ŞERİAT KARŞITI “SÖZDE” MÜSLÜMANLAR

 

Medyamızın araştırma ve inceleme mahsulü bilgilendirici yazılar kaleme alan muharrirlerinden Mustafa Özcan’ın fikriyat.com’daki son yazısında şu ifadeler yer alıyor:

“… bir ankette ülkemizde şeriat isteyenlerin oranının yüzde 16.8’de kaldığı görüldü. Yapılan ankette laik yönetim yani pozitif [yürürlükte olan] hukuku isteyenlerin oranı ise yüzde 83.2 olarak kayda geçti, belirlendi. … Burada halkın pek bir kabahati yok. Zira karşıt propaganda ile beyinleri yıkanmış ve çelinmiştir. Bu açıdan sahih yolla İslam telakkisine mazhar olamayan kişi nasıl ki sorumlu tutulamazsa keza şeriat aleyhinde gece gündüz propaganda altında kalan, kafası ütülenen adeta fikri ve kültürel radyasyon kapan kesimler de tam olarak suçlu kabul edilemezler. Ama yine de anlama gayretini terk etmemeleri gerekir. Halkın bu çarpık algısından sorumlu olanlar ise tesir mevkiinde olan kesimlerdir. Eski usul kitaplarında güzel bir tanım ve kaide vardır. Der ki: El Hükmü ale’ş şey’i fer’un min tasavvuruhi. Bir şey hakkında hüküm algıya göredir. Hükmü düzeltmek için algıyı düzeltmek gerekir. Dolayısıyla şeriat hakkında doğru cevap alabilmek için algıyı düzeltmemiz gerekiyor. Bu da bilenlerin vazifesidir.”

*

“Burada halkın pek bir kabahati yok” demek ve yanıltıcı propagandanın varlığını halkın kabahati için mazeret haline getirmek doğru değildir.

Doğrusu şudur: Halk, bu yanıltıcı propaganda ile imtihan olunmaktadır.

Ayrıca, Şeriat’i değil de laik (siyasal dinsiz, yerine göre tümden dinsiz) yasaları isteyenlerin her birinin durumunu tek tek tam olarak bilmiyoruz ki..

Mustafa Özcan’ın sözleri, Şeriat’i (Allah ve Rasulü’nün hükümlerini) değil de laikliği (mevcut yöneticilerinin kararlarını) tercih eden (ve böylece onları tağut ve tapılan birer put haline getiren) insanların hiç İslamî tebliğe muhatap olmadıkları, Şeriat’in ne anlama geldiğini hiç bilmedikleri varsayımına dayanıyor.

Böyle midir?

*

Daha geçen haftalarda Cumhurbaşkanı Erdoğan “İslam'ın hayata dair kurallarının bütününü temsil eden Şeriat'a düşmanlık dinin kendisine husumettir” dedi mi?

Dedi!

Bütün millet duydu mu?

Duymadıysa bile duyacak durumdaydı.

Özellikle de Şeriat karşıtı olanlar bu sözleri duydular, çünkü malum Şeriat karşıtı cephe hemen bu sözleri üzerinden Erdoğan’a yüklendiler.

İmdi, o Şeriat karşıtı kesimler, Erdoğan aleyhindeki propaganda çerçevesinde hışımla aktarılan bu sözleri duyunca bir gerçeği öğrendiler mi?

Öğrendiler!

Bir mazeretleri kaldı mı?

Kalmadı!

Şahsen, Şeriat karşıtlığı konusunda Türkiye’de bilgisizlik mazeretinin arkasına sığınabilecek pek fazla kimse bulunduğunu zannetmiyorum.

Bal gibi biliyorlar.

*

Sahih yolla İslam telakkisine mazhar olamayan kişilere gelince..

Alaska’da kar yığınlarıyla inşa edilmiş buzdan evde televizyonsuz internetsiz yaşayan bir Eskimo ya da Japonya’nın küçük adalarından birindeki balıkçı köyünde dünyadan habersiz hayat süren balıkçı için (hâlâ böyle birileri kaldıysa) sahih yolla İslam telakkisine mazhar olamamadan söz etmek mümkün olsa da, Türkiye’de yaşayan birinin Şeriat’in ne olduğunu bir şekilde duymamış olması ihtimali çok düşüktür.

Gerçeği duyduğun zaman, o gerçeğe aykırı yalanların çokluğu, fazlalığı ve yoğunluğu bir önem taşımaz.

Hak gelince batıl zail olur..

Bir konuda bin kişi yalan söylese, bir kişi de doğruyu dile getirse, senin için mazeret kapısı kapanır.

“Onlar, ille de Allah’ın ve meleklerin, bulutların gölgeleri arasından çıkıp gelmesini ve işin bitirilmesini mi bekliyorlar! Bütün işler Allah’a dönecektir!” (Bakara, 2/210)

Bu insanlar üç kuruşluk menfaat söz konusu olduğunda herşeyden haberdar olup bala üşüşen sinekler gibi ona koşuyorlar, başka insanları dolandırıp “kazıklamak” için akla hayale gelmeyen yollar icat edebiliyorlar da, bir tek Şeriat söz konusu olunca mı dünyadan habersiz angutlar, Afrika’nın maymunları gibi boş beyinli embesiller haline geliyorlar?!

*

Mustafa Özcan’ın “Halkın bu çarpık algısından sorumlu olanlar ise tesir mevkiinde olan kesimlerdir” şeklindeki sözüne gelince..

Erdoğan, söz konusu (gayet veciz) açıklamasıyla üzerinden vebali (bir ölçüde) attı.. (Bir kere söyleyip bırakmaması gerekiyor, o ayrı.)

Fakat Diyanet İşleri Başkanlığı niye susuyor?

Altmış küsur yaşıma geldim, daha bir cuma hutbesinde Şeriat kavramı üzerinde durulduğunu görmedim.

Milletin büyük çoğunluğunun bu konudaki cehaleti, hadsizliği, küstahlığı, inkârcılığı, dalaleti ve sapıklığı bilindiği halde Diyanet niye bu konuda susuyor?

Yayınladıkları doğru dürüst kimsenin okamadığı kitaplarda Şeriat hakkında bilgi vermeleri, onları sorumluluktan kurtarmaz.

Cuma hutbelerinde bu meseleyi döne döne, milletin kafasına vura vura, bıktıracak kadar çok tekrarlayarak anlatmak zorundadırlar.

Çünkü itikat, amelden önce gelir.. Şirkin ve küfrün olduğu yerde amellerin faziletinden bahsetmek çok büyük bir değer taşımaz..

Önce insanların imanını kurtarmak gerekiyor..

Şeriat’e karşı olduğunu söyleyen adamın, ilgili ayetleri reddetmiş olduğu için küfre düşeceği açıkken, bu meseleye hiç girmemek nasıl mazur görülebilir?!

*

Evet, bu gerçek döne döne anlatılmalıdır.

Türkiye’deki Selanikli Mustafa Atatürk putlaştırmacılığı, “Selanikli’den ilkokul birinci sınıfta bahsetmiştik, kâfidir, her sene aynı teraneyle kafa şişirmeyelim, yeni şeyler öğretelim, yüz yıl öncesine takılıp kalmayalım” diyor mu?!

Her ders kitabının başına besmele gibi Selanikli fotosu niye konuluyor?

Devlet erkânı “Bu milli bayramda Selanikli’yi türbesinde/yatırında rahat bırakalım, bir kerecik de gitmeyelim” diyorlar mı?!

Selanikli’nin adı ağızlarında besmele..

Peki sen Diyanet olarak neden bir kerecik olsun, evet bir kerecik olsun Şeriat konulu hutbe okumuyorsun?

*

Sadece onlar mı?!

Hoca, üstad, mürşid, allame-i cihan geçinen yazar çizer hırdavat taifesi de aynı durumda (İstisna durumundaki birkaç ismi tenzih ediyoruz).

Gerisinin dilindeki vird-i zeban (rejimin hoşuna giden) sahte ahlâk edebiyatı, çoğu riyakârlıktan ibaret dostluk, kardeşlik, medeniyet, kültür, millilik, yerlilik vs. vs. laga lugası..

Tamam bunlardan da bahsetsinler de, Şeriat'i unutmadan, unutturmadan..

*

Sahih yolla İslam telakkisine mazhar olamama meselesi hakkında şunu da söyleyelim:

Bu, kişinin kendi ihmalinin sonucu olmamalıdır.

Mesela kilisede dinî eğitim alan bir hristiyanı düşünelim.. İslam hakkında duyduklarıyla yetinir, bir camiye ya da müftülüğe gidip İslam hakkında sorular sormazsa, veya bir kitapçıdan İslamî kitapları alıp okumaz, televizyon, radyo ve internet vasıtasıyla bilgi edinmezse, tanıdığı müslümanlardan malumat edinmezse mesuliyetten kurtulamaz.

Aynı durum, Şeriat karşıtı “müslüman”lar için de söz konusudur.

İşin doğrusu, bunlar (ekall-i kalîl istisnalar dışında) “kendini müslüman zanneden veya öyle gösteren” kâfirler ve münafıklardır.

İçlerinden mazur görülebilecek durumda olanların oranı yüzde 1’i bulur mu, emin değilim.

Kendimizi aldatmayalım..

Biz de bu toplumda yaşıyoruz.. İnsanları tanıyoruz.. Bu devletin okullarında okuduk, “Şeriat karşıtı müslüman” olduğunu söyleyen madrabazların ciğerlerinin röntgen filmlerini inceleme fırsatı bulduk.

*

“el-Hükmü ale’ş-şey’i fer’un min tasavvurihî” kaidesine gelince..

Mustafa Özcan bu kuralı yanlış yorumluyor.

Bundan hareketle “Bir şey hakkında hüküm algıya göredir” demek doğru olmaz.

“Bir şeyin hükmünün onun tasavvurunun fer’i/parçası/uzantısı olması” başka birşeydir.

Ne demek istediğimizi şöyle bir örnekle açalım: Mesela kivi denilen meyveyi ilk defa gören ve onun hakkında bilgisi olmayan bir kişinin onu patates gibi bir sebze tasavvur ettiğini varsayalım. Buna bağlı olarak onun pişirilmesi gerektiği hükmünü verecektir. Çünkü, hüküm tasavvurun fer’idir/uzantısıdır, parçasıdır. Ancak bu hüküm, “Hüküm algıya göredir” denilerek “tutarlı, mantıklı ve haklı” ya da “mazur, masum” gösterilemez.  

Mübarek, bıçağı al, şunu bir kes, tadına bir bak!

Evet, kişi, bir konuda kendi tasavvuruna göre hüküm verir, fakat bizim onun bu akıl yürütüşü (tasavvurundan hareketle verdiği hükmü) hakkında hüküm verirken onun bu yanlış hükmünü “Hüküm algıya göredir” diye mazur görmemiz gerekmez.

Eğer böyle olsaydı, mahkemelerdeki bütün süjektif iddialar (hükümler) algılardan hareketle meşru ve masum gösterilir, kimse için “haksız ve suçlu” hükmü verilemezdi.

*

Birşey hakkında doğru hüküm, o şeyin “nefsü’l-emr”de (işin aslında) ne olduğuna, o şeyin “kendinde şey” olarak ne anlam ifade ettiğine göre verilir.

Dolayısıyla kişi, bir konu hakkında “taklid” (başkalarının kuyruğuna takılma) tavrı sergileyerek kendisini sorumluluktan kurtaramaz. “Tahkik” ehli olmak zorundadır.

O yüzden Mutezile uleması, taklid ehlinin (bırakın küfrünü mazur görmeyi) taklidî imanını bile geçersiz saymıştır.

Ehl-i Sünnet’e göre ise, taklidî iman sahibi kişi, her ne kadar imanı geçerli olsa da, büyük günah sahibi durumundadır.

Araştırmadan, düşünmeden, "Uydum hazır olan kalabalığa" babından sırf "Atalarımızdan, büyüklerimizden böyle duyduk" diyerek iman sahibi olan, hakkı savunan kişi bile bu durumda olursa, hak söze kulağını tıkayıp yalan yanlış propagandalara teslim olup Şeriat’e karşı çıkma gibi bir küfür sözü söyleyenlerin durumu ne olur, düşünmek gerekir.

Üç kuruşluk menfaati söz konusu olunca herşeyi en ince ayrıntısına kadar araştırıp inceleyen “Şeriat muhalifi” maymun akıllılar için mazeret aramaya değmez!

*

Tevbe Suresi’nin 31’inci ayetinde, Yahudi ve Hristiyanlar’ın haham ve rahiplerini “rabler” edindikleri bildiriliyor.

Önceden hristiyan olan Adiyy bin Hatem r. a. (meşhur Hatem-i Taî’nin oğlu), Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem’e “Biz onlara tapmıyorduk” deyince mealen “Onların meşru/helal dediklerini helal, uygunsuz/yasak/haram gördüklerini de haram kabul etmiyor muydunuz, işte bu, onlara tapmadır” şeklinde cevap almıştır.

Rasulullah s.a.s. onlar için algıdan, propagandadan, sahih mesaja ulaşamamadan vs. söz etmedi. 

Evet, Yahudi ve Hristiyanlar, algılarının o şekilde oluşmasından dolayı mazur görülemezler; şirke düşmüş, müşrik olmuşlardır.

Şeriat istemediğini söyleyenler de aynı durumdadır.

Müşriktirler.

Mevcut kanunları yapanları “rab” edinmiş durumdadırlar.

Nitekim merhum Elmalılı Muhammed Hamdi Yazır Hoca, Hak Dini Kur’an Dili tefsirinde söz konusu ayeti tefsir ederken günümüzde Batı’da hristiyan ruhbanların yerini parlamentoların ve parlamenterlerin aldığını, yeni “rabler”in onlar olduğunu söylemektedir.