DÜŞMANIN ÜMMETE FIRLATTIĞI KARİKATÜR OKLARI, KUR'AN YAKMALAR, VE ANLATTIĞI “BÜYÜK MİSTİK” MASALI

 

İbn Arabî’nin el-Fütûḥâtü’l-Mekkiyye adlı saçmasapan derleme ve zırvalar koleksiyonunun “23 yılda yazıldığının”, ve “eserdeki bütün bilgilerin” (Evet, bütün bilgilerin, Prof. Mahmut Erol Kılıç, İbn Arabî’den naklen öyle diyor) ilâhî ilham (ilkā-i rabbânî ve imlâ-i ilâhî) mahsulü olduğunun iddia edilmesinin,

Eserin (Cebrail aleyhisselam’ın vahiy getirmesine benzer şekilde) bir genç suretinde görünen Levh-i Mahfuz tarafından yazdırılmış olması palavrasının atılmasının,

Böylece el-Fütûḥâtü’l-Mekkiyye adlı çoğu anlamsız laf kalabalığından ibaret paçavranın Kur’an’a denk kutsallıkta bir kitap gibi gösterilmeye çalışılmasının,

Keşf şampiyonu şarlatanın “altın ve gümüş kerpiç” kıyaslamasıyla Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem ile boy ölçüşmeye kalkışmasının,

Evet bütün bu kepazelik ve saçmalıkların, İbn Arabî denen şarlatanın Rasulullah s.a.s.’in yanısıra İslam’ın adeta adı konulmamış (resmen değil fakat fiilen) ikinci peygamberi gibi konuşlandırılmasına hizmet ettiği açık.

*

İşte, İngiliz keferesinin bir The Muhyiddin Ibn Arabi Society kurarak İbn Arabîcilik sapıklığını yaymaya çalışıyor olmasının nedeni bu.

İslam’ı, Şeyh-i Ekber denilerek şişirilmiş bir şarlatan balon vasıtasıyla dönüştürmeye, aslını ortadan kaldırmaya çalışıyorlar.

Bir yandan Avrupa ülkelerinde birileri (mesela Charlie Hebdo) Peygamber Efendimiz s.a.s.’i çirkin karikatür topçu birliğiyle hedef alıp araziyi işgale hazır hale getiriyor, Kur'an yakılıp hakarete maruz bırakılıyor, diğer yandan İngiliz keferesi İslam anlayışımızı tümden bozmak için İbn Arabîci sapıklık müfrezeleriyle yürüyüşe geçiyor.

*

Bir önceki yazıda, Prof. M. Erol Kılıç’ın, TDV İslâm Ansiklopedisi için kaleme almış olduğu “el-Fütûhâtü’l-Mekkiyye” maddesinde şunu yazmış olduğunu görmüştük:

“İbnü’l-Arabî’nin, daha sonra Mekke Şerifi Yûnus b. Yûsuf’un kızı Fâtma’dan doğan oğlu İmâdüddin Muhammed el-Kebîr’e verdiği bu ilk nüshayı [el-Fütûhâtü’l-Mekkiyye’nin ilk nüshası] tamamlayınca ciltsiz ve cüzler halinde Kâbe’nin damına koyduğu, bir yıl boyunca orada kalan esere yağmur ve fırtınaya rağmen hiçbir şey olmadığı rivayet edilir (Şa‘rânî, el-Yevâḳīt ve’l-cevâhir, s. 12; Kārî el-Bağdâdî, s. 57). Bu nüsha bugün mevcut değildir.”

İbn Arabî’nin kerameti gibi anlatılan bu masalı, İngiliz'in Gözde Şeyhi İbn Arabî adlı (internetten okunabilecek ve indirilebilecek) kitabımızda konu edinmiştik.

Aynı şeyi Cübbeli Ahmet diye bilinen medya şovmeni de diline dolamış.

“Fütuhât-ı Mekkiyye isimli o hacimci ve değerli eserini Allâh-u Teâlâ’nın kabul edip etmediğini ortaya çıkarmak için yazma eserin tamamını bir sene boyunca Kâbe-i Muazzama’nın tavanında bıraktığı halde o kadar rüzgarlar ve yağmurlara rağmen kitabının bir yaprağı dahi bozulmayan” bir İbn Arabî’den bahsediyor..

Bir defa, bu şarlatanın böyle yapması, yazdığı eserin ilâhî bir işaretle vs. yazılmış olması iddiasının yalan olduğunu, kendisinin, kitabını yazdığı sırada, yaptığı işin doğru mu yanlış mı olduğu konusunda bir fikrinin bulunmadığını gösterir.

İkincisi, bu ifadeler “kendinden menkul keramet” durumunda.. Bozacının şahidi (şıracı bile değil) yine kendisi..

Üçüncüsü, bir insanın, eserini Allahu Teala’nın kabul edip etmediğini anlamasının, yukarıda anlatılan türden bir yolu yoktur. Bunu yapan insanın herşeyden önce aklından şüphe edilir.

Dördüncüsü, bir insan bir eser yazmışsa, ve bu eserini yayıp yaymama konusunda mütereddit ise, yapması gereken şey, istişare ve istihareye başvurmasıdır. Eserin içerdiği konuların uzmanı olan kişilerle istişare edilir, fikirleri alınır; insan yine de mutmain olamıyorsa, istihare yapar. Şeriat’e (Sünnet’e) uygun olan budur.

Yukarıdaki örnekte ise, adam bir kitap yazıyor, sonra da yaptığı işin Allahu Teala’nın rızasına uygun olup olmadığını anlamak için hurafe ve bid’at kabilinden bir yol icat ediyor.

Senin yazdığın kitap çürüse ne olur, çürümese ne olur!

Söz konusu nüsha bugün mevcut olsaydı, sonradan kitapta (yaklaşık üçte biri) ne gibi değişiklikler yapmış olduğu anlaşılırdı.

*

Prof. Kılıç, TDV İslâm Ansiklopedisi’nin “İbnü’l-Arabî, Muhyiddin” maddesinde keşf kalpazanının hayat hikayesini özetledikten sonra “Üslubu” başlığı altında şunları söylüyor: 

İbnü’l-Arabî eserlerini herhangi bir müellif gibi düşünüp taşınarak yazmadığını, bu eserlerde yer alan bilgilerin zihinsel ürünler olmaktan ziyade birer “ilâhî imlâ” olduğunu özellikle vurgular (el-Fütûḥât, I, 59). Bu tür bir biliş tarzıyla sahip olunan bilgileri yazıya geçirirken yaşadıklarını bir doğum sancısına benzetir ve bütün eserlerinin, ya Allah’tan gelen mevâridin kalbini yaracak ve ciğerlerini parçalayacak hale geldiğinde daha fazla dayanamayıp bunlardan zaptedebildiklerini kaydetmek suretiyle veya hakikatin doğrudan doğruya mükâşefesiyle yahut da bizzat Allah’ın emriyle imkân dairesine geldiğini söyler (a.g.e., III, 477). Rûhulemîn (Cebrâil, bk. eş-Şuarâ 26/193) kalbinin üzerine indiğinde beşerî terkibinin dağıldığını, kendisine zan, tahmin ve şüpheden arınmış bilgiler verdiğini belirtir (et-Tenezzülâtü’l-Mevṣıliyye, s. 7). Hatta bu sebeple kitaplarında yer yer düzensizliklerin göze çarpabileceğini, ancak bunların kendi iradesiyle olmadığını da vurgular. Nitekim el-Fütûḥât’ın usulden bahseden 88. bölümünün mantıkî olarak şimdi bulunduğu yerden daha önce gelmesi gerektiğini, ancak tıpkı Bakara sûresinden talâk, iddet ve nikâhla ilgili âyetlerin orta yerinde, “Namazlarınızı ve orta namazı muhafaza ediniz” (el-Bakara 2/238) âyetinin gelmesi gibi bunun da kendi iradesi dışında bu şekilde yerleştirildiğini belirtir (el-Fütûḥât, I, 59-60; II, 163). … Ciltler tutan eserleri bulunan müellifin müsvedde yapma âdeti olmadığını ve bütün yazılarını kendisine geldiği gibi kaleme aldığını söylemesi de ilginçtir (a.g.e., IV, 611).

İlk cümleden başlayalım. 

Eserlerini herhangi bir müellif gibi düşünüp taşınarak yazmadığı kesin, kitabı için “doğrularla yanlışların harmanlandığı, akletmeden ve düşünmeden yazılmış zırvalar demeti” demek daha doğru olur.

Dolayısıyla kitabındaki ifadelerin zihinsel ürünler olmadığı “işkembesel ürünler” olduğu söylenebilir.

Onların “ilâhî imlâ” mahsulü olduğu iddiası ise Allahu Teala’ya yapılmış bir iftira kabul edilebilir.

İkinci cümleye geçelim.. Yazdıklarının bir kısmı Allah’tan gelen mevâridmiş (Allah tarafından varid olan / ortaya çıkan şeylermiş).. Bunlar kalbini yaracak ve ciğerlerini parçalayacak hale geldiğinde daha fazla dayanamıyor ve onlardan zaptedebildiklerini kaydediyormuş. Yani zaptedemedikleri buhar oluyor.  

Lafa bak, bu mevarid kalbini yaracak ve ciğerlerini parçalayacak hale geliyormuş.. 

Vatandaş kurnazlıkta yekta.. Zırvalarının, “Zavallı ne yapsın, kalbi mi yarılsın, ciğerleri mi parçalansın?!” denilerek baş tacı edilmesi için edebiyat paralıyor.

Zırvalarının “Allah’tan gelen mevarid” olmayan kısmı da varmış.. Peki bunlar Şeytan’ın vesvesi ve ilkası olabilir mi?.. Hayır, bunlar hakikatin doğrudan doğruya (Allah tarafından olmayan) mükâşefesiyle ulaştığı bilgilermiş.

Allahsız mükaşefe!..

Yazdıkları bazen de bizzat Allah’ın emriyle imkân dairesine geliyormuş.

Allahu Teala artık buna “bizzat” nasıl emir veriyorduysa?

Zırvanın bini bir para!

Şarlatan, daha önce aktardığımız gibi, el-Fütûḥâtü’l-Mekkiyye’si için “Allah’ın bizzat emir vermesi” ve “Allah’tan gelen mevarid” hikayesi anlatmıyor, araya “vasıta” ve “aracı” olarak Levh-i Mahfuz’u koyuyordu; sonradan tümden zıvanadan çıkıp gemi azıya almış, işi büyütmüş, ayağı arasıra bile yere değmeden uçmaya başlamış..

Tut tutabilirsen!

*

Üçüncü cümleye geçelim:

“Hatta bu sebeple kitaplarında yer yer düzensizliklerin göze çarpabileceğini, ancak bunların kendi iradesiyle olmadığını da vurgular.”

Böylece şarlatan soytarı “Ben beceriksiz bir yazarım, kafam karışık, yazılarım da bu yüzden darmadağın, çorba gibi” demek zahmetinden kurtuluyor! Adama Allah’tan öyle emir gelmiş, ne yapsın!

Düzensizlik kusuru kendisinden değil, haşa Allah'tan..

Ancak aynı soytarı, ölümünden önce dört yıl boyuncu kitabında düzeltmeler, ekleme ve çıkarmalar yapabiliyor.

Sahtekâr soytarı, madem yazan sen değildin, sana yazdırılıyordu, yazılmış olanları olduğu gibi bıraksaydın ya! 

Diyeceğin başka birşey vardıysa ayrıca yazaydın!

*

Bir sonraki cümleye geçelim:

Nitekim el-Fütûḥât’ın usulden bahseden 88. bölümünün mantıkî olarak şimdi bulunduğu yerden daha önce gelmesi gerektiğini, ancak tıpkı Bakara sûresinden talâk, iddet ve nikâhla ilgili âyetlerin orta yerinde, “Namazlarınızı ve orta namazı muhafaza ediniz” (el-Bakara 2/238) âyetinin gelmesi gibi bunun da kendi iradesi dışında bu şekilde yerleştirildiğini belirtir (el-Fütûḥât, I, 59-60; II, 163).

İstikşafî sahtekâr, yerini değiştirsen kim sana ne diyecekti?

Böylece, İblis’in bu kurnaz müridi, “Benim kitabım Kur’an’a eşdeğer; tıpkı onun gibi bir kitap” mesajını vermiş oluyor.

*

Son cümle:

“Ciltler tutan eserleri bulunan müellifin müsvedde [temize çekilmemiş ilk nüsha; karalama] yapma âdeti olmadığını ve bütün yazılarını kendisine geldiği gibi kaleme aldığını söylemesi de ilginçtir.”

Evet, ilginç.

Soytarının sadece utanmaz bir yalancı olduğunu göstermesi bakımından değil, aynı zamanda herkesi akletmez salak zannediyor olduğunu ispatlaması bakımından da ilginç.

Madem müsvedde yapma adetin yoktu, neden ölmeden önce dört yıl boyunca kitabını (ekleme ve çıkarmalarla, düzeltmelerle) temize çektin.

İlk nüshaya niye müsvedde muamelesi yaptın.. Onu aynen istinsah etseydin, kopyalasaydın ya!

Bütün yazılarını kendisine geldiği gibi kaleme almışmış!

Soytarıdaki bu bütün bir ümmeti enayi yerine koyma cüretine mi şaşırmalı, yoksa böyle bir aşağılık yalancıyı “velî” diyerek yücelten aklını kiraya vermiş (ya da yitirmiş) salaklara mı?

*

“Artık vay o kimselerin hâline ki, kitâbı elleriyle yazarlar da, sonra onu az bir fiyata satabilmek için ’Bu, Allah tarafındandır!’ derler. İşte ellerinin yazdıkları yüzünden onların vay hâline! Kazanmakta olduklarından dolayı da vay onlara!” (Bakara, 2/79)

ŞARLATANIN “KERAMET”İ

 

İbn Arabî ile ilgili önceki yazılarda, TDV İslâm Ansiklopedisi’nin “İbnü’l-Arabî, Muhyiddin” maddesine katkıda bulunan Prof. Mahmut Erol Kılıç’ın, “Yirmi üç yılda tamamlanan el-Fütûḥâtü’l-Mekkiyye ilk defa burada [Mekke’de] kendisine [İbn Arabî’ye] ilham edilmeye başlandı” demiş olduğunu görmüştük. 

Ancak, Kılıç’ın yazdıklarından, kitabın yazımının 34 (Kamerî takvime göre 35) yıl sürmüş olduğunun anlaşıldığını söylemiştik.

Kılıç’ın yazdıklarındaki tek çelişki bu değil.

Yine TDV İslâm Ansiklopedisi için kaleme almış olduğu “el-Fütûhâtü’l-Mekkiyye” maddesinde şöyle diyor:

“… 598’de (1201) Mekke’ye gitti. Bu sırada otuz yedi yaşında olan müellife [yazara] eserin ilk fetihleri burada gelmeye başladı. … Bunların [ilham edilen bilgilerin] yazıya geçirilmesi otuz bir yıl sürmüş ve eser 629 yılının Safer ayında (Aralık 1231) yine Mekke’de tamamlanmıştır.”

Görüldüğü gibi, 23 yıl buharlaştı, yerini 31 yıl aldı.  

İnsanın bu kafayla İbn Arabîci olması normal.

*

Kılıç, söz konusu maddede (“el-Fütûhâtü’l-Mekkiyye”) şunu da diyor:

“İbnü’l-Arabî feth ve fütûhât kelimeleriyle, keşf kabiliyeti açılan kalbin ilâhî feyze nâil olması ve ilham almasını kastederek peygamberlerin ve velîlerin Allah hakkında akıl ve fikir yoluyla oluşturulan bir bilgiye sahip bulunmadıklarını, Allah’ın onları bundan uzak tuttuğunu ve keşflerinin açılmasıyla (fütûhu’l-mükâşefe) Hakk’ın bilgisini elde ettiklerini söyler (el-Fütûḥâtü’l-Mekkiyye [nşr. Osman Yahyâ], III, 116).”

Geri zekâlı şarlatana “Hay senin aklına tüküreyim” diyeceğiz de (görünüşe göre) akıl yok ki tükürelim.

Peygamberler ve velîler Allah hakkında akıl ve fikir yoluyla oluşturulan bir bilgiye sahip bulunmuyorlarmış.

Böylece cahil soytarı, Hz. İbrahim aleyhisselam’ın Allahu Teala hakkındaki akıl yürütüşünü aktaran Kur’an ayetlerini (farkında olmadan) yalanlamış oluyor. (Belki de farkında, bilmiyoruz.)

Allahu Teala akıl ve fikir yoluyla bilinir. Hiç kimse (buna peygamberler de dahildir) Allahu Teala’yı akıl ve fikir yoluyla bilmekten müstağnî değildir.

Akıl (akılcı geçinenlerin yarım aklı değil, gerçek akıl) hata etmez, keşf denilen şeyde ise hata olabilir.

*

Kılıç’ın sözlerini okumaya devam edelim:

“İlham ürünü olan bilgiler kendisine Mekke’de geldiği ve eseri burada yazmaya başladığı için bu kitaba el-Fütûḥâtü’l-Mekkiyye adını verir. Kitabın bu özelliğini çeşitli vesilelerle vurgulayan İbnü’l-Arabî, noktasına varıncaya kadar eserdeki bütün bilgilerin ilâhî ilham (ilkā-i rabbânî ve imlâ-i ilâhî) mahsulü olduğunu ileri sürer (III, 477). …

Palavraya bakın, mübarek sanki Kur’an, “noktasına varıncaya kadar” ilka-i rabbanî imiş.

Devam ediyor Kılıç:

… Mânevî varlık ve olayları geniş ölçüde maddî sembollerle tasvir eden İbnü’l-Arabî tavaf esnasında, “Kâbe’nin hakikati” olduğunu söyleyen bir gencin Hacerülesved tarafından kendisinin bulunduğu yere doğru geldiğini, kendini “konuşan-susan, mürekkeb-basit” gibi bazı zıt sıfatlarla tarif eden ve aslında “imâm-ı mübîn”in (Yâsîn 36/12) veya “levh-i mahfûz”un (el-Burûc 85/22) tecessüm etmiş [cisimleşmiş] bir şekli olan bu gencin ondan kendisini okumasını istediğini ve, “Bende ne görüyorsan onu eserine geçir ve istidat sahiplerine öğret” dediğini nakleder. İbnü’l-Arabî, engin bir nura benzettiği bu gencin kendisinde gizli olan bilgileri gözleri önüne serdiğini, bunları okuyup el-Fütûḥât’ın ikinci cüzünü meydana getirdiğini, bir başka yerde de yazıya geçirmeden önce eseri mânen kendisinden okuduğunu söyler. İbnü’l-Arabî bu zattan, sahip olduğu sırlardan bazılarını kendisine açmasını rica ettiğini, onun da, “Ayak izlerimi takip ederek benimle beraber tavaf et” dediğini, birlikte yedi tavaf yaptıklarını, bu sırada genç adamın kendisine, “Bu görmüş olduğun ev (Kâbe) zatımı, yaptığımız yedi tavaf da yedi aslî sıfatımı temsil eder” dediğini (I, 47-51) ve her tavafta el-Fütûḥât’ın bir faslını okuduğunu nakleder. Bu ifadeden, eserin ihtiva ettiği bütün bilgileri müellifin bu görüşme sırasında -özet olarak- ondan aldığı anlaşılmaktadır. Bunların yazıya geçirilmesi otuz bir yıl sürmüş ve eser 629 yılının Safer ayında (Aralık 1231) yine Mekke’de tamamlanmıştır. İbnü’l-Arabî’nin, daha sonra Mekke Şerifi Yûnus b. Yûsuf’un kızı Fâtma’dan doğan oğlu İmâdüddin Muhammed el-Kebîr’e verdiği bu ilk nüshayı tamamlayınca ciltsiz ve cüzler halinde Kâbe’nin damına koyduğu, bir yıl boyunca orada kalan esere yağmur ve fırtınaya rağmen hiçbir şey olmadığı rivayet edilir (Şa‘rânî, el-Yevâḳīt ve’l-cevâhir, s. 12; Kārî el-Bağdâdî, s. 57). Bu nüsha bugün mevcut değildir. Müellif yaklaşık üç yıl sonra (632/1234) Şam’da eseri baştan sona gözden geçirmeye başlamış, üçte bir oranında ilâve ve bazı çıkarmalar yaptıktan sonra nihaî şeklini verdiği el-Fütûḥât’ın bu ikinci nüshasını bizzat kendi eliyle yazıp ölümünden iki yıl önce 24 Rebîülevvel 636 (4 Kasım 1238) tarihinde bitirmiştir. Bu sebeple şeyhin en mütekâmil fikirlerinin bu eserinde toplanmış olduğu söylenebilir. Bu nüsha bir süre İbnü’l-Arabî’nin Şam’daki türbesinde muhafaza edildikten sonra üvey oğlu Sadreddin Konevî’ye intikal etmiş, XX. yüzyılın başlarına kadar da onun Konya’daki zâviye kütüphanesinde özenle korunmuştur. Bu nüsha bugün İstanbul’da Türk ve İslam Eserleri Müzesi’ndedir (nr. 1845-1881).

Sondan başlayalım.. Bu ifadeler gösteriyor ki, İbn Arabî’nin Fütuhat’ındaki zırvaların sonradan Yahudiler vs. tarafından eklenmiş olabileceği iddiası doğru değil.

Hepsi şarlatanın işkembesinin ürünü. (Yazdıklarının hepsi yanlış değil, fakat bu önem taşımıyor. Bir bidon kaynak suyuna bir damla sidik ya da bir küçük parça necaset düşse onu artık temiz kabul edemeyiz, fıtratı bozulmamış olanlar onu artık içemezler.)

Kılıç’ın bir başka çelişkisi, burada “nihaî şeklini verdiği el-Fütûḥât’ın bu ikinci nüshasını bizzat kendi eliyle yazıp ölümünden iki yıl önce 24 Rebîülevvel 636 (4 Kasım 1238) tarihinde bitirmiştir” demekteyken, “İbnü’l-Arabî, Muhyiddin” başlıklı maddede “İlk nüsha üzerine birçok ilâve ve tashih ihtiva eden bu ikinci nüshayı vefatından bir yıl kadar önce tamamladı” diyor oluşu.

Bir yıl mı, iki yıl mı, bir karar ver!

*

Ölümünden kaç yıl önce tamamlamış olduğu çok önemli değil, geçelim..

Görüldüğü gibi, sapık şarlatan, Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem’e Hira mağarasında Cebrail aleyhisselam’ın gelişini akla getiren bir keşf hikayesi uydurmuş.

Soytarı, belki Cebrail aleyhisselam’dan bile büyük sayılabilecek birşeyi, Kur’an’a denk kutsallıktaki Levh-i Mahfuz’u (“İmâm-ı Mübîn”i) ayağına getiriyor.

Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve sellam ile yarışırken “Ben ondan aşağı kalmam” demeye getiriyor.

Bir genç suretinde cisimleşen Levh-i Mahfuz ona, “Bende ne görüyorsan onu eserine geçir ve istidat sahiplerine öğret” demişmiş.

Yani bu soytarının zırvalarına inanma ahmaklığı gösterirseniz “istidat” sahibi bulunmaz Hint kumaşı oluyorsunuz, “De get lan soytarı, bizimle kafa mı buluyorsun!” derseniz, bu sizin suçunuz.. Siz istidatsız kalassanız keşf şampiyonunun suçu ne?!

Görüldüğü gibi şarlatan ağını iyi örüyor.

*

Kılıç’ın bu zırvaları aktarırken minareye kılıf geçirmekte zorlandığı görülüyor.

Bir taraftan, İbn Arabî soytarısının, “noktasına varıncaya kadar eserdeki bütün bilgilerin ilâhî ilham (ilkā-i rabbânî ve imlâ-i ilâhî) mahsulü” olduğu palavrasını aktarıyor, diğer taraftan da, onun bir lafı için “Bu ifadeden, eserin ihtiva ettiği bütün bilgileri müellifin bu görüşme sırasında -özet olarak- ondan aldığı anlaşılmaktadır” diyor.

“Noktasına varıncaya kadar” mı, “özet” mi, bir karar ver!

Her neyse, bu binbir gece masalına göre, keşf şampiyonu soytarı kitabın yazımını 31 yılda tamamlamış.. 1201-1231 yılları arasında.. (Güneş senelerine göre 30, fakat Kamerî sene hesabıyla 31).

Ancak, üç yıl sonra, yani 1234 senesi Şam’da eseri baştan sona gözden geçirmeye başlamış.

Bu gözden geçirme işi dört yıl sürmüş.

23 yıl böylece 35’e çıkmış oldu.

*

Kitapta az buz değil, üçte bir oranında ilâve ve çıkarmalar yapmış.

Sözde, “noktasına varıncaya kadar eserdeki bütün bilgiler ilâhî ilham (ilkā-i rabbânî ve imlâ-i ilâhî) mahsulü”ydü, fakat şarlatan ilâhî ilhamı (ilkā-i rabbânî ve imlâ-i ilâhîyi) beğenmemiş, düzeltmeye koyulmuş.

Derler ki “Yalancının iyi bir hafızasının olması gerekir”, fakat “çok yalancı”ların iyi bir hafızaya ihtiyacı yok, duruma göre yeni yalan uydurmakta mahirler.

Şarlatanın yazdıkları Levh-i Mahfuz’dan okuyup kopyalama anlamına mı geliyor, yoksa  araya Levh girmeden “ilâhî ilham, ilkā-i rabbânî ve imlâ-i ilâhî” mi yaşanıyor, o da cevap bekleyen ayrı bir muamma..

*

İbn Arabî’nin halvet ve inziva laflarının hikaye olduğu, Mahmut Erol Kılıç’ın TDV İslâm Ansiklopedisi’nin “İbnü’l-Arabî, Muhyiddin” maddesinde yer alan şu ifadelerinden de anlaşılıyor:

“İbnü’l-Arabî, ilk evliliğini memleketinin ileri gelen şahsiyetlerinden Abdûn el-Bicâî’nin kızı ile İşbîliye’de iken yaptı. İkinci defa Mekke’de Haremeyn Emîri Yûnus b. Yûsuf’un kızı ile evlendi. Bu evliliğinden Muhammed İmâdüddin adındaki oğlu oldu. Üçüncü evliliğini Malatya’da Sadreddin Konevî’nin dul annesiyle yaptı. Dördüncü olarak Dımaşk Mâlikî kadısı Zevâvî’nin kızıyla evlendiği kaydedilmektedir. İkinci oğlu Muhammed Sa‘deddin’in Malatya’da doğduğunu bildiren kaynaklar esas alındığında onun üçüncü evlilikten olduğu kabul edilir. Bu durumda Muhammed Sa‘deddin, Sadreddin Konevî’nin üvey kardeşidir.”

Sözde dünyayı terk etmiş, fakat özde, sırtını daima emirlere, ileri gelen şahsiyetlere ve kadılara (hakimlere) dayamayı ihmal etmemiş.

Onlarla iç içe, haşır neşir yaşamış.

Arkadaşlık yaptığı ve sonradan dul hanımıyla evlendiği (böylece mirasına konduğu) “Sadreddin Konevî’nin babası da Anadolu Selçuklu Devleti’nin itibarlı adamlarındandı.

*

Vefat ettiği yer de bir mâlikâne.. İnzivada vefat etmemiş.

Gömüldüğü yer de özel bir “kadı ailesi kabristanı”..

Mahmut Erol şunları söylüyor:

22 Rebîülâhir 638 (10 Kasım 1240) tarihinde Dımaşk’ta Benî Zekî’lerin mâlikânesinde vefat eden İbnü’l-Arabî, Kāsiyûn dağı eteğindeki Sâlihiye semtinde bulunan Kadı Muhyiddin İbnü’z-Zekî ailesinin kabristanına defnedildi. Daha sonra iki oğlunun da gömüldüğü bu yer sonraki devirlerde Şam bölgesinde yaygınlık kazanmaya başlayan tasavvuf karşıtı akımların oluşturduğu aleyhte propagandalar neticesinde bakımsız kalarak unutulmaya yüz tuttu. Yavuz Sultan Selim, Mısır seferi dönüşünde uğradığı Şam’da ilk iş olarak onun kabrinin yerini tesbit ettirerek üzerine bir türbe, yanına da bir cami ve bir tekke yaptırmıştır. II. Abdülhamid tarafından tamir ettirilen türbe bugün de şeyhi sevenlerce ziyaret edilmektedir. Abdülvehhâb b. Ahmed eş-Şa‘rânî’nin naklettiği meşhur bir rivayete göre İbnü’l-Arabî, kabrinin harap olacağını ve Yavuz Sultan Selim tarafından ihya edileceğini, “Sîn (Selim) Şîn’e (Şam) girince Muhyiddin’in kabri ortaya çıkar” şeklindeki rumuzlu ifadesiyle önceden bildirmiştir (el-Kibrîtü’l-aḥmer, I, 188).

*

İbn Arabî’nin vefat tarihi 1240.. Şa‘rânî’nin doğum tarihi ise 1493.. Arada 253 yıl var.. Şa‘rânî, Yavuz’la aynı dönemde yaşamış, yaptıklarına şahit olmuş.

Demek ki söz konusu rivayet, Şa‘rânî’den önce meşhur değilmiş.. Yoksa, söz konusu laf için daha eski tarihli bir kaynak gösterilirdi.

Bu “sin, şın” hokuspokus ve abrakadabrasına İngiliz'in Gözde Şeyhi İbn Arabî adlı (internetten okunabilecek ve indirilebilecek) kitabımızda değinmiştik.

Şunları yazmıştık:

Aslında bu, Batılılar’ın “kendini doğrulayan kehanet” olarak ifade ettikleri durumun bir tezahürü olarak da ele alınabilir.

Batılılar, “kendini doğrulayan kehanet” tabirini, insanların beklenti içine girmelerinin, o beklentilerin gerçekleşmesine zemin hazırlaması durumu için kullanırlar. Mesela, yeni bir parti kurulduğunda, o partinin iktidar olacağı beklentisi ya da algısı toplumda oluşturulduğunda, tam da bu beklenti nedeniyle, sayıları zamanımızda hiç de az olmayan menfaatperest ikbal avcıları o partiye koşuşur ve bir rüzgâr oluşur. Böylece söz konusu parti iktidar olma imkânına kavuşur. Bu, bir “kendini doğrulayan kehanet” durumudur.

İbn Arabî’nin, Mehdî’nin zuhur tarihini vermesi türünden “sarih (açık) keramet teşebbüsleri”nin deyim yerindeyse “fos” çıktığı biliniyor (İbn Arabî, İbn Haldun’un Mukaddime’de aktardığı gibi, Mehdî’nin çıkışıyla ilgili tarih vermiş ve “çuvallamıştır”).

Fakat bu tür, ne olduğu belirsiz sin’li, şın’lı, Nostradamus kehanetleri türünden yoruma açık ifadelerinin her zaman doğrulanma şansı var (Ömer Çelakıl’ın Arapça bilen, edebiyatı iyi versiyonu yani).

Ancak, bir kabrin zuhurundan söz edebilmek için, öncelikle kabrin kaybolması gerekir. Halbuki, bu şahsın mezarı zaten biliniyordu, bununla birlikte, önem verilen bir kabir değildi; Yavuz Sultan Selim tarafından üzerine türbe vs. yapıldı.

Dolayısıyla gerçekte bir zuhur vs. yok.. Sanki kabri gaib olmuş da sonra zahir olmuş..

Bu ancak, Ebu Eyyub el-Ensarî r. a.’in kabri için söylenebilir.

Ebu’l-Hasan-ı Harakanî k. s.’nun Kars’taki kabri için de durum budur. Naima Tarihi’nde (Bir saçmalardan seçmeler menakıbnamesinde değil, ciddi bir tarih kitabında) kabrinin, onu rüyasında gören Lala Mustafa Paşa tarafından ortaya çıkarılmasının öyküsü anlatılır. Ancak İbn Arabî için böyle bir durum yok..

Ayrıca, bu tür bilmecemsi ifadeler ne kadar genel olursa, o kadar doğrulanma şansına kavuşur. 

Mesela burada Selim ve Şam özel isimleri geçmiş olsaydı, bu sözü (Sözün sübutu da belli değil ya, neyse) çok daha ciddiye almak gerekebilirdi.

Ama, peşpeşe gelen iki harf bu şekilde sıralandığında, her zaman doğrulanma şansına sahiptir. Çünkü “sin” harfi, pekçok farklı insan ismi kadar, cansız varlıklara da (mesela silah) delalet ediyor gibi yorumlanabilir. Böyle bakıldığında, “sin”in “şın”a girmediği bir zaman tasavvur edilemez. Mesela Selman diye biri Şirvan’a, Sinan diye biri de Şiraz’a girdiğinde, sin yine şın’a girmiş olur.

Bir mesele de şu, bizim Şam olarak bildiğimiz şehir, Araplar için Dımeşk’tir. Şam ise, Suriye, Ürdün, Filistin, Lübnan ve Türkiye’nin güneydoğusudur.

Birşey bilen insan, bunu biraz tasrih eder, biraz müşahhas konuşur; soyut ve genel ifadeler ise, falcı ve kâhinlerin her duruma uyan yuvarlak laflarıyla aynı işlevi görür.

İbn Arabî’ye atfedilen ifade de aslında, kâhinlerin ve falcıların “genel konuşup özeli tutturmaya çalışma” tekniğine benzemektedir.

Şarlatan kerameti böyle olur.

Keşf diye yutturmaya çalıştığı zırvalarında bir keramet olsaydı Mehdî hakkında verdiği tarih doğru çıkardı.

*

“Artık vay o kimselerin hâline ki, kitâbı elleriyle yazarlar da, sonra onu az bir fiyata satabilmek için ’Bu, Allah tarafındandır!’ derler. İşte ellerinin yazdıkları yüzünden onların vay hâline! Kazanmakta olduklarından dolayı da vay onlara!” (Bakara, 2/79)

SUİKASTE UĞRADIM, ZEHİRLENDİM

 

Haberi  hurriyet.com  “Son dakika... Dışişleri Bakanı Fidan suikast girişimine uğradığını açıkladı: Arsenik ve cıva ile zehirlendim” başlığıyla verdi.

Haberin spotu şöyle:

Dışişleri Bakanı Hakan Fidan, 4-5 yıl önce kendisine suikast girişiminde bulunulduğunu belirterek, "Ağır arsenik ve cıva verildim. Bir yerde olmuş, sonra tahlillerde ortaya çıktı" dedi.

Demek ki zehirlenmenin etkisiyle başına ve karnına ağrılar girmemiş, gece sabaha kadar acı içinde kıvranmamış, günlerce sarhoş gibi kafası bulanık dolaşmamış.

Bilincini kaybedip hastanede kendine gelmemiş. Ölümden dönmemiş.

Zehirlendiğini anlamasını sağayacak semptomlar ortaya çıkmamış, bunu sonradan tahliller sayesinde öğrenmiş.

Bu memlekette, zehirlendiği için iki elinin üstü yaralarla kaplanan, kollarında bacaklarında yaralar oluşan insanlar da var.

Hedef her zaman öldürmek olmuyor, kimi zaman adamın bu şekilde sağlık sorunlarıyla cebelleşmesi,  gündelik yaşamının altüst olması, günlük aktivitelerinin aksatılması yeterli görülebiliyor.

Yine de geçmiş olsun demek gerekiyor.. Allah, dostu geçtik, düşmanımın bile başına vermesin.

*

Ancak, zehirleme ve zehirlenme denilince insanın aklına hemen TRT’nin MİT’i anlatma iddiasındaki Teşkilat dizisi geliyor.

İlk sezonun finali MİT’in bir zehirleme operasyonu ile son buldu.. Hedefteki düşmana itina ile zehir sürülmüş bir kılıç hediye edildi, ona dokunan vatandaş derhal hayattan emekli oldu.

İlk bölümlerde MİT’çilerin silah odası da gösteriliyor, duvarlara dizili silahlar gözleri okşuyordu. Ayrıca üzeri çeşit çeşit zehirlerle bezenmiş masalar da sergileniyordu.

Dahası, MİT’çiler, zor durumda kalınca düşman tarafından konuşturulmamak için zehirli yüzükler de taşıyorlardı. Acar ajan Zehra bu şekilde kendisini zehirlemiş, sonra ekip arkadaşı Serdar tarafından bulunup panzehirle kurtarılmıştı. (Bu zehirli yüzükler sadece intihar için değil tabiî, başkalarını zehirlemek için de kullanılabilir.)

Zehra da az zehirleyici değildi.. Almanya’da Alman istihbaratının merkezinde, PKK’lılarla yapılan bir toplantıya garson gibi sızmış, verdiği zehirli yiyecek ve içeceklerle hepsinin kan kusup böğürerek ölmelerine yol açmanın keyfini yaşamıştı.

Tabiî daha küçük çaplı hizmetler de sunuyorlardı.. Mesela Zehra bir defasında hedef şahsa “ilaçlı kahve” ikram edip onun tuvaletten çıkamaz hale gelmesine yol açmıştı.

Şimdi ismini hatırlayamadığım bir başka bayan MİT’çimiz de hedef şahıslara ilaçlı pasta ikram edip onları tuvalet bağımlısı hale getirmişti.

Zehra’nın bir başka zehirleme operasyonu Kuzey Irak’ta gerçekleşmişti.

*

Biz habere dönelim:

Dışişleri Bakanı Hakan Fidan, 24 TV canlı yayınında Murat Çiçek'in gündeme ilişkin sorularını yanıtladı.

2010'da Milli İstihbarat Teşkilatı (MİT) Müsteşarlığı görevine atanmasının ardından terör ve organize suç örgütlerinin vekil unsurlarının kendisi ve ailesi hakkında propaganda yaptığından bahseden Fidan, modern zamanlarda fizikselden ziyade "karakter suikastı" tehdidiyle karşı karşıya olunduğunu dile getirdi.

Fidan, insanları kamuoyu gözünden düşürmeye yönelik çabalar ve propaganda faaliyetleri olduğuna işaret ederek, 2010'dan itibaren bu tür konularla muhatap olduğunu söyledi.

Kendisine yöneltilen iftiraları hatırlatan Fidan, "Bunlara alışkınız. Alışkın olmadığımız birkaç tane konu var. Türkiye'nin ana muhalefet partilerinin, terör örgütlerinin ve suç gruplarının, mafyanın ürettiği bilgiyi alıp, siyasette kullanması. Bu aslında gelinen düzeydeki en düşük noktayı gösteriyor, bu sıkıntılı bir konu." diye konuştu.

Fidan, kendisinin fiziken de suikasta uğradığını belirterek, "Zehirlendik de tedavi de gördük. Onun dışında karakter suikastına sürekli maruz kalıyoruz. Bu kavganın bir parçası." dedi.

"AĞIR ARSENİK VE CIVA VERDİLER"

Zehirlendiğini daha önce açıklamadığını dile getiren Fidan, "Ağır arsenik ve cıva verildim. Bir yerde olmuş, sonra tahlillerde ortaya çıktı. 4-5 sene oluyor." ifadesini kullandı.

Fidan, kendisine suikast girişimini kimin yaptığına ilişkin soruya ise "O detaylara girmeyelim. O, dışarılarda olan konular. Sadece içeride düşman yok, her yerde düşman var." dedi.

Bu tür girişimlerin kendisini herhangi bir adım atmaktan geri bırakmadığını kaydeden Fidan, "Zaten bu vatana hizmet etmek için varız. Karakter suikastı da yapacaklar size, fiziksel suikast de yapacaklar." diye konuştu.

*

Yaparlar..

Takip de ederler, ellerinden gelse “takip taciz”e de maruz bırakırlar.

Fidan’ın çalışma arkadaşlarına “Hakan Fidan, ilaçlarını almadığında saldırganlaşabilecek bir paranoid şizofrendir” diye e-posta bile gönderebilirler.

Fakat iyi olan şu ki, çalışma arkadaşları buna inanacak kadar saf ve tecrübesiz değillerdir.

Acımasız bel altı vuruşlar ve operasyonlar da yapabilirler.

Vicdanını yitirmiş, "Mevzubahis olan kinimiz ise vicdan da teferruattır" diyen insanlardan herşey beklenir.

Hakan Fidan’a geçmiş olsun diyorum.. Onu çok iyi anladığımdan emin olabilir..

Ama üzülmesin, ilahî adalet diye birşey var.

Allahu Azîmüşşan hiç kimsenin yaptığını yanına bırakmaz.. Kaderin değirmeni bazen yavaş dönüyor gibi görünür fakat kusursuz öğütür.

“Zâlim yine bir zulme giriftar olur âhir 

"Elbet olur ev yıkanın hanesi viran.”