukuk ilkesi olarak, gerçek ya da hükmî şahısların kendi beyanı esastır.

Türkiye Cumhuriyeti Devleti, kendi beyanına göre, bir İslam devleti değildir, “Atatürk milliyetçisi ve laik (siyasal dinsiz)” bir devlettir.

Devlet idaresi söz konusu olduğunda din (İslam, Allahu Teala’nın emir ve yasakları) diye birşey tanımamakta, bunun istenmesini bile “tehlike” kabul etmektedir.

Tabiî ki bu, resmî ideolojiye göre çağdaşlık/uygarlaşma, İslam’a göre ise küfür (gerçeği tanımama, gerçeği örtme, Allahu Teala’ya şirk koşma, kâfirlik) anlamına gelmektedir.

Soru şu: Türkiye’yle ilgili olarak bu gerçeğin söylenmesi, yani Türkiye’nin İslam devleti/cumhuriyeti olmadığının (dolayısıyla küfür devleti olduğunun) açıklanması, Hayrettin efendiyi neden rahatsız etmektedir?

*

İhsan Süreyya Sırma şöyle anlatıyor:

… Allah rahmet eylesin, bir Mela Ali vardı Van’da.. Çok büyük bir hocaydı. Rahmetli Erbakan Hoca çok mühim meselelerde onu uçakla getirtir; sorar geri gönderirdi. Türkçe’yi sonradan öğrenmiş, … Arapça’sı çok iyiydi. Muazzam bir vahiy kültürü vardı…. Bir bayramda, Beşir Atalay Bey’le Van’a gidip Molla Ali’yle bayramı yapalım, diye bir karar verdik…. Oraya ulaştığımızda Hoca namazı kıldırmış, eve geçmişti. Hoca’nın bir salonu vardı. Oturmuş, suratı beş karış.. “İstemiyorsan gidelim, bu ne surat böyle bayram sabahı? Böyle surat edeceksen biz gidelim” dedim. “Sizinle alâkası yok, kendime kızıyorum. Bu genç, Ankara’dan gelmiş, birşeyler soruyor. Sorduğunu dahi anlamıyorum, onun için kendime kızıyorum” dedi…. “Gel oğlum, gel bakalım.. Hoca’ya ne soruyorsun?” dedim. “Hocam, ben Ortadoğu Teknik Üniversitesi’nde okuyorum … Hoca’yı duymuştum….” “Peki sorun ne?” dedim. Soru “ülke”. “Darü’l-İslam, darü’l-harb” meselesini soruyor. Ama “ülke” diyor, Seyda [Molla Ali Hoca], “ülke”nin ne olduğunu bilmiyor. “Seyda! Bu, dâr meselesini soruyor” dedim. “Öyle mi, gel oğlum gel. Kâğıdın kalemin var mı?” dedi…. Yazdırdığı cümleyi aklımda tutuyorum: … “Ülke… virgül…” Noktalamasını da söylüyor. “Başkalarının değil… Noktalı virgül… Benim ilkelerimin uygulandığı yerdir… Nokta.” [ÜLKE (VATAN), BAŞKALARININ DEĞİL; BENİM İLKELERİMİN (ŞERİAT’İN) UYGULANDIĞI YERDİR.]

(Adnan Demircan, İhsan Süreyya Sırma Kitabı, İstanbul: Beyan, 2018, s. 136-8.)

*

Başka bir örnek: Seyyid Abdülhakîm Arvasî k. s..

Şöyle diyor:

Dâr’ül-harb diye, ahkâm-ı şer’iyyenin (Şeriat hükümlerinin) cârî (yürürlükte) olmadığı memâlike (memleketlere) denir.

Ahkâm-ı şer’iyyenin cârî olmadığı ülke (ahali olarak) ister müslümân ister müslümândan gayri kimselerle meskûn olsun dâr’ül-harbdir.

Ahkâm-ı şer’iyyenin cârî olduğu yerler dâr’ül-İslâm’dır. Ahâlî gerek müslim ve gerek gayrimüslim olsun.

Bu cereyândan (carî/yürürlükte olmadan) murâd, mehâkim (mahkemeler) ve hukûmetce olan cereyândır.

Yoksa eşhâs (bireyler) beyninde (arasında) cereyân-ı ahkâma (hükümlerin yürürlükte olmasına) bu bâbda (konuda) hüküm yokdur (itibar edilmez).

Zîrâ şahs-ı müslim[in] (müslüman kişinin) her ne zamân ve mekânda olursa olsun ahkâm-ı şer’iyye ile âmil olmasına bir mâni’ yokdur.

(http://buyukveli.com/efendi-hazretleri-nden/muhtelif/74-d%C3%A2r-%C3%BCl-harb-ve-d%C3%A2r-%C3%BCl-isl%C3%A2m)

*

Demek ki neymiş, Türkiye dâru’l-harpmiş.

Bunu ben söylemiyorum. Seyyid Abdülhakîm Arvasî k. s. söylüyor.

Dâru’l-harp olduğu için resmî ideolojiye dolaylı ifadelerle onay vermeyen, devlete, yani siyasetçi/bürokrat tanrılaştırılmış ekabire devletin laikliğini/dinsizliğini umursamadan biat etmeyenlere bu ülkede bazı zamanlar yaşama hakkı bile çok görüldü.

Görünüşte fikir ve inanç hürriyeti tanınırken perde arkasında, ideolojik anlamda tehlikeli bulunanlar zehirleme, trafik kazası vs. gibi usturuplu yöntemlerle ortadan kaldırılmaya çalışıldı. 

Psikolojik harp, taşeron terör örgütlerinin, mafyanın vs. kullanılması gibi “konvansiyonel olmayan harp biçimleri” kesintisiz bir biçimde sürdürüldü. Faili meçhuller bunun sonucuydu. 

Takip, taciz, tuzak, örtülü ya da açık tehditlerle yüzleşmek zorunda kalanlar oldu.

*

Seyyid Abdülhakîm Arvasî k. s.’nun sözlerine dönelim.

İfade ettiği gibi, müslüman bireyin davranışlarının, daru’l-harbde bile, azimet ya da ruhsat şeklinde, Şeriat’in sınırları içinde gerçekleşmesine bir engel yoktur.

Hatta, bir müslüman, fiilen öldürülme ya da yaralanma tehlikesi yaşadığında küfür söz söylese bile, kalben razı olmamak şartıyla, Şeriat sınırları içinde kalmış olur.

Beldenin daru’l-harb olması, orada müslümanın mutlaka savaşmak zorunda olması veya fiilen savaşıyor olması anlamına da gelmez.

Daru’l-harp, İslam’a ve müslümanlara karşı açık veya örtülü bir biçimde savaş açılan, aşikâre ya da gizli biçimde (özel harp yöntemleriyle, gizli servisler ve taşeronları marifetiyle) düşmanlık yapılan yerdir.

Bir ülkede İslam’ın tam ve eksiksiz biçimde, çarpıtılmadan, olduğu gibi anlatılması ve hayata geçirilmesi için çalışılması “yasalar çerçevesinde” (yani yasaların ve devlet kurumlarının himayesi altında) mümkün değilse, kanun baskısı ve sınırlaması ile karşılaşılıyorsa, orası kesinlikle daru’l-harptır.

Orada, Allah’a c.c. ve Resulü’ne savaş açılmış demektir.

Önce Diyanet İşleri Başkanlığı (Süleyman Soylu’nun ifadesiyle “sıkıysa, sıkıyorsa”) camilerde Şeriat konulu bir cuma hutbesi okutsun, sonra Hayrettin Karaman çıkıp böyle konuşsun.

*

Evet, Hayrettin efendi, vakıayı çarpıtıyor.

Bir defa, bir kişiyi halife, Mehdî, Îsâ ilan etmek için önce bir ülkeyi daru’l-harp ilan etmek gerekmez.

Mesela Sudan Mehdîsi, Sudan’ı daru’l-harp mi ilan etmişti?

Erbakan, kapalı kapılar ardında “cihat emirliği” paravanasının ardına saklanarak halifeliğini ilan ediyor, herkesin kendisine biat etmek zorunda olduğunu ileri sürüyordu.

Prof. Esad Coşan hoca ile olan anlaşmazlık ya da kavgasının ardında da bu vardı.

Hayrettin efendinin bakış açısına göre, Erbakan’ın, etrafında toplanan insanlara, İslâm ve ümmet düşmanı kâfir ülkelerden ve istihbaratlarından aldıkları destek ile ülke içinde terör eylemleri yaptırmış olması gerekiyor.

Ayrıca, kâfir ilân ettikleri Müslümanları “Allahu ekber” diyerek boğazlamış; ele geçirdikleri aciz insanlara kadın, çocuk, yaşlı demeden esir muamelesi yapmış olmalılardı.

Demek ki Türkiye’de bunlar olmuş, biz farkedememişiz. Hayrettin efendi uyanık ya, o farketmiş.

İsrail ve ABD gibi kâfir ülkeler ve istihbaratları, D-8’leri kuran Erbakan’ı siyasî mevta (ölü) haline getirmek için Türkiye’deki işbirlikçilerini kullanmış olamazlar. Biz halüsinasyon görmüşüz.

Hayrettin efendinin bizi irşad etmesini beklemek gerekiyormuş.

*

Bir başka pejmürde halifemiz, emekli müftü Cemalettin Kaplan‘dı.

Erbakan’ın adamıyken, 12 Eylül Darbesi sayesinde, rakibi haline gelmişti.

Türkiye’de bile değil Almanya’da halifeliğini ilan etmişti. Ölünce yerine oğlu Metin geçti, “hilafet devleti” başsız kalmadı.

Ancak, bilenler biliyor ki, bu “az gelişmiş” halifeliğin perde arkasındaki kuklacıbaşısı, Almanya istihbaratı değildi, MİT‘ti..

MİT’in gediklilerinden (aktör Tamer Yiğit‘in kayınpederi) işadamı Murat Bayrak‘tı. (Tamer Yiğit şöyle diyor:  “Okuyanlar bilir Ecevit “3. Adam” kitabında [benim] kayınpederin MİT ajanı olduğunu yazmış [söyleyip yazdırmış].)

Erbakan’a Türkiye’de darbe vurmayı yeterli görmemişlerdi, (para kaynağı olan) Almanya‘da da “altını oymak”, teşkilatını darmadağın etmek için Cemalettin’i “gaza getirmişlerdi”.

*

Birilerini Hz. İsa ilan etmeye gelelim..

Bir İsa‘mız var, Hasan Mezarcı.. (Emekli İsa’mız Mehmet Ali Ağca‘yı saymıyoruz.)

Hayrettin efendiye bakılırsa, Hasan Mezarcı’nın şu sıralarda etrafında adam toplamaya çalışıyor olması gerekiyor.

Yabancı istihbarat teşkilatları da, akıl hastanelerinde yani tımarhanelerde kurulan örgütler oldukları, ajanlarını seçerken adaylardan “tımarhane yeterlilik belgesi” getirmelerini istedikleri için, Hasan Mezarcı’yla işbirliği yapmak için sıraya girmiş olmalılar.

Biz farkedemiyorsak suç bizim, Hayrettin efendi ne yapsın!

*

Ha, Hayrettin efendinin bir de Mehdî ilan etme keşf ü kerameti var..

Nazar değmesin, bu ülke Mehdîsiz de kalmadı.

En meşhurları Adnan Oktar..

Nurcuların bir bölümüne göre de (kendisi aksini söylediği halde) Bediüzzaman “beklenen Mehdi” idi. (Yani artık başka bir Mehdi gelmeyecek, “siyasal dinsiz” devletlerin istikbali kurtuldu.)

Hayrettin efendiye göre, Bediüzzaman’ın Mehdi olduğuna inanan Nurcuların “Allahuekber” diyerek birilerini boğazlamış olması gerekiyordu.

Adnan’ın da..

Ancak Adnan, Hayrettin efendiden de uyanık olduğu için böyle yapmadı..

Etrafında insan toplamasına topladı da, özellikle nisa taifesini toplamayı, onlarla çiftetelli oynayıp dans etmeyi daha çağdaş buldu..

İslam’ı bu yönde güncellemek için acayip atraksiyonlar icra etti.

Uzun süre keyfe mâ yeşâ, ferih fahur Mehdîlik yaptı, karışan görüşen olmadı.

Sonunda hakkındaki şikâyetler ayyuka çıktı, Arş’a kadar yükseldi, Mehdîliği değil fakat şüpheli sıfatıyla soruşturma konusu yapıldığı adi suçlardan dolayı tutuklandı.

Suçlandığı konular arasında Allahuekber diyerek adam boğazlama da, karı kızla televizyon ekranında dans etme de yok.

Bu şekilde dans etmek, Atatürkçü bir eylem olduğu için suç değil. Çağdaşlık.

*

Nerdeyse unutuyorduk, bu ülkenin bir de “Son Peygamber” s.a.s.’den sonra gelen bir (tuluatçı görünümlü) post-nübüvvet peygamberi vardı: İskender Evrenesoğlu.

Bu soytarı da, Türkiye’nin daru’l-harp olup olmaması gibi konularla ilgilenmemiş bulunmasından kaynaklanıyor olsa gerek ki, tıpkı Adnan Oktar gibi, Hayrettin efendinin radarına yakalanmadan gönlünce peygamberlik yaptı.

Karışan görüşen, hakkında istihbarat teşkilatlı, gizli servisli komplo teorileri üreten olmadı.

Gerçi 28 Şubat sürecinde ismi akredite zamane şeyhlerinden Ömer Öngüt’ünkiyle birlikte geçmişti.

Öngüt, Kemalistlerle ortak bir düşmana sahipti: Erbakan.

Bu yüzden, rejimperestlerin doğal müttefiki durumundaydı.

28 Şubat süreciyle ilgili belgelerden, darbeci taifesinin (BÇG vs.), siyasal İslamcılara karşı (ki siyasal İslamcılar daru’l-harp gibi konuları yok saymayanlardı) Ömer Öngüt ve İskenderkebapoğlu gibilerden yararlanılması yönünde karar aldıkları anlaşılıyordu.

Belgelere göre, bunlardan yararlanmak isteyenler ABD ve İsrail gibi kâfir ülkeler ve onların istihbarat örgütleri değildi.

*

Hayrettin efendinin “İslâm ve ümmet düşmanı kâfir ülkelerden ve istihbaratlarından aldıkları destek” ifadesine gelelim..

28 Şubat‘ta bunu kim yapmıştı?

Senin Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin MİT’i ile TSK’sı..

Türkiye’nin daru’l-harp olduğunu söyleyenler değil.

*

Karaman şunları da yazmış durumda:

Bir ülkenin ilk defa İslâm ülkesi vasfını kazanması Müslümanların veya İs­lâm düzeninin hâkim olması ile gerçekleştiğine göre bunları kısmen veya ta­mamen kaybeden İslâm ülkesi yeniden harb ve küfür ülkesine dönüşür mü?

Bu soruya cevap arayan müçtehitler ikiye ayrılmışlardır. Ebû Yûsuf, Muhammed gibi müçtehitlere göre bir İslâm ülkesinde İslâmî olmayan hüküm­ler (düzen) hâkim hale gelir, açıkça icra edilirse ülke yeniden küfür ve harb ül­kesi haline gelir. İmam Ebû Hanîfe’ye göre ise, bir İslâm ülkesinin harb ve kü­für ülkesine dönüşebilmesi için üç şartın birden gerçekleşmesi gerekir:

a) Ül­kede İslâmî olmayan hüküm ve uygulamaların açıkça icrası (başka bir düze­nin hâkim olması),

b) Ülkenin, aralarında bir başka İslâm ülkesi bulunmaksızın harb ülkesine bitişik hale gelmesi,

c) Müslüman veya zimmî olduğu için İs­lâm’ın kendilerine can ve mal güvenliği verdiği kişilerin bu güvenliklerinin or­tadan kalkması.

*

İmameyn’e (İmam Ebu Yusuf ve İmam Muhammed’e göre) göre, küfür kanunlarının/düzeninin hakim hale gelmesi, bir memleketin daru’l-harbe dönüşmesi için yeterli.

Ancak İmam-ı Azam Ebu Hanife farklı kanaatte.. İki şartın daha bulunmasını istiyor.

Ve, Karaman’ın (hakikat arayışının bir sonucu olarak mı, yoksa konformizmin risksiz ve asude iklimi heva ve hevesine hoş geldiği için mi, onu bilemem, Allah Celle Celalühû bilir) gönlünün Ebu Hanife’nin görüşünden yana olduğu açık.

Ancak, Türkiye söz konusu olduğunda o iki şartın da gerçekleşmiş bulunuğunu söylememiz gerekiyor.

*

Farzedelim ki İmam-ı Azam'ın şartlarına göre Türkiye daru'l-harb olmuyor, bu durumda Karaman'ın "Hayır, daru'l- harbdir" diyenlerin görüşüne yine de saygı duyması gerekir. 

Çünkü ortada İmam'ın içtihadına karşı başka müçtehitlerin içtihadı söz konusu.

Sürekli "Farklı içtihatlara saygı duyalım, tek doğru benimkidir demeyelim" diye yazan kim?

Hayrettin efendinin kendisi..

O zaman niye "Türkiye daru'l-harbdir" diyenlerin dayandıkları içtihatları yok sayıyor, laik (siyasal dinsiz) Türkiye Cumhuriyeti hesabına onları bir kaşık suda boğmak istiyorsun?

Bu çifte standart hangi fıkhî ve ahlâkî zeminden besleniyor?

*

Ebu Hanife rh. a.’in sıraladığı şartlardan ne anlaşılması gerektiği üzerinde biraz durmak gerekiyor.

İlk şarttan başlayalım..

“Ül­kede İslâmî olmayan hüküm ve uygulamaların açıkça icrası (başka bir düze­nin hâkim olması)” tam olarak ne anlama gelmektedir?

Mesela, yöneticilerin bir yandan devletin hukuk sisteminin temel ilkesinin Kur’an ve Sünnet’e bağlılık olduğunu (sözlü olarak) deklare ettikleri..

Diğer yandan da (uygulamada) kimi konularda Şeriat‘le çelişen hükümler koyup faaliyetlerde bulundukları durum ile, aynı yöneticilerin, resmen artık Kur’an ve Sünnet’i tanımadıklarını, onları çağdışı (veya faydasız, zararlı, uygunsuz) bulduklarını, yönetim ilkelerinin (Cengiz Yasası ya da Atatürk ilke ve inkılapları gibi) başka yerlerden alınacağını beyan etmeleri durumu, evet bu iki durum bir olur mu?

İlk durum günah işlemek anlamına gelirken, ikinci durum küfürdür.

İmam Ebu Hanife, bu iki durum arasında mutlaka bir fark görüyordur.

Ve Karaman’ın anlatımında bunun karşılığı yok.

*

İkinci şarta gelelim..

Bu şart, “Ülkenin, aralarında bir başka İslâm ülkesi bulunmaksızın harb ülkesine bitişik hale gelmesi” olarak gösteriliyor.

Burada Karaman’ın kafasının kısa devre yapmış olduğunu kabul etmek gerekiyor.

Buradaki harb ülkesinden (daru’l-harb) kasıt nedir? Savaşılan, harp edilen ülke midir?

Öyle olsaydı, İmam-ı Azam’ın daru’l-harbe dönüşme şartlarına fiilî savaşı da eklemesi, şartları dörde çıkarması gerekirdi.

Bunu yazmış olmamız sebepsiz değil, çünkü Karaman, aktardığımız ifadelerinden önce şunu da söylüyor:

“Bir ülkenin gayr-i Müslim ülke olması aynı zamanda harb ülkesi olmasını gerektirmez. Eğer bu ülkenin karşısında bir İslâm ülkesi varsa aralarında ateşkes, antlaşma, barış, İslâm’a göre de hayırlı olan bir amaçla işbirliği… ilişkileri içinde olmak caizdir. Bu ilişkiler kurulunca da o ülkeye karşı fiili savaş kuralları uygulanamaz.”

Buradan anlaşılıyor ki, Karaman, okuduklarını anlama bakımından sorunlu..

Çünkü, görüşlerini aktardığı imamlar, harb ülkesi kavramını gayrimüslim ülke anlamında kullanıyorlar, fiilen savaşılan ülke değil.

*

Üçüncü şarta gelelim..

Karaman, İmam-ı Azam’dan naklen, “Müslüman veya zimmî olduğu için İs­lâm’ın kendilerine can ve mal güvenliği verdiği kişilerin bu güvenliklerinin or­tadan kalkması”ndan söz ediyor.

Konunun uzmanı Prof. Ahmet Özel, bu şartı, TDV İslâm Ansiklopedisi için kaleme aldığı maddede şöyle ifade ediyor: “Ülkede ilk emanları üzere bulunan hiçbir müslüman veya zimmînin kalmaması.”

İkisi aynı şey değil..

İlk eman, Şeriat’in hakim olduğu zamanki emandır.

Eğer siz, Şeriatçı olduğunuzu beyan etmeniz durumunda cezalandırılıyorsanız (yani devletin/hükümetin zulmü ve tecavüzü ile karşılaşıyorsanız) böyle bir emandan söz edilemez (Mesela Türk Ceza Kanunu’nun, Özal’ın kaldırdığı 163. maddesini hatırlayalım).

“Önce bizim ilke ve inkılaplarımıza bağlı olduğunu, yani bizim tanrılaştırdığımız/putlaştırdığımız şahıs ya da topluluklara biat ettiğini açıklayacaksın, onlara bağlılık yemini edeceksin” deniliyorsa, yine önceki emanın izi ve tozu kalmamış olur.

*

Eman için tarihten de örnek verelim.

Resulullah s.a.s. Taif’e gidip oradan eza ve cefa ile kovulduğunda, Mekke’ye Mut’im bin Adiyy’in emanı ile girebilmişti.

Bu emanda, Resulullah s.a.s.’e, “Bizim putlarımız aleyhinde konuşmayacaksın, bizim inancımızı kabul etmek zorunda değilsin fakat saygı duyacaksın, saygısızlık etmeyeceksin, inancının propagandasını yapmayacaksın, düzenimizi/rejimimizi karalamayacaksın” vs. türünden şartlar koşulmamıştı.

Böylesi şartlar koşulduğunda, daha doğrusu, bir memlekette ancak böylesi dayatmalara boyun eğmeniz durumunda sizi bir nebze rahat bırakıyorlarsa, buna eman mı denir?

*

Tarihi bırakıp günümüze gelelim..

Günümüzde birçok ülkede (şayet Şeriatçı bir müslümansanız, İslamcı iseniz, ve de küfür “düzen”bazları ile açık ya da örtülü işbirliği yapmıyorsanız) gerçek bir can ve mal güvenliğine sahip olmanız mümkün değildir.

Çünkü, bu ülkelerin bir “deklare ettikleri hukuk sistemleri”, bir de perde arkasından yürüttükleri “gizli servis hizmetleri” ve hukuksuzluğu vardır.

Bu hukuksuzluk da, özel yasaları çerçevesinde hukukî kabul edilir.

İkincisi, bu ülkelerde “değişmeyen” Şeriat‘in aksine, “sabit bir kanunlar manzumesi” bulunmaz.

Güç sahiplerinin keyfine ve gündelik menfaat hesaplarına göre kanunlar yap boz tahtasına çevrilir.

Dolayısıyla, bugün bir emana sahip olsanız bile, aynı durumun yarın da devam edeceğinin garantisi yoktur.

Yani sizi, aciz ve zavallı bir sinek kabul edip dokunmayabilirler, fakat güçlendiğinizi düşünmeleri durumunda ümüğünüzü sıkar, nefes almanıza imkân vermezler, boğarlar.

(Üniversitede anayasa hukuku hocası Almanya’yı örnek vererek bize böyle anlatmıştı. Nazi eğilimli partilere yüzde 2-3 filan oranında oy aldıkları sürece siyaset yapma özgürlüğü tanındığını, palazlanmaları durumunda ise anayasa hukuku literatüründe “parti yasaklama rejimi” diye adlandırılan uygulamalara başvurularak kapılarına kilit vurulduğunu söylemişti.)

*

Karaman’ın yazısına dönelim..

Sözlerini şöyle sürdürüyor:

İlk müçtehitler zamanında nazarî olarak yürütülen bu münâkaşa, Moğol­ların İslâm ülkelerini istilâsı ile fiilî ve amelî bir saha bulmuş, o zamanda ya­şayan fıkıh bilginleri, istilâya uğrayan ülkelerin durumunu münakaşa etmiş­lerdir. Ebû Hanîfe’nin ileri sürdüğü şartlar açısından meseleye bakan Hanefî fukahâsının görüşlerini, 827/1424 yılında vefat eden Muhammed el-Bezzâz, meşhur Fetâvâ kitabında şöyle dile getirmiştir: “Bugün kâfirlerin elinde bu­lunan (eski dâru’l-İslâm) ülkeler, şüphesiz İslâm ülkeleridir… Kâfir idarecile­rin idareleri altında bulunan memleketlerde cuma ve bayram namazlarını kılmak caizdir… Kabul edilmiştir ki illetin (hükmün dayanağı olan vasfın) bir parçası kaldıkça ona bağlı olan hüküm de kalır. Bu ülkelerin Moğol istilâsın­dan önce İslâm ülkeleri olduğuna ittifakla hükmetmiştik. Onların ülkelere hâ­kim olmalarından sonra da ezan, cuma ve cemaatle namazın açıkça îfâsı, şerîatin gerektirdiği şekilde fetva vermek, hüküm vermek ve öğretim yapmak, onların idarecilerinin itiraz ve engellemeleri olmadan yaygın bir şekilde yü­rütülmektedir. Bu ülkelere harb ve küfür ülkesi demenin mesnedi ve delili yoktur.” Halvânî (v. 448/1056) şöyle demiştir: “İslâm ülkesi ancak küfür ah­kâmının (düzeninin) yürütülmesi, İslâm’ın hiçbir hükmü ile hükmolunmaması, yerin harb ülkesine bitişik olması, orada hiçbir Müslümanın ve zimmînin mal, can ve namus güvenliğinin kalmaması halinde harb ülkesine dönüşür; bu şartların hepsi birden bulunursa harb ülkesi olur. Delil ve şartlar birbirine karşı gelir, çelişirse ihtiyaten İslâm yönü ağır basar; yani ülke, İslâm ülkesi olarak kabul edilir…” (el-Bezzâz, el-Fetâvâ, Mısır, 13210, C. VI. s. 310 vd.)

*

Muhammed el-Bezzâz, “bugün” diye konuşuyor.

Onun “o gün”ünü dikkate almak gerekiyor.

Vefat ettiği tarih 1424..

1424 yılında İslam ülkelerindeki Moğollar artık müslümanlaşmış durumdaydılar.

İran’da İlhanlılar daha 1200’lerin sonlarında İslam’ı kabul etmeye başlamışlardı.

1300 sonları ve 1400 başlarında ise Timurlenk ortaya çıkmıştı. Müslümandı.

Bilindiği gibi Timur, kendisinin han ya da hakan olduğunu söylemiyordu. Cengiz neslinden gelen Moğol hanını yanında aksesuar kabilinden taşıyordu. Kendisi sadece “emir” unvanını kullanıyordu.

O günkü Moğol hanları da müslümandı.

Ayrıca, Muhammed el-Bezzâz, “Şerîatin gerektirdiği şekilde fetva vermek, hüküm vermek ve öğretim yapmak, onların idarecilerinin itiraz ve engellemeleri olmadan yaygın bir şekilde yü­rütülmektedir” diyor.

Sadece fetva verme değil, hüküm verme..

Yani Şeriat’in “mer’î (yürürlükteki) yasa” olması söz konusu..

*

Şimdi bir de bugünkü Türkiye’ye bakalım..

Bugünkü Türkiye’de Diyanet İşleri Başkanlığı Şeriat konulu bir hutbe bile okutamaz.

Nerde kaldı ki mahkemeler “Şeriat’e göre böyle” deyip hüküm versinler.

Kurnaz Hayrettin efendi reklamlarda 1300’lü, 1400’lü yılları gösteriyor, teslimatta ise kaşla göz arasında el çabukluğu ile Türkiye Cumhuriyeti’nin laikliğini (siyasal dinsizliğini) yutturma derdinde..

Değilse, neden böyle lafı eğip büküyor, insanların gafletinden (sorgulamasız okumasından) istifade etmeye çalışıyor?

*

Karaman, günümüz hakkında da konuşmuş..

Tabiî yine meseleyi yanlı ve tek yönlü, yanlış anlaşılmaya müsait şekilde aktarmış.

Başvurduğu kişi Abdülkerim Zeydan..

Şöyle diyor:

“Prof A. Zeydân yukarıdakine benzer görüşleri inceledikten sonra günü­müze gelerek yabancı hâkimiyetine girmiş İslâm ülkelerinde ezan, cemaatle namaz gibi bazı sembol hadiseler (İslâmî şiarlar), evlenme, boşanma gibi birtakım İslâmî hükümler cari oldukça bu ülkelerin İslâm ülkesi sayılması ge­rektiği kanaatini ileri sürmektedir. (Ahkâmu’z-zimmiyyîn ve’l-müste’minîn…, Bağdâd, 1963. s. 21)”

Karaman efendinin kafası burada da kısa devre yapmış, bu yüzden baltayı taşa vurmuş, Kadir Mısıroğlu çizgisine savrulmuş.

Laik/dinsiz devlete bir helal kulp uydurabilir miyim diye saçını başını yolarken, kafasını olmadık kayalara vururken farkında olmadan feleğini şaşırmış, “sömürgeci/emperyalist işbirlikçisi” zihniyeti savunmaya başladığını fark edemeyecek hale gelmiş.

*

Evlenme boşanma gibi İslamî hükümlerin yürürlükte olması şu demek oluyor:

Erkek, maddî imkânı yerindeyse, ve birden fazla kadını (onların velîlerinin onayıyla) kendisiyle evlenmeye ikna edebiliyorsa, dörde kadar evlenebilir, dilerse “Boş ol!” demekle de onları boşayabilir.

Yani Şeriat hükümleri geçerli olur.

Anadolu’da “Bekâra karı boşamak kolaydır” derler; “Boş ol!” demekle boşamanın mümkün olmasıyla iş bitmiyor, olayın bir de sosyolojik, ailevî, ekonomik vs. boyutları, mahalle baskısı gibi vecheleri var.

Ancak böylesi bir kapıyı tümden kapattığınızda da, boşanacak hale gelmeleri durumunda tarafların birbirlerini mahkeme kapılarında suçlamalarının, ayıplarını ortaya dökmelerinin, rezil kepaze etmelerinin önünü açmış oluyorsunuz.

Taraflar şerefli bir biçimde ve daha fazla örselenip yara bere almadan, büyük travmalar yaşamadan kendi yollarına gitme imkânlarını kaybediyorlar.

Günümüzde boşanma oranlarının, o “Boş ol!” demekle boşanmanın mümkün olduğu Şeriatlı zamanlara göre çok daha fazla olduğu da bir sır değil.

*

Böylece Hayrettin Karaman, dolaylı olarak, Şeriat’in aşağılandığı, tehlike olarak gösterildiği Türkiye gibi ülkelerin, kısmen de olsa uygulanabildiği sömürge ülkelerden daha kötü durumda olduğunu ileri sürmüş oluyor.

Kadir Mısıroğlu da buna benzer birşey demiş, “Keşke Yunan galip gelseydi, hiç olmazsa medreseler, şer’î mahkemeler vs. kapanmazdı” diye konuşmuştu.

* 

Mustafa Müftüoğlu’nun kitabının adı meşhurdur: Yalan Söyleyen Tarih Utansın!

Takımı 12 ciltten oluşan bir kitap..

Hayrettin Karaman’ın bazı yazılarına bakınca, insan, “Yalan Söyleyen Hayrettin Karaman Utansın” adlı bir çalışmanın da bu cesamette bir hacme ulaşabileceğini düşünmeden edemiyor.

Mesela “Devlet ve rejim: Devlet gemisi” başlığını taşıyan 12 Ocak 2017 tarihli yazısının ilk paragrafı şöyle:

Bir toprağın İslam vatanı (dâru’l-islam) olması Müslümanlar tarafından fethedilmesi ile gerçekleşir. Bir kere İslam vatanı olmuş bir yerin tekrar “küfür ve harb ülkesi”ne dönüşmesi mümkün müdür ve mümkün ise bu hangi şartlarda olur? Bu konu tartışılmış, farklı içtihadlar ortaya çıkmıştır. Bir başka yazıda açıklayacağımızda görülecektir ki, Hanefî müctehidlerine göre Türkiye İslam vatanıdır.

Hayrettin Karaman’ın bir başka yazısını heyecanla bekleyenler çıkabilir. Fakat, meseleyi tek araştıranın Hayrettin Karaman olmadığını da biliyoruz.

Türkiye’de bu mevzuda uzmanlaşmış bir isim var: Prof. Dr. Ahmet Özel..

Aşağıya, Özel’in konuyla ilgili bir makalesinden bazı bölümleri almış bulunuyoruz.

Özel, İmam-ı Azam, Ebu Yusuf ve İmam Muhammed’in konuyla ilgili kanaatlerini özetle aktarmış durumda.

Buna göre, Hayrettin Karaman’a inanacak olursak, İmam-ı Azam ile diğer iki müçtehit imamın Hanefî mezhebinden kabul edilmemeleri gerekiyor.

Daha doğrusu, Hanefî mezhebini Ebu Hanife rh. a. değil de, Hayrettin Karaman biliyor.

Her neyse..

Özel, konuyu şöyle özetliyor:

Fıkıh kitaplarında dârulislâm için “müslümanların hâkimiyeti altındaki yer” veya “müslümanların imamının (devlet başkanı) hüküm ve sultasının yürürlükte olduğu ülke”; dârulharp için ise “küfür yönetiminin hâkim olduğu ülke”, “kâfir liderin emir ve idaresinin yürürlükte olduğu ülke” şeklinde tarifler yapılmıştır.

İslâm hukukçuları devletin egemenlik sınırları, egemenliğin el değiştirmesinin sonuçları ve diğer devletler ve vatandaşlarıyla siyasî, hukukî ve ticarî ilişkiler gibi pratik sebeplerle devletin ülkesini tarif ve tespit ederken dünyayı iki kısma ayırmışlar; yasama, yürütme ve yargı yetkilerinin İslâmî otoritenin elinde bulunduğu ülkelere dârulislâm, bu yetkilerin müslüman otoritenin elinde bulunmadığı ülkelere de dârulharp adını vermişlerdir.

“Dârü’l-harp” terkibi her ne kadar ilk bakışta “kendisiyle dârulislâm arasında savaş halinin mevcut olduğu ülke” mânasını ifade ediyorsa da İslâm hukuku kaynaklarında “dârulislâm dışındaki ülkeler” anlamında ve bugünkü “yabancı ülke” tabirinin karşılığı olarak kullanılmıştır. İslâm hukukçularının ülkeleri bu şekilde ikiye ayırmaları ve yabancı ülkeleri dârulharp şeklinde adlandırmaları konusunda bazı Batılı müelliflerin ileri sürdüğü, müslümanların gayri müslimlere karşı sürekli savaş hali içinde bulundukları ve dolayısıyla dârulislâmın diğer ülkelerle münasebetinin savaş esasına dayandığı, söz konusu ayırım ve adlandırmanın da bundan kaynaklandığı şeklindeki iddia gerçeği yansıtmamaktadır. İslâm hukukundaki hâkim telakkiye göre gayri müslim milletlerle savaşın meşruiyet sebebi onların müslümanlara savaş açmalarıdır; yabancı ülkelerin dârulharp şeklinde adlandırılmasında da Ortaçağ boyunca milletlerarası münasebetlere hâkim olan tarihî ve siyasî şartlar etkili olmuştur. Müslüman hukukçular, mevcut ilişkileri yansıtan en bâriz özellik olarak bu ülkeleri genellikle dârulharp şeklinde adlandırmakla birlikte aynı anlamda “dârülküfr”, “dârüşşirk” ve diğer bazı tabirleri de yaygın şekilde kullanmışlardır.

Dârulislâm ve dârulharp terimleri iki ayrı devletin hakimiyet alanını ifade ettiğinden bir toprak üzerindeki hakimiyetin diğer devlete geçmesiyle ülkenin de hükmü ve adı diğerine dönüşür. Dârulharp sayılan bir ülke, halkının müslüman olması veya fetihten sonra orada İslâm hükümlerinin uygulanmasıyla dârulislâm haline gelir. Bu hususta fıkıh âlimleri arasında görüş birliği vardır. Ancak bir ülke yalnız fethedilmiş olmakla dârulislâm haline gelmez. Dârulislâm sayılması için yurt edinilmesine karar verilmesi, başka bir ifadeyle yönetici tayin edilerek İslâm ahkâmının uygulamaya konulması gerekir.

Dârulislâmın hangi durumlarda dârulharbe dönüşeceği konusunda İslâm hukukçuları arasında görüş ayrılıkları mevcuttur….

… hangi şartların gerçekleşmesiyle istilâ edilen yerlerin dârulharbe dönüşmüş olacağı hususundaki görüşler de şöyledir:

1.                                     Mâlikî ve Hanbelî fakihleriyle Hanefîler’den Ebû Yûsuf ve İmam Muhammed’e göre dârulislâm, içinde küfür ahkâmının uygulanmasıyla dârulharbe dönüşür. Bu görüş kıyasa dayanmaktadır; yani dârulharp İslâm hükümlerinin tatbikiyle dârulislâma dönüştüğüne göre dârulislâm da küfür hükümlerinin uygulanmasıyla dârulharbe dönüşür.

Ebû Hanîfe’ye göre dârulislâmın dârulharbe dönüşmesi için şu üç şartın gerçekleşmesi gerekir: a) İstilâ edilen yerde küfür ahkâmının (İslâm dışı hukuk düzeninin) uygulanması. b) Ülkede ilk emanları üzere bulunan hiçbir müslüman veya zimmînin kalmaması. c) Ülkenin dârulharbe bitişik olması.

Burada bir duralım.

Tabiî ki buradaki eman (emniyette olma), Şeriat çerçevesinde sahip olunan güvenceleri ifade etmektedir. Yoksa, Şeriat’in yani İslam ahkâmının hakim olması için çalışma durumunda emanın ortadan kalktığı köleleştirici bir sözde eman kastedilmemektedir.

Aynı şekilde bu eman, sözde hukuk devleti olan, fakat gizli servisleri eliyle hukuk dışı cinayetler vs. işlemeyi hukuka uygun kabul eden göstermelik hukuk devleti safsata ve sefil tiyatrosu ile de ilişkisizdir.

Bu çağdaş hukuk devleti tiyatrosu gerçek anlamda sadece egemenlerin çıkarlarını güvence altına alır ve yasalar, onların istikbal hesapları çerçevesinde yap-boz oyununa dönüştürülür.

Bu yasalar, en iyi halinde bile adaleti değil, egemenlerin ulusal/etnik/ırksal/zümrevi çıkar tanımları muvacehesinde menfaatperestliği (çıkar tapınmacılığını) temel alır.

Böylesi rejimler, yasaları keyfî biçimde değiştirmekle de yetinmez, çıkarı gerektirdiğinde kendi koyduğu yasaları gizli servis eliyle “ulus”undan da “gizleyerek” çiğner.

Böylesi sözde “hukuk” devletlerinin “gizli” gerçek yüzünde sadece Karaman gibiler gerçekten “eman” içinde yaşama mutluluğunu tadabilirler.

*

Prof. Özel’in sözlerine dönelim: 

Şâfiîler’e göre dârulislâm daha sonra istilâya uğramış olsa, hatta istilânın üzerinden uzun yıllar da geçse dârulharbe dönüşmez. Dârulislâmın dârulharbe kesinlikle dönüşmeyeceği şeklindeki bu görüş, mülkiyetin hukuken gayri müslimlere geçmeyeceği anlamındadır. Çünkü diğer üç mezhebin aksine Şâfiîler’e göre gayri müslimler istilâ ile müslümanların mal ve mülklerine hukuken sahip olamazlar. Ancak gerek bir İslâm ülkesini istilâ etmesi gerekse Şâfiîler’e göre savaşın sebebinin küfür olması göz önüne alındığında bu devletle savaş halinde bulunulacağı ve ülkenin siyasî ilişkiler açısından dârulharp sayılacağı açıktır. Nitekim halkının irtidad ederek istilâ ettiği ülke, İmâm Şâfiî’ye göre küfür hükümlerinin uygulanmasıyla dârulharbe dönüşür. Zira malların ve arazilerin mülkiyeti esasen irtidad edenlere ait olup bir el değiştirme söz konusu değildir.

(Ahmet Özel, “Klasik İslâm Devletler Hukukunda Ülke Kavramı ve Günümüzdeki Durum: İbn Teymiyye’nin Mardin Fetvası ile Benzeri Diğer Bazı Fetvalar”, M.Ü. İlâhiyat Fakültesi Dergisi, 43 (2012/2), s. 43-45.)