ATATÜRKÇÜ PUTPERESTLİK VE CEMAATSİZ CUMHURİYET

 

Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem gelecekle ilgili haberler vermiş, istikbalde neler olacağını bildirmiştir.

Kendisini Atatürk (Türkler’in atası) soyadına layık gören Ali Rıza ile Zübeyde oğlu Mustafa’nın da gelecekle ilgili sözleri var.

Örnek verelim..

Rasulullah s.a.s. mesela dönemin süper gücü Bizans’ın (Roma İmparatorluğu’nun) başkenti İstanbul’un Müslümanlar tarafından fetholunacağını müjdelemiştir.

Aynı şekilde ahir zamanda (kıyamet öncesinde) Yahudiler’in Filistin’de devlet kuracaklarını da haber vermiştir.

Ali Rıza oğlu Mustafa’nın da gelecekle ilgili öngörüleri var.

En başta geleni, ilan ettiği Cumhuriyet’in ilelebet yaşayacağı iddiası.

*

Ali Rıza oğlu Mustafa’nın Cumhuriyet’le ilgili öngörüsü ya da müjdesini (Kehanet diyen de çıkabilir) sarsılmaz bir imanla tasdik edenlerin, Peygamber Efendimiz s.a.s.’in (henüz gerçekleşmemiş olan) bildirimlerini kabul etmekte zorlandıkları görülüyor.

Mesela Mehdî meselesi..

İranlılar’ın kabul ettiği türden (çocukken kaybolup da sonradan ortaya çıkacak olan) bir Mehdî inancının saçmalık olduğu ortada..

Fakat, İran Şiası ortaya çıkmadan önce de Mehdî düşüncesi vardı, çünkü hadîslerde yer alıyordu.

(Mukaddime’yi okumadan İbn Haldun’un Mehdîlik düşüncesi hakkında gevezelik edenlerin zannının aksine İbn Haldun “Mehdî kesinlikle çıkmayacaktır” diye birşey söylemiyor. Onun sorunu, ulaşım ve iletişim, sanayi ve teknoloji alanlarında yaşanacak “devrim”lerle geleneksel toplumsal dinamiklerin ve o günün sosyolojisinin etkisini kaybedeceğini bilebilecek durumda olmamasıydı. Olaya o günün dünyasını ve toplumsal yapısını analiz için geliştirdiği teorisi çerçevesinde baktığı, sosyolojik zeminin değişeceğini öngöremediği için Mehdî hadîslerini anlamakta zorlanıyordu.)

Evet, Rasulullah s.a.s.’in İslam’ın geleceği ile ilgili haberlerine inanmak istemeyen tiplerin Ali Rıza oğlu Mustafa’nın “ilelebet”li müjdesini sarsılmaz bir imanla tasdik ettiklerini görüyoruz.

Ali Rıza oğlu Mustafa’nın laflarına imanları tam.. “Atatürk’ün şu sözü de yanlıştır” dediklerine şahit olamıyoruz.

Fakat Peygamber Efendimiz s.a.s.’in sözleri (hadîsleri) mevzubahis olunca kem kümlerin, “ama”ların, “lakin”lerin haddi hesabı yok.

*

Bu tipler, Ali Rıza oğlu Mustafa söz konusu olunca “Gaybı ancak Allah bilir, ve peygamberlerden dilediğine bildirir.. Atatürk gayb olan geleceği nerden bilecek de Cumhuriyet’in geleceği hakkında bilgi verecek?!” demiyorlar.  

“Atatürk olsa olsa bir kâhin gibi gelecekle ilgili ‘atmasyon’lar yapabilir. Ancak, gelecekle ilgili kâhince kehanetleri tasdik etmek (İslam’a göre) küfürdür.. Atatürk’ün gayb haberleri türünden gelecekle ilgili sözlerini tasdik etmek şirktir.. Bu, ona, geleceği bilen Tanrı konumunu yakıştırmaktır” da demiyorlar.

Mesela, böylesi şirk, gayb vesaire konularında dili pabuç gibi uzun olan çırılçıplak uyarıcı pozlarındaki Yaşar Nuri soytarısı konu Atatürk olunca dut yemiş bülbül, süt dökmüş kedi gibi süklüm püklüm oluyordu.

O akademik kahramanlığından, cengâverliğinden geriye sadece Atatürk’e sıdk u sadakatle iman ve teslimiyet kalıyordu.

Öldü gitti, fakat yeri boş kalmadı.. Cübbeliler, Develili Darwin Mustafalar, Mehmet Okuyan’lar yerini doldurmak için çırpınıyorlar.

*

Yaşariyye (Yaşarnuriyye) tarikatının bu yeni şeyhlerinin  “Mevzubahis olan Atatürk’se iman da, küfür de, şirk de, gayb hassasiyeti de teferruattır” modunda gevezelik ettiklerini görüyoruz.

Milleti “Atatürk gaybı bilemez.. Atatürk de şirk konusu olabilir.. Atatürk’ü fazla abartmak da şirktir.. Bugünün Atatürkçülük söyleminde şirk olan unsurlar var” diyerek uyarmıyorlar.

Tam aksine, bunların “tarikatsız”ları, “Allahu Teala’ya şirk koşacaksanız bu sadece Atatürk için olmalı, Atatürk’ün yanı sıra şunun bunun da putlaştırılması kabul edilemez, Allahu Teala’nın tek ortağı Atatürk olabilir” modunda konuşuyorlar.

Tarikatçıların hali de ortada.. Mesela Haydar Baş belası..

Öldü, kutbu’l-aktab, seyyid, velî ilan ettiği “ata”sına kavuştu.. Birlikte haşrolup aynı yerde misafir edileceklerinden şüphe edilemez.

Onların ahirette kuracakları “dergâh”ın müntesibi olmalarını sağlayacak “intisab/bey’at” ahd ü peymanını dile getirmek için sıraya giren diğer tarikatçılar Cübbeli şaklaban ile Cevat Akşit gibi isimler.

Siyasetçileri hiç saymayalım.. Onlar, “Biz de Atatürkçü’yüz.. Hatta en hakiki Atatürkçüyüz” demekle meşguller. (Erbakan zekî ve uyanık bir adamdı, hiçbir zaman “Ben Atatürkçüyüm” demedi, “Ben Atatürkçü olmam, fakat Atatürk yaşasaydı bana biat ederdi, Erbakancı olurdu” dercesine “Atatürk yaşasaydı Refah Partili olurdu” diye konuştu.)

*

Cemaat ve cumhuriyet meselesine gelelim..

Cemaat kavramı Rasulullah s.a.s.’in hadîslerine dayanır.. Cumhuriyet ise, Batılılar’ın kullandığı “republic” kelimesine karşılık olarak icat edilmiştir..

İthaldir..

Cemaat kavramını kullandığınızda “müslümanca” düşünmüş olursunuz.. (Yazarın biri “Müslümanca Düşünme Üzerine Denemeler” diye bir kitap yazdı, bunu denedi, fakat denediğiyle kaldı, siyasal konularda müslümanca düşünmeyi başaramadan öldü gitti. Ona “laikleştirilip güncellenmiş müslümanlığın” yürüyüşü yetti.)

Evet, cemaat kavramını kullandığınızda “müslümanca” düşünmüş olursunuz, cumhuriyet kavramını kullandığınızda ise bir Batılı gibi.

(İşte bu yüzden, merhum Bediüzzaman’ın cumhuriyet övgüsünden hareketle cumhuriyetçilik yapan Nurcular’ın İslam anlayışı da özü itibariyle Siyasal İslam’dır, siyasal bir boyuta sahiptir.. Fakat “Ol mahiler ki derya içreler deryayı bilmezler” hesabı neyi niçin nasıl savunduklarından haberleri yok. Evet, cumhuriyetçilikte bir Batı etkisi de söz konusu..)

*

Fıkıh kitaplarında cumhur kelimesi “bir topluluğun çoğunluğu” anlamına gelecek şekilde kullanılmıştır (cumhûrü’l-ulemâ: alimlerin çoğunluğu), fakat esas itibariyle “yığın, topluluk, birikinti” demektir.

Risale Sözlüğü şu anlamları vermiş:

“Halk topluluğu. Hey'et, takım. Aynı kararı veya hükmü kabul edenler. * Âlimlerin çoğu, ekseriyeti. * Seçimle idare edilen devlet. * Bir yere toplanmış kum, toprak.”

“Cumhuriyet”e gelince.. Cumhurluk demek oluyor. Serbestiyetin serbestlik, aleniyetin alenilik olması gibi.

Yani (sözlük anlamı itibariyle) yığınlık.

Evet, cumhuriyeti (duruma göre) insanların yığın haline getirilmesi olarak da görebiliriz.

*

Ancak, zihniyet düzeyinde olay farklı..

Cumhuriyet, cumhurun (yığınlaşmanın, yığın olmanın), bir tür ideolojiye (dinin yerine ikame edilen inanca) dönüştürülmesi demek oluyor.

Böylece “cumhur”luk bir “değer” halini alıyor, meşruiyetin (meşru oluşun, meşruluğun) yegâne temeli ya da ölçütü konumuna getiriliyor.

Cumhur, cumhur olarak kalsa sorun yok, fakat cumhuriyet adı altında ideale ya da egemen zihniyete dönüştürüldüğünde putperestlik iyot gibi açığa çıkıyor, yığının kendi kendisine tapınması (kitlesel hevanın tanrı/ilah edinilmesi) felaketi yaşanıyor.

Öyle ki, yığınlığını (kitleselliğini) doğruluk ölçütü (değer) kabul eden cumhur, artık laf dinlemez hale geliyor:

“Hevâsını (nefsânî arzularını) kendisine ilâh edinen kimseyi gördün mü? Böyleyken sen ona (avukatlığını yapıp savunmak suretiyle) vekil mi olacaksın?

“Yoksa onların çoğunun (vahyi, peygamberlerin tebliğini) dinleyeceklerini veya akıllarını kullanacaklarını mı sanıyorsun? Oysa onlar ancak hayvanlar gibidir, hatta yol bakımından daha sapıktırlar.” (Furkan, 25/43-44)

*

Evet, İslam nazarında ekseriyeti (çoğunluğu) teşkil etmenin, “cumhur” olmanın bir önemi yoktur.

Dolayısıyla (cumhurluğu değer ölçüsü haline getiren) cumhuriyet zihniyeti (cumhuriyetçilik) de önemsizdir.

Önemli olan, Fatiha Suresi’nde belirtildiği gibi, sırat-ı müstekîm üzere olmaktır.

Sırat-ı müstekîm ise, vahyi dinlemeyen, aklını da kullanmayan hayvanlaşmış yığınların, kalabalıkların, toplulukların oylarıyla değil, Allahu Teala’nın “nimet verdiği” kulları olan peygamberlerin irşadıyla bilinir.

(Burada bir parantez açalım.. Akıl düşmanlığı yapmayı marifet zanneden ahmakların zannının aksine, akıl ile iman çelişmez.. Tam aksine akıl, insanı imana götürür. Akıl, ancak Atatürkçülük vs. gibi zırva ideolojilerle çelişir. Hayvanlar, âkil baliğ olan insandaki gibi bir akla sahip olmadıkları, en iyi ihtimalle üç dört yaşındaki çocuk zekâsına sahip bulundukları için eylemlerinden mesul değildirler, fakat âkil baliğ olan insan, kendisine verilen, hiçbir hayvanda bulunmayan akıl nimetine nankörlük ettiği için, yolca hayvandan daha kötüdür. Çünkü mazereti yok. Hayvanlardan bahsetmişken Bediüzzaman’ın cumhuriyetperverliklerini mükâfata layık gördüğü karıncalardan söz etmek de uygun olur. Aslında karıncalar arasındaki işbölümünün cumhuriyetçilikle bir ilgisi bulunmuyor. Bir cumhuriyette görülen her işbölümü ve dayanışma bir krallıkta da pekâlâ mevcuttur. Cumhuriyetçilik yapan Siyasal İslamcı Nurcular ayet ve hadîslerden yani normdan değil de olgudan ideoloji üretmeye çalıştıklarını anlamalıdırlar. Evet, Bediüzzaman büyük bir alim, mübarek bir zat.. Fakat her sözünü ayet ve hadîs gibi kutsal kabul etmek gerekmiyor. Peygamberlerin bile içtihatlarında hata yapabildiklerini unutmamak önem taşıyor. Ulemanın çok iyi niyetle söylediği sözler bile bazen batıl düşüncelerin revaçta tutulması için istismar edilebilir. İstismara kapalı olan sadece Allahu Teala’nın kelamıdır. Çünkü Allahu Teala her anımızı, herşeyi, geçmişimizi geleceğimizi bilir, hangi sözün nasıl algılanacağını, nasıl istismar edilebileceğini de.. İşte o yüzden, kâfirler Kur’an’ı istismar etmeyi başaramazlar, böyle bir maksatla bir ayeti dillerine doladıklarında onlara bir başka ayetle karşılık vermek mümkündür. Zayıf akıllılar ve ahmaklar bunu çelişki gibi görür. Oysa Allahu Teala kitabını, istismar edilemeyecek ve batıla payanda yapılamayacak şekilde indirmiştir. Bu yüzden kâfir, Müslüman’ın karşısına Kur’an’la çıkamaz, Kur’an karşısındaki tek tutumu ona düşmanlık olabilir. Yakmaktan başka çaresi yoktur. Aynı şekilde Rasulullah s.a.s.’in hadîslerini de istismar edemezler.. Fakat gâvur sana İbn Arabî ile gelir, Ibn Arabi Society’yi kurar, İbrahim Kalın’ı bile ona onur üyesi yapar. Said Nursî ile gelir… Fethullah Gülen ise zaten emirlerine amadedir. Rasulullah s.a.s.’e sıra gelince ise onun için çirkin karikatürler çizer.)

*

“Müslümanca düşünme” cumhur ve cumhuriyet kavramlarıyla değil, “cemaat” kavramı ile olur.

Cemaat konulu önceki yazılarda dile getirdiğimiz gibi, bugün Türkiye’de (Huzeyfe hadisinin gösterdiği üzere) cemaat yoktur, fakat cumhur ve cumhuriyet mevcuttur.

Cumhur (yığın, kalabalık) var, fakat cemaat yok.

Cumhuriyet’te önemli olan cumhurun (yığının, yığınlaşmanın) kendisi iken, Cemaat’te (ümmetin, başında halife bulunan birleşik/tefrikasız küresel devletinde) önemli olan Şeriat’e (Kitap ve Sünnet’e) bağlılıktır.

Cumhur, ilah/tanrı edindiği kitlesel/yığınsal heva ve hevesini, arzu ve tutkularını, kolektif kibir ve toplumsal nefsaniyetini “anayasa” adı altında kitap haline getirebilir, kendi kitabını kendisi yazabilir, buna cumhuriyet (cumhurluk) adını verebilirken, Cemaat, kitap olarak Allahu Teala’nın vahyi olan Kur’an-ı Kerîm’i esas alır.

Evet, cemaat ile cumhur arasındaki fark budur.

Mesele cumhur (yığın) olmaktan çıkıp cemaat olabilmekte.

Cumhur, kendisini değer ölçütü haline getirip cumhuriyetten söz ederken Cemaat, cemaatiyet davasından uzak durur, cemaatiyetçilik yapmaz. Onun davası îlâ-yı kelimetillahtır, Allah’ın sözünü yüceltmedir.

Bir kum yığını bile (Risale Sözlüğü’nde belirtildiği gibi) cumhur olabilir, fakat, “hak” üzere olmadıkça insan yığınları cemaat olamazlar.

Cumhurdurlar elbette, fakat cemaat değildirler.. Kumdan bir farkları olmaz.

*

Nitekim cumhurun cumhuriyetçiliği bazen cumhuriyet namına tek bir lidere perestiş halini alabilmektedir..

Türkiye’de olduğu gibi..

Evet, Türkiye’de “Atatürk ilke ve inkılapları” var, fakat “cumhur ilke ve inkılapları” yok.

Şayet Türkiye’deki cumhuriyetçilik sahici bir cumhuriyetperverlik olsaydı, bugün Atatürk ilke ve inkılaplarından değil, “cumhur ilke ve inkılapları”ndan ya da “cumhuriyet ilke ve inkılapları”ndan söz ediliniyor olacaktı.

Oysa hepimiz biliyoruz ki Türkiye’de cumhur ya da cumhuriyet “ilke ve inkılapları” değil, Atatürk ilke ve inkılapları mevcuttur.

*

Bütün bir millet (cumhur), bu ilke ve inkılaplara kul ve köle edilmiştir.

Osmanlı Devleti’nde böyle birşey yoktu.. Hiçbir zaman Osman Gazi ilke ve inkılaplarından söz edilmedi.

Tam aksine Şeriat (hukuk) karşısında padişah ile tebaa (halk, cumhur) aynı konumdaydı.

İşte Sultan Abdülhamid buna dayanılarak padişahlıktan indirildi.. Çünkü o,  Şeriat (hukuk) üstü değildi, Şeriat koyucu (Şari, yasa koyucu, yasama mercîi) makamına çıkarılmamıştı.

Devletin yazıya geçirilmemiş anayasası (esas teşkilat hukuku) şayet Şeriat değil de keyfî Abdülhamit ilke ve inkılapları olsaydı, tahtından hangi hukuk ilkesine dayanılarak indirilebilirdi?

Kendisine Atatürk soyadını layık gören Ali Rıza oğlu Mustafa’nın cumhuriyetine gelince.. Bu öyle bir cumhuriyet ki, mer’iyetteki yasalar manzumesine göre onu bin yıl yaşasa bile taht misali koltuğundan indirmek mümkün değildi.

Çünkü Atatürk’ü Atatürk ilke ve inkılaplarına göre hesaba çekmek mümkün değil..

Adam isterse yeni ilke ve inkılaplar ihdas edebilir.

Her gün yeni bir ilke ve inkılap icat etmek onun keyfine kalmış.

Evet, aslında Türkiye’de cumhur'un (anayasal düzende) adı var, kendisi yok.

Sadece Atatürk (Ali Rıza’nın oğlu Mustafa) var.

Kutlanılan cumhur-iyetin içyüzü bu.

Cumhurun çıkıp "Yeter artık bu Atatürk ilke ve inkılaplarına kulluk ettiğimiz, artık cumhur ilke ve inkılapları hayata geçirilsin" diyemediği bir siyasal sisteme cumhuriyet yerine Atatürkiyet demek daha isabetli olmaz mı?

İsteyen Mustafaviyet veya Kemaliyet tabirlerini de kullanabilir.

Türkiye'de cumhurun eli kolu, ayağı bacağı, ağzı dili Atatürk ilke ve inkılapları ile bağlı kaldığı sürece bu ülkeye Türkiye Cumhuriyeti Devleti yerine Türkiye Atatürkiyeti Devleti demek daha dürüstçe ve mantıklı bir adlandırma olur gibi görünüyor.