BİR "DECCAL" (ÇOK YALANCI) OLARAK SELANİKLİ MUSTAFA ATATÜRK

 

UĞUR MUMCU'NUN DİLİNDEN KARABEKİR-ATATÜRK KAVGASI – 35

 

Bir önceki bölümde dikkat çektiğimiz hususlardan anlaşılabileceği gibi, Selanikli Mustafa Atatürk’ün sözleri çelişki, tutarsızlık ve mantıksızlıklarla meşbu durumda.

Ve külliyetli miktarda yalan içeriyor.

Bu yüzden sözlerinin elekten geçirilmesi, gökten inmiş vahiy gibi “mutlak doğru” kabul edilmemesi gerekiyor.

(Ki Türkiye Cumhuriyeti Devleti, Anayasa’sına dercettiği Atatürk ilke ve inkılaplarına bağlılık kaydıyla onun sözlerine bu şekilde “mutlak doğruluk” ve bir tür tanrısallık atfediyor. Allahu Teala için yanılma, unutma, yalan söyleme, yanlış bilme ve yanlış bilgi verme söz konusu olamaz, fakat Selanikli Mustafa Atatürk’te bu arızaların hepsi var.)

Evet, Selanikli’nin sözlerinin “mutlak doğru” kabul edilmemesi, şahsının (kendisine yanılmazlık ve yanıltmazlık izafe edilerek) tanrılaştırılıp putlaştırılmaması, laflarının hayatta en hakiki mürşit olan ilmin rehberliğinde bilimsel bir bakış açısıyla kritik-analitik (tahlilî ve tenkidî, eleştirel ve çözümleyici) bir yaklaşımla değerlendirmeye tabi tutulması gerekiyor.

Allahu Teala Kur’an-ı Kerîm’de pekçok ayette aklımızı kullanmamızı emrediyor, insanlığı akıl nimetini kullanmaya davet ediyor.

Dolayısıyla Selanikli’nin yapıp ettiklerini de aklımızı kullanarak değerlendirmek durumundayız.

Ancak Türkiye’de Selanikli söz konusu olduğunda bunun yapıldığı pek söylenemez.

Bir kesim (Kemalistler/Atatürkçüler), Selanikli’nin sözlerini iman ettikleri ölümlü bir tanrının ölümsüz vahyi gibi sorgulamadan huşu içinde (trans halinde) okuyup dinliyorlar.

(Atatürkçü/Kemalist derin devlet, modernist-“düzen”baz ilahiyatçı aparatlarına Allahu Teala’nın hükümleri için “tarihsel” hükmünü verdirirken, yani onların belirli bir tarihe ve bölgeye özgü olduğunu söyletirken, tanrılaştırıp putlaştırdığı Selanikli’nin zırvalarına “evrensellik”, yani zaman/tarih ve mekân/coğrafya üstülük, ebedî geçerlilik tanıyor. Ve bu “tarihsellik” konusunda pek hassas olan ilahiyatçı tufeylîlerin, Selanikli’nin ilke ve inkılapları söz konusu olduğunda, putunun karşısında dilsiz hale gelen putperestler gibi sessizliğe gömüldüklerini görüyoruz.)

*

Evet, Selanikli’yi putlaştıranlara, onun en mantıksız lafları bile eşsiz hikmetler gibi görünüyor.

(Misal, “Bir Türk dünyaya bedeldir” şeklindeki saçma sözü.. Sevmedikleri Sultan Vahideddin bir Türk olduğu için dünyaya bedel, o kadar kıymetli, fakat ona yapmadıkları hakareti bırakmıyorlar.. Hapishanelerimizi dolduran ırz düşmanı sapıklar, çocuk tecavüzcüleri vs. Türk oldukları için çok kıymetliler, dünyaya bedeller.. Görüldüğü gibi Selanikli saçmalamış, fakat birileri akıllarını yitirmiş gibi bu sözü eşsiz bir vecize olarak tekrarlayabiliyorlar.)

Bir kesim de Türkiye’de Selanikli’yi eleştirmek rejim açısından istenmeyen birşey olduğu için istikbal ve menfaat hesapları yaparak (rejimperestlere şirin görünmek için) Selanikli’nin sözlerindeki yalan yanlış ifadeleri görmezden geliyor.

(Üstad Necip Fazıl ve Kadir Mısıroğlu gibi yanlışlara dikkat çekenler geçmişte büyük sıkıntılar yaşadılar. Selanikli’nin yaşadığı dönemde ise ona gözünün üstünde kaşın var diyenin bile başı belaya girebiliyordu.)

*

Asıl mevzuya gelelim.

Bir önceki bölümde, (Selanikli Mustafa Atatürk’ün has adamı) Falih Rıfkı’nın, velinimeti Selanikli’den naklettiği şu sözleri aktarmıştık:

"Bir gün Fethi (Okyar) Bey ve dört müşterek arkadaşımla birlikte, bir hayli münakaşadan sonra, ihtilalci bir komite kurmaya karar verdik ve ihtilalci tedbirler düşünmeye başladık: Padişahı değiştirmek, kabineyi düşürmek, yeni bir hükümet teşkil ederek daha azimli hareketlere başvurmak gibi..

Başka bir gün bizim Şişli'deki evde toplantımız nihayet bulduktan sonra dört kişiden biri dedi ki: "Arkadaşlar, ben çok düşündüm. Namusumla söz veririm ki sırrınız gizli kalacaktır, fakat komitede çalışmaya devam etmeyeceğim." Hepimiz hayret içinde birbirimize baktık. İçimizden biri:

"- Bu ne demek, muvaffakiyetten emin mi değilsiniz?" diye sordu.

"- Hayır, bunu düşünmedim. Muvaffak olacaksınız. Fakat ihtilalciler muvaffak olsalar bile birçok tehlike karşısındadırlar. Bunu da kabul etmelidirler. İşte o zaman ben ve benim gibiler, sizin kararlarınızı tatbik etmek üzere iktidara gelecek ihtiyat namzetler (yedek adaylar) oluruz."

“Fethi Bey'le ben gözlerimizle konuştuk.

“Derhal dedim ki:

"- Beyefendinin iştirak etmeyeceği bir teşebbüs makul de olmayabilir. Onun için cemiyeti hemen feshetmeliyiz."

“Böyle yaptık. Kendisi müsaade alıp gitti. Kalanlar cemiyeti tekrar kurmuş oldular.”

(Falih Rıfkı Atay, M. Kemal’in Mütareke Defteri ve 19 Mayıs, haz. Nurer Uğurlu, İstanbul: Yeni Gün Haber Ajansı Basın ve Yayıncılık, Mayıs 1999, s. 128.)

Selanikli kendisinin ve Fethi Okyar’ın “dört müşterek (ortak) arkadaşı”ndan söz ediyor fakat gerçekte sadece iki müşterek arkadaş söz konusu.

Yani toplamda dört arkadaşlar.

Geriye kalan iki kişi Rauf Orbay ile İsmail Canbulat.

Ve Selanikli, sonraki yıllarda bu iki ortak arkadaşlarına çok fena “kazık” atacaktır.

İzmir suikasti girişimi bahanesiyle (suikast değil, suikast girişimi) İsmail Canbulat’ı haksız yere astıracak, yurtdışında olduğu için gıyabında yargılanan Rauf Orbay’ı ise 10 yıl hapse mahkum ettirecektir. Ayrıca bütün mal varlığına el koyacaktır. (Türkiye'de olsaydı kesinlikle asılırdı. Türkiye'ye dönmedi, sürgün hayatı yaşadı. Selanikli'nin ölümünden sonra mahkemesi tekrar görüldü, beraat etti.)

Evet, toplamda dört kişiler.

Fakat, Selanikli’nin anlattığı hikâyede İttihat ve Terakki hükümetinin eski bakanlarından Kara Kemal de “konuk sanatçı” olarak önemli bir yere sahip.

Dolayısıyla bir “beşli çete”nin varlığından söz edenler de çıkabilir. 

(Fakat İsmail Canbulat ile Rauf Orbay'ın Kara Kemal alerjisi dikkate alınırsa, en iyi ihtimalle "dörtlü çete"den söz edilebilir. Selanikli Mustafa Atatürk çeteye Kara Kemal'i de dahil etmek istemiş fakat bu girişimi komitacılık/terör karşıtı İsmail Canbulat ile Rauf Orbay tarafından veto edilmiş.)

*

Selanikli’nin mütareke (ateşkes) döneminde İstanbul’da geçirdiği günleri konu edinen akademik çalışmalar mevcut.

Selanikli’nin yukarıda aktardığımız sözlerini bu “bilimsel” araştırmaları temel alarak tartışacağız inşaallah.

Önce konuyla ilgili bir yüksek lisans tezinde mevzu nasıl anlatılıyor, ona bakalım.

M. Fatih Cebeci, hazırladığı tezinde konuya şöyle girmiş:

“Tevfik Paşa Hükümetinin Meclisten güven oyu almasından sonra da buhükümetin düşürülmesi için çeşitli şekillerde çalışmaların yaşandığını ve bu organizasyonlarda Mustafa Kemal’in isminin geçtiğini görmekteyiz. 26 Aralık 1918 tarihli Sabah gazetesinde çıkan habere göre Tevfik paşa hükümetinin düşürülmesi için bazı gizli faaliyetlerin olduğu, bu faaliyeti gerçekleştirenlerin hazırlamış olduğu listede Mustafa Kemal’in isminin “Bahriye Nazırı” (donanma ve denizcilik bakanı) olarak geçtiği yazmıştı. Tabi Mustafa Kemal bu haberi ertesi gün yalanladı.”

(Selahattin Tansel, Mondros’tan Mudanya’ya Kadar, c.1, Milli Eğitim Basımevi, İstanbul 1991, s. 77’den aktaran Mehmet Fatih Cebeci, Mütareke Döneminde Mustafa Kemal’in İstanbul’daki Faaliyetleri ve Anadolu’da Görevlendirilmesi, yüksek lisans tezi, Isparta: Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, 2013, s. 35-36.)

Görüldüğü gibi Selanikli yaptığı işin arkasında mertçe durmuyor, yalan söylüyor.

Olduğundan farklı görünme, yalan söyleme, herkesin karşısına farklı bir yüzle çıkma onun karakterinin başat ve değişmez özelliklerinden biri.

Selanikli’nin Tevfik Paşa hükümetinin kurulmaması, İzzet Paşa liderliğinde (içinde kendisinin Harbiye Nazırı yani Milli Savunma Bakanı olarak yer aldığı) yeni bir hükümet kurulması için çevirdiği dalavereleri önceki bölümlerde görmüştük.

Selanikli, hedefine İzzet Paşa (Mareşal Ahmet İzzet Paşa) ile ulaşamayınca, şansını bir de Âyan Meclisi Reisi Ahmed Rıza Bey’le denemiş bulunuyor. (Meşrutiyet döneminde Meclis-i Mebusan’ın yanı sıra bir de Âyan Meclisi vardı. Türkiye’de 12 Eylül öncesinde bir senatonun bulunuşu gibi.. Ahmed Rıza, Jön Türkler’in ve İttihat ve Terakki’nin önde gelen isimlerindendi.)

Cebeci, “Ayan Reisi Ahmet Rıza, Tevfik Paşa Hükümetine yönelik olarak tenkitlerini sürekli padişaha iletmekte idi…. Ahmet Rıza Bey’in hükümeti ele geçirme düşüncesiyle ilgili olarak Mustafa Kemal’in alakadarlığını Kazım Karabekir şu şekilde beyan etmişti” diyor ve onun şu sözlerini aktarıyor:

“Nitekim Mustafa Kemal Paşa, Ahmet Rıza Bey riyasetinde (başkanlığında) bir kabine (hükümet) kurmak ve kendisi Harbiye Nazırı olmak ve benim de –pek zor durumda olan- iaşe vaziyetini düzeltmem için iaşe nazırlığını (bakanlığını) kabul etmemi kararlaştırmışlar ve İsmet Bey (İnönü) vasıtasıyla da bana bunu bildirmişlerdi…”

(Kazım Karabekir, Paşaların Hesaplaşması, Emre Yayınları, İstanbul 1993, s. 34’ten aktaran Cebeci, s. 36.)

Cebeci, Karabekir’den yaptığı bu alıntının ardından şunları söylüyor:

“Görüldüğü gibi Mustafa Kemal’in Hükümete Harbiye Nazırı olarak girme ya da istedikleri kişilerden oluşacak bir hükümet oluşturma gibi teşebbüsleri başarıyla neticelenmedi. Dolayısıyla Mustafa Kemal ve arkadaşları daha zorlayıcı ve köklü bir girişime başvurmayı düşündüler; İhtilalci bir komite kurarak padişah ve hükümet düşürülecekti. Mustafa Kemal’in Şişli’deki evinde yapmış oldukları bir toplantıda İsmail Canbulat Bey’in tereddüt ve çekincesini bildirmesi üzerine komite oluşturma fikrini pek de ileri bir aşamaya götüremediler.” (s. 36-37.)

Cebeci, bu sözlerinin ardından bir dipnotla açıklama yapıyor ve “Mustafa Kemal ihtilalci bir komite fikrinin ortaya çıkmasını hatıralarında şu şekilde bahsetmektedir” diyerek, yukarıda Atay’dan yaptığımız alıntıyı aktarıyor.

Ancak kaynak olarak Tansel’in yukarıda adı geçen kitabı ile İsmet Bozdağ’ın Nutuk Öncesi Atatürk Konuşuyor adlı kitaını gösteriyor. Metin, Atay’ın ifadelerinin sadeleştirilmiş şekli.. Diğer bir fark, Atay’ın kitabında isim verilmezken burada İsmail Canbulat’ın adının açıklanmış olması.

*

Buraya kadar herşey iyi.. Fakat bundan sonrası tufan..

Çünkü Cebeci, yukarıdaki ifadelerinin akabinde, olayın şahitlerinden Rauf Orbay’ın konuyla ilgili ifadelerini aktarıyor.

Ve, Rauf Orbay’ın sözlerine baktığımızda, Selanikli’nin olayı yalan dolanlarla çarpıtmış olduğunu görüyoruz.

Ya da Rauf Orbay yalan söylüyor.

Sen hangisine inanıyorsun diye sorarsanız cevabım şu: Kesinlikle Selanikli yalan söylüyor.. Rauf Orbay Selanikli’ye göre katiyyen daha dürüst, şerefli ve namuslu bir adam..

(Kâzım Karabekir ile Selanikli’nin ihtilaf ettikleri mevzularda da aynı şekilde düşünüyorum.. Bence Selanikli tescilli yalancı.. Yalancılıkta müseccel marka.. “Hayır, Selanikli doğruyu söylüyor, Kâzım Karabekir ve Rauf Orbay gibi isimler yalan söylüyor” diyenlere de sözüm yok, memlekette fikir ve inanç hürriyeti var, isteyen istediği şekilde düşünebilir ve inanabilir.)

Evet, Cebeci sözlerini şöyle sürdürüyor:

“Rauf Orbay ise Mustafa Kemal’in teklifiyle Tevfik Paşa hükümeti ve onun destekçisi Padişah’ı devirme kararı aldıklarını fakat İsmail Canbulat Bey’in itirazıyla bu işin sonlanmasını hatıralarında şu şekilde anlatmaktaydı:

“… Tevfik Paşa hükümetinin kırık düzen becerisizlikleri ile uğranılan zararların bir an evvel önüne geçilmek için bu hükümeti, hatta onu desteklemekte olan Padişah Vahdeddin’i bir yolunu bulup devirmekten başka çare kalmadığını ileri süren [Mustafa Kemal] Paşa’nın teklifiyle faaliyete geçmek kararını bile vermiştik ki, araya Kara Kemal beyin girişinden kuşkulanan İsmail Canbulat Bey’in itirazıyla bu iş o kadarla kalmıştı.

“İsmail Canbulat Bey’in itirazı şöyle olmuştu. Tevfik Paşa hükümetinin ve hatta padişahın nasıl değiştirilebileceği meselesini aramızda, konuştuğumuz günlerin birinde İsmail Canbulat Bey’le ben, Şişli’de Mustafa Kemal Paşa’nın evine gittiğimizde Paşa’yı, -o zamana kadar ilk defa evine geldiğini gördüğümüz- İttihat ve Terakki’nin meşhur İaşe Nazırı Kara Kemal Bey’le baş başa konuşur bulduk.

“Odaya gidip yanlarına yaklaştığımızda, konuşma konusunun: “Tevfik Paşa’yı, otomobilinin şoförünü değiştirip kaçırarak, İstanbul’da bir yerde saklamak...” olduğunu anlayınca, İsmail Canbulat Bey, birdenbire asabileşerek ters yüzü dönüp odadan sofaya çıktı. Ben de peşinden gittim.

“Yok birader, böyle komitacı işlerine gelemem, böyle şey olmaz, bu benim işim değil…” diye gittikçe sinirlenen Canbulat Bey’i teskin etmek hususundaki gayretlerime rağmen evden çıkıp gitti.

“Sonra Kara Kemal Bey de gitmişti. İsmail Canbulat Bey asabileşince hayret etmekte olan Mustafa Kemal Paşa’ya, vaziyeti anlattım.

“-Neden böyle oldu? Kara Kemal de nereden çıktı?” [dedim.]

“–Yok canım, dedi, ben komitacılık yapar mıyım, Kemal Bey’in ağzını arıyordum.” dedi.

“-Öyleyse haydi kalkın gidelim. Canbulat’a anlatın..” dedim.

“Canbulat’ın Osmanbey’deki evine gittik. Mustafa Kemal Paşa, Kemal Bey’in ağzını aradığını tekrar ile, işin içinde komitacılık olmadığı hususunda teminat verdi. Bu teşebbüs de bu kararla kaldı.” (s. 37-38.)

[Cebeci Orbay’ın hatıratına “a.g.e., s. 232” diyerek atıfta bulunuyor, fakat dalgınlığına gelmiş, kitabın adını diğer dipnotlarda ve bibliyografyada vermeyi unutmuş.. Söz konusu eser, Rauf Orbay’ın Cehennem Değirmeni -Siyasî Hatıralarım- adlı eserinin birinci cildi (İstanbul: Emre Y., 1993), sayfa numarası doğru.}

*

Görüldüğü gibi, Selanikli’nin anlattığı hikâye ile Rauf Orbay’ın konuyla ilgili açıklamaları tamamen farklı.

Rauf Orbay’ın sözlerinden, Selanikli’nin, bu arkadaşlarını, “Her ne pahasına olursa olsun hükümeti yıkmalı başka bir hükümet kurmalıyız, gerekirse bu hükümeti görevden almayan ve istifaya zorlamayan Vahideddin’i de tahttan indirmeliyiz” diyerek kışkırttığı anlaşılıyor.

Derdi bir şekilde hükümette koltuk kapıp bakan olmak.. Fakat arkadaşlarını “gaza getirmek” için “Siz de bakan olmalısınız, olacaksınız, buna layıksınız” diyor.

Arkadaşları da “He, hı” diyorlar, fakat bunun siyasî alavere dalavere ve entrikalarla, birtakım ittifaklar yoluyla Padişah ve hükümet üzerinde baskı kurulması suretiyle olacağını zannediyorlar.

Sonra bir gün bakıyorlar ki, o güne kadar Sarı Kemal’in evine gelmemiş olan Kara Kemal bunun evine damlamış ve başbaşa kanunsuz işler planlıyorlar.

Terör örgütü olarak faaliyet göstermeyi (o günkü tabirle komitacılık yapmayı) kafaya koymuşlar.

İşte buradan, Selanikli Sarı Kemal’in (Mustafa Atatürk’ün) birinci yalanı ortaya çıkıyor: İddiasının aksine ortada bir “ihtilalci komite” yok.. Böyle bir terör örgütü kurulmuş değil.

İkincisi, İsmail Canbulat’ın daha önce girmiş olduğu halde ihtilalci komiteden ayrılması diye birşey de mevzubahis değil.

Üçüncüsü, Fethi Okyar o gün orada değil.. Çünkü Rauf Orbay, Sarı Kemal ile Kara Kemal’in başbaşa konuştuklarını söylüyor.

Dolayısıyla Selanikli ile Fethi Okyar arasında bir “bakışarak konuşma” durumu yaşanmış değil.. Fethi Okyar piyasada yok.

Dördüncüsü, Selanikli’nin şu sözleri de baştan aşağı yalan:

“Başka bir gün bizim Şişli'deki evde toplantımız nihayet bulduktan sonra dört kişiden biri dedi ki: ‘Arkadaşlar, ben çok düşündüm. Namusumla söz veririm ki sırrınız gizli kalacaktır, fakat komitede çalışmaya devam etmeyeceğim.’ Hepimiz hayret içinde birbirimize baktık.”

Ortada bir toplantı yok ki nihayet bulsun..

İsmail Canbulat Sarı Kemal ile Kara Kemal’in dengesiz laflarından rahatsız olup çekip gitmiş.. Dolayısıyla yaptığı herhangi bir açıklama da, kalanların hayret içinde birbirlerine bakması da söz konusu değil. (Sonraki yıllarda Sarı Kemal'in adamları İzmir Suikasti girişiminin ardında olduğu iddiasıyla Kara Kemal'in peşine düşecekler, o da ellerine canlı düşmemek için intihar edecektir.)

Beşincisi, içlerinden birinin İsmail Canbulat’a "Bu ne demek, muvaffakiyetten emin mi değilsiniz?" diye sorması diye birşey de yok.

Altıncısı, Rauf Orbay İsmail Canbulat’ın değil Selanikli’nin tavrına hayret ediyor. “Neden böyle oldu? Kara Kemal de nereden çıktı?” diye hesap soruyor.

Yedincisi, İsmail Canbulat’ın sinirli bir şekilde çekip gitmesi ve Rauf Orbay’ın itirazından paniğe kapılan ve pabucun pahalı olduğunu gören Selanikli hemen tabiri caizse “kıvırıyor” ve “Yok canım,” diyor, “ben komitacılık yapar mıyım, Kemal Bey’in ağzını arıyordum”. ("Kıvırmacı" olduğunu, gerçek düşüncelerinin hilafına konuşarak arkadaşlarını aldattığını kendisinin  "Beyefendinin iştirak etmeyeceği bir teşebbüs makul de olmayabilir, onun için cemiyeti hemen feshetmeliyiz dedim" şeklindeki ifadesi de ortaya koyuyor.)

Buradan da anlaşılıyor ki ortada bir “ihtilalci komite” yok. O, Selanikli’nin hayalindeki mutlu tablo..

Bu komitacılığını İstanbul’da gerçekleştiremeyecek, İngilizler’in (İsmet İnönü’nün itiraf ettiği) desteği sayesinde ileride hayata geçirecek, TBMM’yi bir “ihtilalci komite” gibi Osmanlı Devleti’nin karşısına dikecektir.

Sekizincisi, Selanikli’nin "Beyefendinin iştirak etmeyeceği bir teşebbüs makul de olmayabilir. Onun için cemiyeti (ihtilalci komiteyi, terör örgütünü) hemen feshetmeliyiz" demesi de söz konusu değil.

Tam aksine, İsmail Canbulat’ın Osmanbey’deki evine gidiyorlar, Selanikli ona da, Rauf Orbay’a söylediği gibi, Kara Kemal’in ağzını aradığını ifade ediyor, işin içinde komitacılık olmadığı hususunda teminat veriyor. (Ağız aramak için olduğundan farklı görünerek yalan söylemek de bir başka karaktersizlik.. Komitacılık yapmazmış, fakat Kara Kemal'e öyle görünmüşmüş.. Erzurum Kongresi gecelerinden birinde hempaları Mazhar Müfit ile Süreyya'ya gerçek niyetlerini ve gizli gündemini açıklamışken bütün bir millete karşı takiyye yaptı, yalan söyledi.)

Dokuzuncusu, Selanikli’nin “Böyle yaptık. Kendisi müsaade alıp gitti” şeklindeki sözleri de yalan.. İsmail Canbulat müsaade almadan çıkıp gitmiş durumda.

Onuncusu, Selanikli’nin “Kalanlar cemiyeti (ihtilalci terör örgütünü) tekrar kurmuş oldular” şeklindeki sözü de püsküllü yalan. (Fakat yalancı ve sahtekâr olduğunu böylece itiraf etmiş oluyor. Kendi beyanına göre, İsmail Canbulat'ı aldatıyor, ona yalan söylüyor, terör örgütünü feshetmiş gibi görünüyorlar, fakat aslında böyle bir fesih yok.. Selanikli'nin bütün hayatı yalan dolan, aldatma, döneklik, ikiyüzlülük, sahtekârlık ve takiyye üzerine kurulu.)

*

Evet, Selanikli büyük yalancı.. (Yeri gelmişken söyleyelim, "deccal", kelime anlamı itibariyle "çok yalancı" demektir.)

Bu kadar kolay “kıvıran”, yalan söyleyen bir adamın, İngiliz Gizli Servisi’nin (İstihbarat Teşkilatı’nın) İstanbul şefi Robert Frew ile olan başbaşa gizli görüşmeleri hakkında doğru bilgi vermesi beklenebilir mi?!

İsmet İnönü, adamını çok iyi tanıyormuş:

"İstiklal mücadelesinin başarısı da esasında İngilizlerin buna karar vermesi ve diğer müttefikleri de bunu kabule mecbur etmesiyle mümkün olmuştur.”

(Milliyet Gazetesi‘nin 29 Ekim 1973 tarihli sayısından aktaran Fikret Başkaya, Paradigmanın İflası, İstanbul: Yordam Kitap, 2018, s. 60.)

Demek ki bu topraklarda Selanikli liderliğinde “yedi düvel”e (yedi devlet) karşı verilmiş bir istiklal/bağımsızlık mücadelesi yok.

Dört düvelin (İngiltere, Fransa, İtalya ve Rusya) desteğiyle Yunanistan’a karşı verilmiş bir mücadele var.

Selanikli’nin hedef aldığı ikinci devlet ise Osmanlı Devleti.

Evet, Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluş serüveninin “İngiltere'nin izni, Lord Curzon'un kararı ve kavliyle, ve de dört düvelin yardımıyla iki düvele karşı verilmiş şanlı mücadele” olarak yeniden yazılması gerekiyor.